عمق این گودال ۶۳۰ فوت (۱۹۲ متر) است و به اندازه‌ای عمیق است که طاق دروازه سنت لوئیس را در خود ببلعد. گروهی از غارشناسان در روز جمعه (۶ مه) به داخل این چاله رفتند و متوجه شدند که سه ورودی غار در این شکاف بزرگ وجود دارد. آن‌ها همچنین درختان باستانی به ارتفاع ۱۳۱ فوت (۴۰ متر) را در این غار مشاهده کردند که شاخه‌های خود را به سمت نور خورشید که از ورودی چاله داخل می‌شوند، دراز کرده اند.

 جورج وینی، مدیر اجرایی موسسه ملی تحقیقات غار و کارست (NCKRI) در ایالات متحده و کارشناس بین المللی غار‌ها گفت: «این خبر بسیار جالبی است که همه ما را شگفت زده کرد.» ونی با این حال به Live Science گفت که این کشف از لحاظ علمی جای تعجب ندارد، زیرا جنوب چین خانه توپوگرافی کارست است که منظره‌ای مستعد فروچاله‌های چشمگیر و غار‌های ماورایی می‌باشد.

وینی افزود که مناظر کارست در درجه اول با فرسایش سنگ بستر شکل می‌گیرند. آب باران که کمی اسیدی است، هنگام عبور از خاک، دی اکسید کربن را می‌گیرد و اسیدی‌تر می‌شود. سپس چکه می‌کند و از میان شکاف‌های سنگ بستر جریان می‌یابد و به آرامی آن‌ها را به تونل‌ها و حفره‌های بزرگ تبدیل می‌کند. با گذشت زمان، اگر یک اتاقک غار به اندازه کافی بزرگ شود، سقف به تدریج فرو می‌ریزد و فروچاله‌های بزرگی را باز می‌کند. او گفت: «به دلیل تفاوت‌های محلی در زمین شناسی، آب و هوا و سایر عوامل، نحوه ظاهر شدن کارست در سطح می‌تواند به طور چشمگیری متفاوت باشد. به همین دلیل در چین شما این کارست بصری فوق‌العاده دیدنی با فروچاله‌های عظیم و ورودی‌های غار‌های غول‌پیکر و ... را دارید. در سایر نقاط جهان نیز ممکن است شما روی کارست‌ها در حال قدم زدن باشید و واقعاً متوجه چیزی نشوید. فروچاله‌ها ممکن است کاملاً فروکش نکرده باشند و فقط قطر دهانه یک یا دو متری داشته باشند. ورودی‌های غار ممکن است بسیار کوچک باشد، اما حفره درونی وسیع و بزرگ است.»

کشف جدید در منطقه خودمختار گوانگشی ژوانگ، در نزدیکی روستای پینگه در شهرستان لی رخ داد. گوانگشی به‌خاطر سازند‌های کارستی افسانه‌ای خود که از فروچاله‌ها گرفته تا ستون‌های صخره‌ای تا پل‌های طبیعی را دربرمی‌گیرد، شناخته می‌شود و منطقه را در فهرست میراث جهانی یونسکو به خود اختصاص داده است. ژانگ یوانهای، مهندس ارشد موسسه زمین شناسی کارست، به خبرگزاری شینهوا گفت که فضای داخلی این فروچاله ۱۰۰۴ فوت (۳۰۶ متر) طول و ۴۹۲ فوت (۱۵۰ متر) عرض دارد.

واژه چینی برای چنین فروچاله‌های عظیمی tiankeng یا «گودال بهشتی» است و پایین فروچاله واقعاً مانند دنیای دیگری به نظر می‌رسد. چن لیکسین، که تیم اعزامی به غار را رهبری می‌کرد، به شینهوا گفت که فضای زیر درختان متراکم در کف چاله به اندازه شانه‌های یک فرد است. وی افزود: «من تعجب نمی‌کنم که ممکن است گونه‌هایی در این غار‌ها یافت شوند که تاکنون توسط علم گزارش یا توصیف نشده‌اند.»

ونی نیز گفت که غار‌ها و فروچاله‌های کارست می‌توانند واحه‌ای برای زندگی ایجاد کنند. در یکی از غار‌های غرب تگزاس، سرخس‌های استوایی که بومی منطقه نیستند، به وفور رشد می‌کنند. ظاهراً هاگ سرخس‌ها توسط خفاش‌هایی که به آمریکای جنوبی و مرکزی مهاجرت می‌کنند، به مکان محافظت شده منتقل می‌شوند. بنابراین، فروچاله‌ها و غار‌ها نه تنها پناهگاهی برای زندگی هستند، بلکه مجرای سفره‌های زیرزمینی یا ذخایر عمیق آب زیرزمینی هستند. ونی افزود که سفره‌های کارست اکنون نیز تنها منبع یا منبع اصلی آب برای ۷۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان هستند، اما آن‌ها به راحتی قابل دسترسی و برداشت نیستند.

ونی گفت: سفره‌های کارست تنها انواع سفره‌هایی هستند که می‌توان آن‌ها را به راحتی با زباله‌های جامد آلوده کرد. من باتری ماشین‌ها و بدنه ماشین ها، بشکه‌ها و بطری‌های زیادی را از جریان فعال غار بیرون کشیده ام. به گزارش شینهوا، این کشف جدید تعداد فروچاله‌ها را در شهرستان لی به ۳۰ عدد می‌رساند. به گزارش چاینا دیلی، همان محققان قبلا ده‌ها فروچاله را در استان شانشی شمال غربی چین و خوشه‌ای از فروچاله‌های به هم پیوسته را در گوانگشی کشف کرده اند.

بهار نیوز