این دستگاه که در حال حاضر نمونه اولیه آن توسعه یافته، اندازه‌ نسبتا بزرگی دارد. این گجت که به مچ دست بسته می‌شود،  توسط گروهی از دانشگاه مک‌کواری استرالیا به رهبری دکتر محسن اسدنیا ساخته شده و "APPTRAKK" نام گرفته است. این دستگاه دارای حسگرهایی است که ضربان قلب، سطح اکسیژن در خون و الگوهای حرکت کاربر را به همراه عمقی که در آن قرار دارد و مدت زمانی که در آنجا بوده، کنترل می‌کند.

تمامی این داده‌ها به‌طور مداوم بوسیله یک سیستم‌عامل مبتنی بر هوش مصنوعی پردازش می‌شوند، که تعیین می‌کند آیا ترکیب داده‌ها نشان از غرق شدن فرد دارد یا خیر.اگر تایید شود که کاربر در حال غرق شدن است، یک ماژول فرستنده امواج وای‌فای (Wi-Fi) از دستگاه جدا شده و روی سطح آب شناور می‌شود. سپس سیگنالی را به اپلیکیشنی در تلفن هوشمند یا تبلت نجات غریق ارسال می‌کند تا هم هشدار را به صدا در بیاورد و هم موقعیت شناگر را در استخر نشان دهد.

ارسال چنین سیگنالی از سوی دستگاه اصلی که در آب غوطه‌ور شده احتمالاً  کارساز نخواهد بود، زیرا امواج رادیویی به خوبی در آب حرکت نمی‌کنند و بنابراین بخشی از دستگاه باید به سطح برسد.البته می‌دانیم عواملی مانند سن و سطح آمادگی جسمانی، ضربان قلب و سایر موارد در افراد متفاوت هستند و مواردی که نشان‌دهنده غرق شدن یک نفر است ممکن است برای دیگری صدق نکند. به همین دلیل، می‌توان از اپلیکیشن این دستگاه برای برنامه‌ریزی دستی تمامی این موارد استفاده کرد تا هیچ هشدار کاذبی به صدا در نیاید.

این دستگاه علاوه بر غریق نجات‌ها در استخرهای عمومی، می‌تواند مورد استفاده‌ی والدین برای نظارت بر فرزندان خود در استخرهای خانگی قرار بگیرد. دستگاه‌های پوشیدنی‌ دیگری نیز وجود دارند که هدفی یکسان دارند، اگرچه به نظر می‌رسد گجت "APPTRAKK" رویکرد پیچیده‌تری برای انجام این کار پیش گرفته است.اکنون محققان می‌خواهند که دستگاه را در ابعاد بسیار کوچک‌تر و ساده‌تر بسازند و پس از آن ممکن است بتوان آن را به صورت تجاری تولید کرد.مقاله ای در مورد تحقیقات مربوط به این گجت که توسط دکتر محسن اسدنیا هدایت می‌شود، به تازگی در مجله "Sensors" منتشر شده است.

بهار نیوز