انتقاد تند از پپ: این شکست فقط برای توست

پپ گواردیولا رقابت‌های جام حذفی را «تورنمنت کتاب داستانی» می‌خواند. فقط مسئله این است که نقش او در این کتاب داستان بسیار کوتاه است. 
منچسترسیتی حالا چهار نیمه نهایی از پنج نیمه نهایی که تحت هدایت او برگزار کرده را با شکست پشت سر گذاشته، عدم موفقیتی که چندان با شهرت او به عنوان برنده همیشگی در میدان هم‌خوانی ندارد. 
او بارها مدعی شده که احترام بسیار زیادی برای این رقابت‌ها قائل است اما همین که از هفت بازیکن کلیدی‌اش در دیدار نیمه نهایی برابر لیورپول استفاده نکرد نشانگر واقعیتی مشهود است: او حضور در کورس قهرمانی لیگ برتر و دیدار حساس نیمه نهایی لیگ قهرمانان برابر رئال مادرید را ارجح دانسته و این رقابت ارزشمند و قدیمی را در اولویت سومش قرار داده بود. 
گواردیولا پس از شکست برابر لیورپول که با تمام قوا برای فتح چهارگانه به میدان آمده بود گفت:« هیچ راه دیگری برای انجام این کار نبود.» این ادعا چندان منطقی به نظر نمی‌آید، چرا که بازی بعدی آنها در لیگ برتر برابر برایتون است که آنها هرگز در طول دوران مربیگری او در سیتی برابر این تیم در اتحاد و در لیگ برتر شکست نخورده‌اند. 
چرا گواردیولا تصمیم نگرفت که در آن به بازیکنانش استراحت بدهد، به جای این که در دیداری این کار را انجام دهد که از نظر روانی اهمیت بسیاری داشت و برابر تنها رقیب واقعی آنها در مسابقات داخلی بود؟
حتی جان تری که پیش از این تجربه رقابت در چند جبهه با پیراهن چلسی را داشته هم نتوانست چنین حرکتی را درک کند. او پس از شکست 2-3 سیتی گفت:« به همین دلیل است که نباید به بهترین بازیکنان‌تان استراحت دهید یا با سیستم چرخشی از آنها استفاده کنید. باید با قدرتمندترین تیمی که دارید به میدان بروید.»

 
گواردیولا چندان روی خوشی به چنین انتقادهایی نشان نمی‌دهد. به هرحال، او سالانه 19 میلیون پوند دریافت می‌کند تا بیشترین اطلاعات ممکن را از شرایط و توانایی‌های بازیکنانش داشته باشد. اگر او مدعی می‌شود که مصدومیت‌ها سیتی را وادار کرد که تغییراتی اساسی در ترکیب تیم اعمال کند پس از نظر او، این حرف باید بدون هیچ چون و چرایی از سوی سایرین پذیرفته شود. 
اما حتی مربی‌ای که به حس انتخابش اطمینان دارد هم در برابر تردید به خود و باورهایش مصون نیست. او برای یک بار هم که شده باید از خودش این سوال را بپرسد که چرا عدم موفقیت سیتی در جام حذفی بارها و بارها تکرار شده است. 
سیتی فصل گذشته با اطمینان خاطر در لیگ قهرمانان از سد بروسیا دورتموند گذشت اما سه روز بعد در ویمبلی حریف چلسی نشد. این بار آنها درست 72 ساعت پس از نمایش خوب و فرار ماهرانه‌ای که از چنگ اتلتیکو مادرید داشتند، در یک نیمه سه گل از لیورپول دریافت کردند. 
چطور می‌توان چنین تضادی را توضیح داد؟ 
گواردیولا گفت:« اگر پاسخی داشتم حتما با شما در میان می‌گذاشتم. سال گذشته ما از دورتموند و امسال از مادرید آمدیم. شرایط با توجه به فاصله سه روزه و سفری که داشتیم تقریبا مشابه بود. همیشه همه چیز مربوط به انرژی‌ای است که به کار می‌گیریم. اگر در طول فصل به بازیکنان اجازه بازی ندهم حس بدی پیدا می‌کنم. من بسیار ناراحت هستم. من در این شرایط با پزشکان و فیزیوتراپ‌ها صحبت می‌کنم و از آنها می‌پرسم که بهترین کار چیست؟ خوشحال می‌شوم که بتوانم شانسی به بازیکنانمم بدهم و می‌خواهم این کار را بکنم. اما در آخر در این ورزشگاه زیبا، تنها توانستم با دیگر بازیکنانم بازی کنم و این امکان وجود داشت که برنده این بازی نشویم.»
او تاکید کرد که آیمریک لاپورت، مدافع میانی سیتی، یکی از کسانی بود که از بازی پر فشار برابر اتلتیکو خسته بود. اما تصمیم او برای رویارویی با لیورپول بدون حضور کوین دی‌بروین، روبن دیاز یا ایلکای گوندوغان یکی از عجیب‌ترین و بزرگترین تصمیمات او برای استفاده از سیستم چرخشی به حساب می‌آمد، در حالی که زک استفن در اقدامی باورنکردنی جانشین ادرسون در دروازه شده بود. 

