بهار نیوز - آبله میمون برای کدام گروه‌ها کشنده است؟

گروه جامعه: ر حالیکه به تازگی کرونا دست از سر مردم دنیا برداشته و جهان دارد نفس راحتی می کشد، شایعات درباره یک بیماری جدید بسیاری را نگران کرده است. «آبله میمون» بیماری است که ابتدا در آفریقا پیدا شده و بعد هم در اروپا شیوع پیدا کرده است.

اگرچه کشندگی این بیماری هنوز به اندازه ورژن اولیه کرونا هم نیست اما بسیاری از پزشکان نگران این هستند که این بیماری نیز با پیدا کردن یک جهش به کشندگی کرونا و بلکه بدتر از آن برسد. به هر حال، پاندمی کرونا بسیاری را نگران و شکننده کرده و این امر طبیعی است. اما چه میزان از این باورها و ترس ها جدی است؟در این گزارش سعی داریم مهم ترین یافته ها درباره آبله میمون را بیان کنیم تا مرز میان واقعیت و شایعات مشخص تر شده و ابعاد مختلف این بیماری معلوم گردد. این یافته ها بدین شرح هستند:

آبله میمون توسط ویروس آبله میمون ایجاد می‌شود که یکی از اعضای خانواده ویروس‌های آبله است، اگرچه شدت آن بسیار کمتر است و کارشناسان می‌گویند احتمال سرایت آن کم است.آبله میمون، نخستین‌بار طی سال ۱۹۵۸ در بین میمون‌های آزمایشگاهی کشف شد. مدتی بعد شواهدی از عفونت ویروس ارتوپاکس در تعدادی از جوندگان آفریقایی نیز یافت شد. مطالعات آزمایشگاهی نشان داد که آبله میمونی می‌تواند موش و خرگوش را نیز آلوده کند. در سال ۱۹۷۰ برای نخستین‌بار این بیماری در انسان‌ها گزارش شد.

این بیماری در دهه های نخست هزاره جدید در اطراف جهان مشاهده شده اما بروز آن در سال ۲۰۲۱ و همزمان با شیوع کرونا نگران کننده تر شد. در ۲۷ می ۲۰۲۱ یک دام‌پزشک ۵۳ ساله چینی در اثر ابتلاء به این بیماری درگذشت. طبق گزارش‌ها این دامپزشک چند ماه قبل از مرگ دو میمون مرده را کالبدشکافی کرده بود و بعد از چند ماه به این بیماری دچار شد. این بیماری از آن زمان تا کنون آرام آرام در حال بیشتر شدن است تا آنجا که چندی پیش و پس از شناسایی بیش از ۱۰۰ مورد ابتلاء به بیماری آبله میمون در اروپا، سازمان جهانی بهداشت در این خصوص جلسه اضطراری تشکیل داد.

از آنجایی که آبله میمون ارتباط نزدیکی با ویروسی دارد که باعث آبله می شود، تزریق همان واکسنی که برای آبله کاربرد دارد، می‌تواند افراد را از ابتلا به آبله میمون نیز محافظت کند. بررسی‌ها نشان داد که این واکسن حدود ۸۵ درصد در پیشگیری از عفونت آبله میمون موثر است. برای درمان موارد شدید نیز می‌توان از داروهای ضد ویروسی استفاده کرد.

آبله میمون معمولاً با علائم شبیه علائم آنفلوانزا و تورم غدد لنفاوی شروع می‌شود. علائم آبله میمون معمولاً مشابه اما خفیف‌تر از علائم آبله است. علائم اولیه شامل تب، درد عضلانی، لرز و خستگی است. در موارد شدیدتر بثورات پوستی نیز اغلب روی صورت و اندام تناسلی دیده می‌شود که شبیه بثوراتی است که در آبله مرغان و آبله مشاهده می‌شود. ضایعات دردناک و خارش‌دار می‌توانند در سراسر بدن ظاهر شود و درنهایت دلمه ببندند و بیفتند. افراد مبتلا به آبله میمون معمولاً ۷ تا ۱۴ روز پس از عفونت علائم را نشان می‌دهند. این بیماری معمولاً چند هفته طول می‌کشد.

فاز جدید ابتلا به آبله میمون بسیار غیرمعمول است ولی منجر به بروز یک اپیدمی مانند ویروس کرونا و بیماری کووید۱۹ نخواهد شد. سازمان بهداشت جهانی با استناد به پژوهش‌هایی که تا کنون انجام شده احتمال انتقال ویروس آبله میمون از فرد به فرد را بسیار محدود برآورد می‌کند؛ طولانی‌ترین زنجیره ابتلای مستند شده از این طریق تا کنون مربوط به ۶ نفر بوده است.

بنابر اعلام سازمان بهداشت جهانی عوارض ابتلا به آبله میمون در اغلب موارد به شدت آبله واقعی نیست و کشندگی و قدرت سرایت آن نیز کمتر است. به گفته کارشناسان ابتلا به ویروس آبله میمون گرچه در اغلب موارد به خودی خود بر طرف می‌شود و آسیب جسمی دائمی برجا نمی‌گذارد، باید یک بیماری جدی تلقی شود. با وجود کشندگی و قدرت سرایت به مراتب کمتر آبله میمون در قیاس با ابله واقعی، ابتلا به این بیماری برای کودکان خطرناک‌تر است و اغلب موارد مرگ در میان کودکان گزارش شده است. زنان باردار نیز از گروه‌هایی محسوب می‌شوند که بیشتر در معرض پیامدهای ابتلا به ابله میمون قرار دارند؛ این بیماری ممکن است به جنین سرایت کند یا باعث اختلال در زایمان و سقط جنین شود. یکی از شایع‌ترین عوارض ابتلا به آبله میمون عفونت‌های همراه با آن است که ممکن است به ذالریه، مننژیت یا کوری ناشی از عفونت شبکه چشم منجر شود.

یکی از راه‌های سرایت ویروس آبله میمون ترشحات دستگاه تنفسی است. خطر ابتلا از این طریق بیشتر متوجه بستگان و نزدیکان بیمار و کادر پزشکی معالج است. ویروس این بیماری از طریق زخم‌ها و تاول‌های فرد مبتلا نیز قابل انتقال است. کسانی که به طور مستقیم با پوست ملتهب افراد بیمار یا اشیای مورد استفاده او در تماس باشند در خطر ابتلا قرار دارند. به گزارش “تاگس‌شاو”، موسسه روبرت کخ انتقال ویروس آبله میمون از طریق رابطه جنسی را نیز یکی از راه‌های سرایت آن ارزیابی می‌کند. آبله میمون همچنین می‌تواند از طریق تماس با حیوانات آلوده مانند میمون‌ها، موش‌ها و سنجاب‌ها یا اشیاء آلوده به ویروس مانند رختخواب و لباس منتقل شود.
تاکنون موردی از بیماری آبله میمون در ایران مشاهده نشده است.

مسعود مردانی، متخصص بیماری های عفونی در مصاحبه ای در مورد درمان اختصاصی این بیماری گفت: داروهای ضد ویروس متعدد مانند «سیدوفوویر» را برای درمان این بیماری به کار برده‌اند که متأسفانه درمان انتخابی محسوب نمی‌شوند و همچون اوایل بیماری کرونا درمان اختصاصی ندارد، اما بر عکس کرونا مرگ و میر این بیماری بسیار کم است، حتی بسیاری از موارد خفیف آن نیز نیاز به درمان نداشته و خود به خود بهبود می‌یابد