به گفته‌ی آژانس فضایی اروپا، اخترشناسان، "CB ۱۳۰-۳" را که در فاصله ۶۵۲ سال نوری از زمین در صورت فلکی مار قرار دارد، یک هسته متراکم می‌نامند. این هسته متراکم مجموعه‌ فشرده‌ای از گاز و غبار است که به عنوان واحدهای سازنده‌ی ‌ستاره‌ها عمل می‌کنند. هسته‌های متراکمی مانند "CB ۱۳۰-۳" کوچکترین و متراکم‌ترین گونه‌های ابرهای مولکولی هستند. این ابرها مهد تولد ستارگان به حساب می‌آیند و می‌توانند زادگاه انبوهی از ستارگان، به صورت منفرد و به صورت جفت‌های دوتایی باشند.

بسیاری از هسته‌های متراکم در حال حاضر ستاره‌های جوان را در خود جای داده‌اند، در حالی که برخی دیگر از آن‌ها انقباض‌های آهسته به سمت داخل را نمایش می‌دهند. هر دو نوع از هسته‌های متراکم دمایی در حدود منفی ۴۴۰ درجه فارنهایت(منفی ۲۶۲ درجه سانتیگراد) دارند و معمولاً بیضوی شکل هستند.

در طول فروپاشی گرانشی این میدان‌های عظیم از گاز سرد، جرم کافی می‌تواند در مکان‌های انتخابی انباشته شود تا به دماهای بالا و چگالی‌های شدید مورد نیاز برای شروع همجوشی هسته‌ای که تولد یک ستاره را رقم می‌زند برسد. ستاره‌ها در تمام طول عمر خود این همجوشی را حفظ می‌کنند.تصویر جدید هابل از "CB ۱۳۰-۳"، این هسته متراکم را که شبیه به یک لیوان آب هویج ریخته شده روی سفره‌ای از ستاره‌ها و کهکشان‌ها است، نمایش می‌دهد. در این تصویر نشانه‌ای از ستاره‌ی در حال تولد در ابر مولکولی وجود ندارد.

با این حال، جزئیات دیگری در مورد "CB ۱۳۰-۳" در تصویر به شکل آشکارتری دیده می‌شود که اخترشناسان با استفاده از دوربین میدان وسیع ۳ هابل ثبت کرده‌اند. برای مثال، این تصویر نشان می‌دهد که چگالی ابر مولکولی ثابت نیست. لبه‌های بیرونی "CB ۱۳۰-۳" را می‌توان به‌عنوان بخش‌های ضعیف گاز مشاهده کرد که به سادگی ستاره‌های پس‌زمینه را محو می‌کنند. در مقابل آن، مواد موجود در قلب ابر مولکولی به قدری متراکم هستند که نور ستاره‌های پس زمینه را کاملاً مسدود می‌کنند.

گاز و غبار هسته متراکم "CB ۱۳۰-۳" نیز بر رنگ ستارگان پشت آن و همچنین روشنایی آنها تاثیر می‌گذارد. به نظر می‌رسد ستارگانی که نزدیک به قلب "CB ۱۳۰-۳" دیده می‌شوند، رنگ قرمزتری نسبت به ستاره‌هایی که در لبه‌های بیرونی این ابر گازی می‌درخشند، دارند.

بهار نیوز