بهار نیوز - کنفرانس جهانی اقلیمی در آستانه شکست

گروه بین الملل:در اولین پیش‌نویس سند نهایی کنفرانس اقلیمی سازمان ملل در مصر، اشاره‌ای به خروج از سوخت‌های فسیلی نفت و گاز نشده است. آیا شکست کنفرانس گلاسکو تکرار خواهد شد؟ کنفرانس شرم‌الشیخ دو روز دیگر تمدید شد.
بسیاری از نمایندگان حاضر در کنفرانس جهانی اقلیمی شرم‌الشیخ از اینکه در پیش‌نویس رسمی بیانیه نهایی "همه سوخت‌های فسیلی" ذکر نشده بود، برانگیخته شدند. برای محدود کردن گرمایش زمین به ۱،۵ درجه سانتیگراد، اقدام سریع لازم است.سند ده صفحه‌ای ارائه شده از سوی مدیریت مصری کنفرانس، خواستار حذف تدریجی زغال سنگ است اما خبری از خروج از دوران نفت و گاز نیست.انتظار می‌رود مذاکرات در شرم الشیخ مصر تا آخر هفته ادامه یابد و کار این کنفرانس دو روز دیگر تمدید شود.
نیکی رایش، مدیر امور اقلیم و انرژی در سازمان غیرانتفاعی "مرکز حقوق محیط‌زیستی" آمریکا (CIEL) می‌گوید: «اگر این کنفرانس آب و هوایی فراتر از خروج زغال سنگ تصمیم نگیرد، شکست خورده است».بر اساس اطلاعات شبکه اقدام اقلیمی (CAN)، هم اتحادیه اروپا و هم اتحاد مستقل آمریکای لاتین و کارائیب (AILAC) بر خروج از زغال سنگ در متن اصرار دارند.
به گزارش شبکه اقدام اقلیمی پیشنهاد جزیره‌ تووالو در اقیانوس آرام مبنی بر عدم تولید یا مصرف هر گونه سوخت فسیلی و استفاده از انرژی‌های ۱۰۰درصد تجدیدپذیر تا سال ۲۰۵۰ از سوی تقریبا همه کشورها پذیرفته شد.
نمایندگان ایران، عربستان سعودی، روسیه، ایالات متحده آمریکا و دو کشورهای اتحادیه اروپایی مجارستان و لهستان به طور کامل از این پیشنهاد حمایت نمی‌کنند.دیگر نتایج مثبت مذاکرات این است که برزیل اعلام آمادگی کرده با تصویب قانونی در سال ۲۰۲۳ جنگل‌زدایی در منطقه آمازون را ممنوع کند.کنگو و اندونزی هم به طور ضمنی اعلام کردند که برای مناطق جنگلی خود از این روند پیروی خواهند کرد.
شبکه اقدام اقلیمی همچنین گزارش داد که اتحادیه اروپا، بریتانیا، استرالیا، کانادا، نروژ، امارات متحده عربی و کویت اعلام آمادگی کردند که تمام پروژه‌های جدید در مورد سوخت فسیلی را متوقف کنند.با این‌که متن پیش‌نویس بیانیه پایانی بیست‌وهفتمین کنفرانس جهانی اقلیمی همچنین خواستار حذف تدریجی یارانه‌های سوخت‌های فسیلی است، اما کنشگران امور آب‌وهوایی این عبارت‌پردازی را زیر سوال می‌برند و خواستار گذار به سیستم‌های انرژی با تولید نازل گازهای گلخانه‌ای هستند.
سباستین دویک، وکیل‌مدافع "مرکز حقوق محیط‌زیستی" آمریکا در توییتی نوشت حذف تدریجی «درها را به روی ترویج بیشتر سوخت‌های فسیلی به جای تغییر به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر باز می‌کند.»
مانع بزرگ در مذاکرات این پرسش است که چه کسی هزینه آسیب‌های آب‌وهوایی موجود در کشورهای فقیرتر را پرداخت خواهد کرد. در حالی که کشورهای جنوب سهم نازلی در انتشار گازهای گلخانه‌ای در جو که باعث گرم شدن کره زمین می‌شود، داشته‌اند، اما به ویژه همین کشورها هستند که از اثرات بدتر شدن رویدادهای شدید آب‌وهوایی مانند سیل اخیر در پاکستان، رنج می‌برند.
در کنفرانس سال گذشته گلاسکو، نمایندگان نتوانستند در مورد تامین مالی زیان های حاصل از تغییرات اقلیمی به توافق برسند.
فرانس تیمرمانس، کمیسر امور اقلیمی اتحادیه اروپا عصر پنجشنبه گفت: «بر پایه پیشنهاد ارائه شده از سوی اتحادیه اروپا، اکنون یک صندوق ویژه برای جبران خسارت کشورهای آسیب‌پذیر ایجاد می‌شود. در مقابل، کشورهایی که خواهان این کمک هستند باید متعهد به کاهش سطح نفت، گاز و زغال سنگ شوند.»اما این پیشنهاد می‌تواند با مخالفت کشورهای بزرگ آلاینده مانند چین، هند و عربستان سعودی که در گذشته خود را کشورهای در حال توسعه توصیف می‌کردند، روبرو شود.
سونیا شولتسه، وزیر امور توسعه آلمان در این زمینه به رادیو بایرن گفته است: «چین در حال حاضر مسئول ۲۸ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای است. بنابراین آنها نیز باید برای مقابله با آسیب‌ها سهیم شوند.»او می‌افزاید: «آنها [چین] همیشه پشت این بهانه پنهان می‌شوند که یک کشور در حال توسعه هستند. در حالی که چنین نیست و آنها دیگر یک کشور در حال توسعه نیستند.»
تیمرمانس، کمیسر امور اقلیمی اتحادیه اروپا گفت، مذاکرات پیچیده است، اما "ما نباید اجازه دهیم که شکست بخوریم. او تاکید کرد: «اگر از گام‌هایی که رو به جلو برمی‌داریم، پاسخی دریافت نکنیم، بدیهی است که با شکست مواجه خواهیم شد.»
لولا وایه‌خو از موسسه اندیشکده "توسعه پایدار و روابط بین‌الملل" می‌گوید: «موضع اتحادیه اروپا به‌طور چشمگیری تغییر کرده است و از حمایت بسیاری از کشورهای در حال توسعه برخوردار است».او گفت، این تکانه‌های جدید می‌تواند ایالات متحده را که نمی‌خواهد با یک توافق موافقت کند، به انزوا بکشاند.
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد از "فروپاشی اعتماد" میان کشورهای در حال توسعه و صنعتی سخن گفت. او گفت: «اکنون زمان مقصر دانستن یکدیگر نیست. سرزنش‌های متقابل تنها می‌تواند به فاجعه نابودی یکدیگر منجر شود.»