پس از دوران تدریس در قزوین، در سال ۱۳۳۱ به تهران منتقل و در شمیران مشغول تدریس شد و در نهایت، سال ۵۵ پس از ۳۲ سال خدمت بازنشسته شد.وحیدی اما به تدریس ریاضیات ادامه داد و رکورد ملی طولانی‌ترین زمان تدریس را از آن خود کرد و بیش از هفتادسال به‌طور پیوسته درس داد و پس از ثبت رکورد آسیایی برای ۷۷ سال سابقۀ تدریس موفق، موثر و مستمر ریاضیات، در لیست رکوردداران گینس (در حوزۀ طول میزان سال‌های تدریس) نیز قرار گرفت. 

او به دوران تدریسش در قزوین پرداخته و حتی معتقد بود خیلی زودتر از آنکه به حرف اول الفبا، «آ با کلاه» بگویند، او این نام را بر روی این حرف گذاشته است و می‌گفت: « مخترع آ باکلاه من بودم ولی خودم نمی‌دانستم. تلفظ الف مدی و انتقال آن به بچه‌ها سخت بود. یکی از همکارانم می‌گفت بگوییم آ شاپویی؛ آن موقع کلاه شاپویی تازه مد شده بود و بچه‌ها نمی‌شناختند. خودم اسم الف مدی را آ با کلاه گذاشتم و اینطور به بچه‌ها درس می‌دادم. بعد که به تهران آمدم، دیدم که تازه شروع کرده اند این اسم را روی الف گذاشته‌اند و می‌گویند آ با کلاه.»

حسین وحیدی بر این باور بود که باید علت علاقه نداشتن و فرار از درس و مدرسه و بعد کشور را ریشه یابی کرد؛ او می‌گفت: اگر فرهنگ ما درست شود همه چیز درست می‌شود. از من دیگر گذشته است و این ها را برای آینده می‌گویم.وحیدی می‌خواست تا زمانی که نفس دارد معلم باشد، اما سرانجام چند روز پیش به علت بیماری ریوی در بیمارستان فیروزگر تهران درگذشت و پیکر او در روز چهارشنبه (۱۲ مردادماه ۱۴۰۱) تشییع شد. 

بهار نیوز