استیو کالینز، دانشیار مهندسی مکانیک که سرپرست آزمایشگاه بیومکاترونیک است، می‌گوید: «این اسکلت بیرونی به تسریع حرکات راه رفتن به طور معمول در دنیای واقعی کمک می‌کند».به گفته کالینز، افرادی که چکمه‌های اسکلت بیرونی را می‌پوشیدند، می‌توانستند ۹ درصد سریع‌تر راه بروند و همزمان ۱۷ درصد انرژی کمتری در هر مسافت طی شده صرف کنند.

برای طراحی حرکات جدید که ظاهرا شبیه راه رفتن سبک بار است، محققان استنفورد برای آخرین گام‌ها در پوشیدنی‌های اسکلت بیرونی به یادگیری ماشینی روی آوردند. طراحی‌های تیم‌های قبلی اغلب با تنوع و پیچیدگی ذاتی انسان‌ها مواجه می‌شد، اما به لطف چندین شبیه‌ساز بی‌حرکت و عظیم که در آزمایشگاه‌ها ساخته شده‌اند، می‌توان مقادیر زیادی از انرژی مصرف‌شده و داده‌های حرکت را توسط آزمایش‌کنندگان ثبت کرد. سپس این بی‌شمار جزئیات تحرک به یک مدل یادگیری ماشینی وارد شده و توسط چکمه‌ها برای سفارشی‌سازی و تنظیم حرکات کاربر در زمان واقعی استفاده می‌شود.

مهندسان امیدوارند اسکلت بیرونی آن‌ها راه را برای کمک‌های حرکتی جدید هم برای جمعیت‌های سالخورده و هم برای جوامع ناتوان که با مشکلات تحرک کمتر سروکار دارند، هموار کند. بر اساس نوشته استنفورد، محققان همچنین قصد دارند مدل‌های دیگری را با تمرکز بر بهبود تعادل و کاهش درد مفاصل، همراه با مشارکت بالقوه با سرمایه‌گذاران تجاری برای تولید یک روزه چکمه‌های تولید انبوه برای عموم، طراحی کنند. پاتریک اسلید یکی دیگر از محققان این پروژه می‌گوید: آن‌ها معتقدند در دهه آینده افراد شاهد این ایده‌های شخصی سازی کمک و اسکلت بیرونی قابل حمل موثر خواهند بود که به بسیاری از افراد کمک می‌کند تا بر چالش‌های حرکتی غلبه کرده یا توانایی خود را برای زندگی فعال، مستقل و معنادار حفظ کنند.

بهار نیوز