 
بدون دیاز در واقع این لاپورت یا کایل واکر بودند که باید از استفن در دروازه حمایت می‌کردند، این در حالی بود که این دروازه‌بان آمریکایی تنها چهار بازی در طول فصل برای سیتی انجام داده بود و در نهایت اشتباهی که در پاس رو به عقب جان استونز داشت باعث به ثمر رسیدن گل سادیو مانه شد. 
چنین تغییرات گیج کننده‌ای پیش از این هم از سوی گواردیولا انجام شده بود. چرا او باید در فینال فصل گذشته لیگ قهرمانان که اولین حضور سیتی در فینال در تاریخ این رقابت‌ها بود تصمیم می‌گرفت که فرناندینیو و رودری، دو مهره کلیدی خط میانی، را از ترکیب کنار بگذارد؟
از آن عجیب‌تر استفاده از رحیم استرلینگ افت کرده در پست بال چپ و فرستادن فیل فودن به پستی مرکزی‌تر بود که آشنایی چندانی با آن نداشت. اگر استرلینگ در آن شب در زمین دیده نمی‌شد، در بازی برابر لیورپول هم به همین اندازه روی ضدحملات خنثی بود. این بازیکن در طول این مدت فراز و نشیب بسیاری در ترکیب سیتی داشته که این سوال را مطرح کرده که چرا گواردیولا مدام در حساس‌ترین مقاطع و دیدارها به او اعتماد می‌کند. 

 
بهترین نتیجه‌ای که می‌توان گرفت این است که بزرگترین نقطه ضعف گواردیولا که تمایل او به تفکر بیش از حد (وسواس) است، صرفا نقطه قوتی است که در آن افراط شده است. نوآوری تاکتیکی او موضوعی است که باید به آن توجه شود؛ فقط به این نگاه کنید که سیتی که همیشه به خاطر سبک بازی روانش مورد تمجید قرار می‌گیرد چطور توانست با استفاده از سیستمی جدید در دیدار حساس و پر تنش برابر اتلتیکو به پیروزی برسد.  اما در سایر بازی‌ها که فقط شامل این دیدار در ویمبلی نیست، او طوری ظاهر می‌شود که انگار صرفا محو انجام تغییرات در تیمش شده است. 
او در این باره اظهار داشت:« این طبیعی است. یازده بازیکنی که انتخاب کردم همگی خوب هستند. ما شکست خوردیم چون حریف واقعا خوب ظاهر شد.» اگر گواردیولا باور دارد که کیفیت غیرقابل انکار لیورپول تنها دلیل کسب این نتیجه بوده پس در حال فریب دادن خودش است. 
سیتی قدرت بسیاری برای مقابله داشت اما تصمیم گرفت که اکثر اسلحه‌هایش را روی نیمکت قرار دهد. زمانی که محرز وارد زمین شد تا شرایط را تغییر دهد، بازی از دست سیتی خارج شده بود. مقصر این اتفاق سرمربی تیم است. علاقه او به تغییر ترکیب برای همه آشناست اما لحظاتی هست که آزمایش‌های دقیق و حساس او فاصله زیادی با منطق دارند.
منبع : تلگراف 
ترجمه : مژده لاریجانی