تحلیل های جدید از کهکشان های کوتوله حاکی از آن است که ظهور سیاهچاله ها در این کهکشان های کوچک بسیار فراگیرتر از تصورات پیشین است. محققان اعلام کردند این تحقیق احتمالاً رابط گمشده ای در فرایند دستیابی به دانش درباره تکامل ابرسیاهچاله ها است.ماگدا پولیمرا دانشجوی مقطع دکتری در دانشگاه چپل هیل کارولینای شمالی در بیانیه ای در این باره نوشت: این نتایج حیرت انگیز هستند زیرا سیاهچاله های مذکور قبلاً با وجود قابل رصد بودن از دیدها پنهان شده بودند.

کارشناسان معتقدند ابرسیاهچاله کهکشان راه شیری (مانند ابرهای ماژلانیک که هم اکنون در معرض دید هستند و درنهایت ادغام می شوند) در نتیجه ادغام کهکشان های کوتوله طی گذر زمان به وجود آمده است.
دربخشی از بیانیه دانشگاه آمده است: هر کهکشان کوتوله ای که سقوط می کند، احتمالاً همراه خود یک ابرسیاه چاله دارد که حجم آن شاید صدها یا هزاران بار بیشتر از خورشید باشد و در نهایت توسط ابر سیاهچاله کهکشان راه شیری بلعیده می شود.

یافتن سیاه چاله ها چالش اصلی این تحقیق بود زیرا ما فقط اشعه هایی که آنها به وجود می آورند را می بینیم. انرژی بالایی که از تکامل سیاه چاله دیده می شود بسیار شبیه ستاره های تازه متولد شده است و به همین دلیل به سختی می توان بین آنها تمایز قائل شد.به همین دلیل محققان پیشنهاد کردند از کاتالوگ خط انتشار Sloan Digital Sky Survey در تمام آسمان استفاده شود. «خطوط انتشار» به خطوط روشن قابل مشاهده در طیف ستارگان اشاره دارد. در مرحله بعد ستاره شناسان روی پدیده‌ای به نام یونش نوری تمرکز کردند. این پدیده زمانی اتفاق می افتد که یک اتم همزمان با جذب انرژی تابشی، دارای بار الکتریکی می شود.

محققان به جای تمرکز روی کهکشان هایی بزرگتر و درخشان تر از دو مجموعه تحلیل ستاره شناسی از کاتالوگ استفاده کردند که شامل گروه های بزرگی از کهکشان های کوتوله بود.آنها با بررسی هیدروژن و هلیومی که به کهکشان های کوتوله مربوط است، ترکیبات مختلف عناصر را مقایسه و شبیه سازی های فرضی را تایید کردند. مولفان این پژوهش ادعا می کنند تست هایشان با پیش بینی ها از آنکه کدام کهکشان های کوتوله سیاهچاله ای در خود دارد، مطابقت داشت.