او در مصاحبه‌ای با مجله ووگ گفت: صبحی که خانواده ما متوجه شد که جنگ شروع شده است، هیچ جایی برای احساسات وجود نداشت. همه آنچه او (ولودیمیر زلنسکی) گفت این بود که "شروع شد."اولنا زلنسکا گفت: نمی‌توانم بگویم وحشت وجود داشت. شاید سردرگمی بود. از او پرسیدم که باید با فرزندانمان چه کنیم. گفت که "به تو می‌گویم. فقط اینکه لوازم ضروری و اسناد را بردار." بعد از خانه رفت.

صبح حمله، آخرین باری بود که اولنا زلنسکا همه چیز را عادی می‌دید، مثل اینکه رئیس‌جمهوری اوکراین به جای کت و شلوار لباس ارتشی که این روزها به تن دارد، پوشید.او گفت: در روزهای اول امید داشتم که ما هم کنار او بمانیم. به ما گفته شد تا به مکان امنی برویم، البته اگر بتوان مکان امنی در اوکراین پیدا کرد. از آن به بعد، تنها تلفنی با او در تماس بودم. باید از فرزندانم مراقب می‌کردم و مراقب احساسات آنها می‌بودم. بنابراین سعی کردم اعتماد به نفس داشته باشم، لبخند بزنم و به آنها توضیح بدهم که بله، رفتن به زیرزمین ضرورت دارد و چرا نباید چراغ روشن کنیم.

اولنا زلنسکا گفت: زنان اوکراینی از زمان حمله با ناامنی مطلق و تهدید خشونت روبرو هستند و داستان‌هایشان را بازگو کردند. ده‌ها هزار زن و کودک در خرابه‌های ماریوپل هستند. اصلا نمی‌توانید تصور کنید که آنها در حال عبور از چه کابوسی هستند. می‌توانم ده‌ها مورد از این داستان‌ها، از تجربیات آنها را بگویم. زنان اوکراینی، پیش از این حمله در محیطی مسالمت‌آویز و مدرن زندگی می‌کردند، طوری که خوانندگان مجله ووگ در هر کشوری زندگی می‌کند. آنها پناهگاه آماده برای حملات موشکی نداشتند.بانوی اول اوکراین اکنون مثل دیگر اوکراینی‌ها با آرزوی بزرگی زندگی می‌کند؛ اینکه شاهد صلح باشد. او گفت: و من مثل هر مادر و همسری، همواره نگران همسرم هستم و هر کاری بتوانم برای امنیت فرزندانم انجام می‌دهم.

بهار نیوز