فقط آقازاده‌ها می‌توانند «مستقل» عمل کنند؟

گروه سیاسی:روزنامه همدلی نوشت: در روز‌های اخیر خبر سفر فرزند یکی از معاونان رئیس‌جمهور به کشور کانادا توجه بسیاری از محافل ایرانی مخالف و موافق جمهوری اسلامی را به خود جلب کرد و حتی شخص رئیسی جمهور نیز وادار به واکنش شد تا جایی که دبیر شورای اطلاع‌رسانی دولت دراین‌باره به اظهارنظر پرداخت و گفت: «اخیراً فرزند یک معاون وزیر برای ادامه تحصیل در یک کشور خارجی ویزا گرفته بود و قصد خروج داشت که به‌محض اطلاع رئیس‌جمهور، دستور صادر شد؛ اگر فرزند رفت پدر هم برود.» اگرچه اظهارات فوق به سفر فرزند یک معاون وزیر منتسب شد، اما حضور فرزند خانم «انسیه خزعلی» معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور در خارج از کشور در کانون توجهات قرار گرفت. دراین‌ارتباط، خانم خزعلی عکس‌العمل نشان داد و در حساب توییتری خود نوشت: «گذشت آن دوران که مسئولانی مثل کوه پشت فرزندان خویش می‌ایستادند و صراحتاً از مهاجرت و زندگی آن‌ها در خارج از کشور دفاع می‌کردند.» وی در ادامه نوشته‌اش اظهار کرد: «سفر موقت کاری ایشان جهت توسعه و پشتیبانی مجموعه دانش‌بنیانی است که در ایران با تعداد زیادی دانشجویان کامپیوتر فعال است. خوشبختانه این پروژه کاری رو به اتمام بوده و وی در ماه‌های آینده به کشور بازمی‌گردد. اگرچه ایشان متأهل و مستقل است، ولی هرگز قصد مهاجرت نداشته‌اند.» در ورای اینکه، سفر فرزند خانم خزعلی یا سفر هر شخصی دیگر به چه منظوری و برای چه مدتی می‌باشد و انتقادات مخالفان در مخالفت با سفر فرزندان مسئولان تا چه حد منطقی است و دفاع موافقان چنین سفر‌ها تا چه اندازه مستدل و همچنین مخالفت رئیس‌جمهور چقدر صحیح است و اظهارات خانم خزعلی آیا واقعی است یا صرفاً برای توجیه بیان‌شده، اما یک واقعیت غیرقابل‌انکار را باید مورد امعان نظر قرار داد و آن اینکه، در جامعه خصوصاً در این عصر که زندگی می‌کنیم، والدین تا سن قانونی در مقابل فرزندان مسئولیت مستقیم دارند و از این سن به بعد، فرزند می‌تواند در همه موارد یا اکثر موارد شخصی، به‌طور مستقل تصمیم بگیرد و اجرا کند و والدین فقط می‌توانند در حد ارشاد و راهنمایی دخالت کنند. ازاین‌رو، هر شخصی، چه والدینش دارای مسئولیت حکومتی و دولتی باشند یا نباشند این حق را دارد که بعد از رسیدن به سن قانونی، به‌طور مستقل تصمیم بگیرد کجا زندگی کند و چه شغلی برگزیند و با چه کسی وصلت کند و. والدین فقط می‌توانند نظرات خودشان را به‌دوراز اجبار و تحمیل منتقل کنند. آقای ریس جمهور فقط می‌تواند به وزرای کابینه یا معاونان بگوید که اگر فرزندانشان برای مهاجرت به خارج نروند بهتر است. وزیران یا معاونآن‌هم اگر با نظر رئیس‌جمهور موافق‌اند می‌توانند پیام رئیس‌جمهور را به فرزندشان انتقال بدهند و تصمیم‌گیری نهایی با فرزند است. اگر این فرهنگ در جامعه جا بیفتد که والدین در مقابل عملکرد فرزندانشان بعد از رسیدن به سن قانونی مسئولیت مستقیم ندارند دیگر شاهد انتقاد به سفر فرزند فلان مسئول نخواهیم بود و لازم نیست رئیس‌جمهور بگوید والدین همراه فرزندان بروند و نیازی هم نیست والدین برای فرار از انتقادات به توجیهات صحیح یا ناصحیح روی بیاورند. از همه این‌ها گذشته، مشخص نیست فرزندان بعد از رسیدن به سن قانونی، چقدر به نظرات والدین توجه می‌کنند و حرف‌شنوی دارند. در بسیاری از مواقع مشاهده می‌شود فرزندان راه خودشان را می‌روند و توجهی به نظرات خانواده ندارند. اما قضیه وقتی به این صورت درمی‌آید و انتقادات دیگران را برمی‌انگیزد که اکثر این پدران و مادرانی که فرزندانشان تصمیم می‌گیرند در خارج از کشور زندگی کنند، در شعارهایشان فرزندان دیگران را از حضور در خارج از کشور نهی و حتی منع می‌کنند یا عملکردشان در داخل به‌گونه‌ای است که عرصه را بر بسیاری از فرزندان دیگران تنگ می‌کنند؛ دیگرانی که نه به‌مانند آقازاده‌های مسئولان، امکان رشد در کشور را دارند و نه موقعیت مالی و اجتماعی دارند که بتوانند به خارج از کشور سفر کنند.