استقلال و پرسپولیس؛ تردیدهای بازگشت به آسیا

مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا در منطقه غرب و شرق آسیا به پایان رسید و شانزده تیم برتر صعود کننده به مرحله حذفی این رقابت‌ها مشخص شدند. این دوره از رقابت‌ها شاهد حضور دو تیم بزرگ ایران به دلیل مشکلات و ایرادات گرفته شده به ساختار هر دو باشگاه نبود تا هواداران این دو تیم و البته لیگ قهرمانان آسیا جذابیت‌های زیادی را از دست بدهند. 
وقتی در زمستان سال ۷۱ پاس تهران با گل محسن گروسی و با هدایت فیروز کریمی با شکست الشباب عربستان قهرمان باشگاه‌های آسیا شد، کمتر کسی فکر می‌کرد سی سال بعد این قهرمانی آخرین قهرمانی یک تیم ایرانی در آسیا باشد. در آن دو سه سال آغازین دهه هفتاد استقلال و پرسپولیس قهرمان جام باشگاه‌های آسیا و جام در جام شده بودند و هر دو یک بار هم نایب قهرمانی را در همین رقابت‌ها کسب کرده بودند. تیم ملی ایران قهرمان بازی‌های آسیایی شده بود و فکر می‌کردیم قدرت بلا منازع آسیا بعد از جنگ تحمیلی دوباره به روزهای خوب خودش برگشته و جام‌های متعدد آسیایی متعلق به ایران و نمایندگان ایران است.
زهی خیال باطل، از آن دو سه سال درخشان در عرصه باشگاهی ۳۰سال می‌گذرد و هنوز هیچ باشگاه ایرانی‌ای موفق به کسب مقام قهرمانی در آسیا نشده است. پنج حضور تیم‌های ایرانی در فینال جام باشگاه‌های آسیا و لیگ قهرمانان در این سال‌ها همگی با شکست تیم‌های استقلال، ذوب آهن، سپاهان و پرسپولیس (دو حضور) همراه بوده است و هیچ‌گاه موفق نشده‌ایم آن روزهای شکوهمند را دوباره تکرار کنیم.
نگاه سلیقه‌ای به مدیریت باشگاه‌ها، تصمیمات لحظه‌ای، نبود برنامه و استراتژی مناسب، عدم ثبات مدیران، ایرادات فراوان شکلی و ماهوی به نحوه نگهداری هر دو باشگاه به‌همراه بدهی‌های کلان این دو تیم و وابسته بودن به منابع مالی دولت به‌صورت قطره چکانی و هزاران نکته ریز و درشت دیگر باعث گردید تا نه‌تنها در زمین فوتبال از رقبا عقب بمانیم بلکه در حوزه مدیریت هم یک شکست خورده مطلق در نحوه باشگاه داری در آسیا خطاب شویم.
عدم اعطای مجوز حرفه‌ای به دو باشگاه مطرح کشور و تابلوی ورود ممنوع‌ کنفدراسیون فوتبال آسیا به این دو در رقابت‌های این فصل لیگ قهرمانان آسیا سطح توقع هواداران این دو تیم را از واژه‌های "ارتش سرخ آسیا" و "غول آسیا" به دعای شبانه‌روزی برای گرفتن مجوز حرفه‌ای کاهش داده است. دو تیمی که لرزه بر اندام هر تیمی حتی در خاک خودش می‌انداختند و در زمین فوتبال از خوب‌های آسیا بودند، بیرون از زمین، قافیه را به رقبای با برنامه‌تر خود در ساختار اداری باختند تا هواداران دو تیم برای اخذ مجوز برای حضور در دوره‌های آتی نگران باشند. نگرانی‌ای که به حق است و آنها الان بخشی از سهامداران دو باشگاه و عضوی از بدنه دو تشکیلات بزرگ هستند.  
آنها که همواره عادت داشتند در لیگ قهرمانان آسیا در هر گروهی به مرحله حذفی این رقابت‌ها صعود کنند و‌ خود را آماده رسیدن به مراحل پایانی این رقابت‌ها کنند، امسال شاهد حضور تیم‌هایی در دور مقدماتی بودند که هیچ‌گاه سدی برابر صعود نمایندگان ایران نبودند.
چندماه قبل با ایجاد هیجان کاذب و وعده‌های به سرانجام نرسیده، قرار بود مشکلات در سه ماه حل شود و حالا ماه‌ها از آن روزها گذشته و نه‌تنها مشکلات حل نشد، بلکه هیچ خبری نیز در این‌باره شنیده نمی‌شود. زمان به سرعت در حال سپری شدن است و هیاهوی روزهای اول حذف نمایندگان بزرگ ایران در آسیا به سکوت مطلق این روزها تبدیل شده است، برای گرفتن اخذ مجوز حرفه‌ای و حضور در دوره‌های بعدی کوهی از کار در دو باشگاه وجود دارد که نمی‌توان آنها را در مدت کوتاه ساماندهی کرد. راهی جز سپردن مسئولیت به شخص حقیقی و یا اشخاص حقوقی و پیگیری مداوم تا حصول نتیجه و جلب رضایت هواداران نیست. هوادارانی که بدون نگاه به بیلان دو باشگاه علی‌رغم مشکلات حاد اقتصادی این روزها برای رسیدن به آرزوهای خود وارد میدان شدند و بخش کوچکی از سهام دو باشگاه را در مدت زمان کوتاهی خریدند، لایق بهترین‌ها هستند و هیچ‌چیز جز حضور در دوره بعدی این رقابت‌ها آنها را راضی نمی‌کند. پس تا دیر نشده و مشکلات را مثل همیشه به گردن دیگران نیانداختیم، بسم الله.