کهکشان‌های "سیفرت" به افتخار اخترشناس "کارل سیفرت"(Carl K. Seyfert) اینگونه نامگذاری شده‌اند. او در سال ۱۹۴۳ مقاله‌ای درباره کهکشان‌های مارپیچی با خطوط انتشار بسیار درخشان منتشر کرد. امروزه می‌دانیم که حدود ۱۰ درصد از کهکشان‌ها ممکن است از نوع "سیفرت" باشند. آنها به مجموعه "کهکشان‌های فعال" تعلق دارند. کهکشان‌های فعال دارای سیاهچاله‌های بسیار پرجرم در مرکز خود هستند و موادی ایجاد می‌کنند که مقادیر زیادی از تشعشعات آزاد می‌کنند. هسته‌های فعال کهکشان‌های "سیفرت" وقتی در نور خارج از طیف مرئی مشاهده می‌شوند، در درخشان‌ترین حالت خود هستند.

 کهکشان بزرگ‌تر در این تصویر، کهکشان "سیفرت نوع II" است، به این معنی که منبع بسیار درخشانی از نور مادون قرمز و مرئی است.این تصویر با استفاده از داده‌های جمع‌آوری‌شده در طول مشاهدات هابل ایجاد شده است که برای مطالعه نقش غبار در شکل‌دهی توزیع انرژی کهکشان‌های کم جرم طراحی شده‌اند.

در مشاهدات هابل به شش جفت کهکشان که در آنها یکی در مقابل دیگری قرار داشت، پرداخته شد.طیف وسیع نورهایی که "دوربین میدان وسیع ۳"(Wide Field Camera ۳) هابل قادر به تشخیص آن‌ها است، همراه با وضوح آن، به محققان این امکان را داد تا صفحه غبار کهکشان پیش‌زمینه را با جزئیات دقیق در نور ماورابنفش، مرئی و مادون قرمز ترسیم کنند. از آنجایی که "IC ۴۲۷۱" یک کهکشان "سیفرت نوع II" است، طول موج‌های نور مرئی و فروسرخ در تصویر غالب است. رنگ‌های این تصویر عمدتاً نور مرئی هستند، در حالیکه رنگ بنفش نشان دهنده نور ماورابنفش و قرمز نشان دهنده نور مادون قرمز نزدیک است.

"هابل" پروژه‌ مشترک ناسا و آژانس‌ فضایی اروپا و کانادا است و بیش از سه دهه به رصد فضا پرداخته است. این تلسکوپ بیش از ۱.۵ میلیون رصد انجام داده و بیش از ۱۸ هزار مقاله علمی براساس داده‌های آن منتشر شده است. هابل با سرعت ۲۷ هزار و ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت مدار زمین را دور می‌زند و در فاصله‌ ۵۴۷ کیلومتری زمین قرار دارد. این تلسکوپ در ماه آوریل سال ۱۹۹۰ از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا به فضا ارسال شد. "هابل" یکی از بزرگترین و پرکاربردترین تلسکوپ‌ها به شمار می‌آید.

بهار نیوز