در افراد دارای جراحت درمان معمولی شامل تمیز کردن زخم با استفاده از محلول‌های مختلف از جمله پراکسید هیدروژن، استفاده از کرم‌ها یا پماد‌های ضدعفونی‌کننده و گاهی اوقات تجویز آنتی‌بیوتیک‌هاست. اگر زخم‌ها بهبود نیابد، ممکن است به مرحله زخم مزمن پیشرفت کند که کنترل آن دشوار است.نتایج تحقیقات نشان داده زخم‌های مزمن اغلب حاوی زیستگاه زیست‌لایه‌ها (اجتماعی از میکروارگانیسم‌هایی که با هم زندگی می‌کنند و به سطوح متصل می‌شوند) است. باکتری‌های موجود در چنین زیست‌لایه‌هایی می‌توانند رشد و در برابر اثرات درمان آنتی‌بیوتیکی مقاومت کنند. به همین دلیل درمان آن حتی با درمان طولانی‌مدت آنتی‌بیوتیک دشوار است و حتی استفاده طولانی‌مدت از آنتی‌بیوتیک‌ها می‌تواند منجر به گزینش باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک شود.

دکتر یاش اس راوال، پژوهشگر ارشد این تحقیق از بخش میکروبیولوژی بالینی کلینیک مایو در روچستر ایالات متحده، در این خصوص گفت: عفونت زخم شایع است و درمان آن می‌تواند چالش برانگیز باشد؛ بنابراین توسعه راهبردها، فناوری‌ها و رژیم‌های درمانی جدید که به آنتی‌بیوتیک‌ها متکی نیستند، مهم است.

محلول پراکسید هیدروژن برای تمیز کردن زخم‌ها استفاده می‌شود. اگرچه پراکسید هیدروژن خاصیت ضد باکتریایی و ترمیم زخم دارد، اما محلول پراکسید هیدروژن از نظر شیمیایی ناپایدار است؛ بنابراین اثرات آن کوتاه‌مدت خواهد بود.
وی بیان کرد: به طور خاص ما خواص ضدباکتریایی نوع جدیدی از بانداژ را توسعه داده و مورد بررسی قرار داده‌ایم که به طور دائم پراکسید هیدروژن را از طریق اعمال یک ولتاژ منفی خاص تولید می‌کند.در این تحقیق محققان زخم‌هایی را روی موش‌ها ایجاد و آن را با استافیلوکوکوس اورئوس آلوده کردند تا زیست‌لایه‌های استافیلوکوکوس اورئوس زخم ایجاد کنند. سپس زخم‌های عفونی را با سیستم بانداژ الکترونیکی پوشیدنی درمان کردند. باند‌های الکترونیکی تولیدکننده پراکسید هیدروژن جمعیت بیوفیلم باکتریایی را تا ۹۹ درصد کاهش داد.یافته‌های این تحقیق در نشست سالانه انجمن میکروبیولوژی آمریکا (ASM Microbe ۲۰۲۲) ارائه شده است.

بهار نیوز