احساسم اینست که نظام ممکن است پس از این همه حادثه و ضایعه به جای شنیدن صدای مردم و معترضان وارد فاز برخورد با نویسندگانی، چون بنده و صاحبنظران منتقد شود که قطعا هیچ دستاوردی برای نظام نخواهد داشت و تنها ممکن است انفجار اجتماعی را به تاخیر انداخته تا در فرصت و با بهانه‌ای دیگر با ابعادی سهمگین‌تر برگردد.این تحلیلی کاملا ناپخته است که کسانی فکر کنند عامل شورش‌ها و اعتراضات اخیر کنشگری قلمی امثال من ویا مثلا آقای سید مصطفی تاجزاده است. نسل جوانی که این روز‌ها در خیابان‌ها می‌آید اساسا امثال ما‌ها و حتی چهره‌های سیاسی مشهور را نمیشناسد تا از نوشته‌های ما تاثیر بپذیرد. مخاطبان نوشته‌های امثال من، پیش از هر کس مسئولان و نهاد‌های نظام است و نه جوانان و مردمی که اکنون به ستوه آمده اند.
احساسم اینست که من ظرف دو سه سال اخیر همه انتقاد‌هایی را که به ذهنم می‌رسید همراه با راه حل‌ها با مسئولان و عالیترین سطوح سیاسی مطرح کردم و به تعیبر شاعر آنچه شرط بلاغ بود گفتم و اگر تاکنون شنیده نشده، پس از این هم شنیده نخواهد شد و من باید به تکرار مکررات رو بیاورم که برای همه ملال آورست. ضمن آن که اینترنت نیز با انسداد مواجه شده و کار را مشکل کرده.
بنا بر این اکنون در این نوشته اعلام میکنم که تا اطلاع بعدی به موضوعات سیاسی حساسیت برانگیز (به استثنای مباحث اندیشه‌ای و نظری سیاسی و غیر سیاسی) نخواهم پرداخت و مانند میلیون‌ها نفر دیگر منتظر میمانم که ببینم خسروان با این ملک و کشور چه خواهند کرد و آیا مسیری جدید را برای اصلاح امور در پیش خواهند گرفت یا آن که ایران را به دست گردباد و طوفان‌هایی که در افق نمایان است، خواهند سپرد و زمام اعتراضات را به دست براندازان خواهند داد.