البته وجود و ماهیت شی به اندازه کل حجم ستاره ها بستگی دارد. حجم یک ستاره نوترونی قبل از آنکه تحت گرانش خود نابود و به سیاهچاله تبدیل شود، حداکثر ۲ برابر خورشید است. بنابراین اگر کل حجم ۲ ستاره نوترونی کمتر از این حد باشد، آنها یک ستاره نوترونی دیگر به وجود می آورند. اگر حجم آنها بیش از این مقدار باشد، برخوردشان یک سیاهچاله پدید می آورد.

در تحقیق جدید ستاره شناسان ادغام دو ستاره نوترونی را ردیابی کردند که به ایجاد یک سیاه چاله منجر شد. با این وجود آنها سیگنال هایی از یک مرحله میانی عجیب کشف کردند که مربوط به ستاره های نوترونی بسیار سنگینی بود که فقط برای چند میلی ثانیه وجود داشتند.

طبق شبیه سازی های رایانشی از ادغام ستاره های نوترونی، اگر یک ستاره نوترونی بسیار سنگین یک الگوی بسیار خاص به نام نوسانات دوره ای(QPOs) را به وجود آورد، امواج گرانشی از این رویداد پدید می آیند. هرچند مشاهدات فعلی به اندازه ای حساس نیستند که این امواج گرانشی را ردیابی کنند. اما محققان پژوهش جدید متوجه شدند تاثیر این امواج احتمالاً در امواج گاما نیز نمایان می شود.

پژوهشگران برای آزمایش این ایده داده های ۷۰۰ انفجار اشعه گاما را بررسی کردند که طی سه فرایند مشاهده در چند دهه قبل رصد شده بود. اشعه های گامای دارای تاثیرQPO در دو رویداد ثبت شده بودند و رصدخانه اشعه گاما کامپتون آنها را رصد کرده بود. یکی از این رویدادها در جولای ۱۹۹۱ و دیگری در نوامبر ۱۹۹۳ اتفاق افتاده بود.
این تیم ستاره های نوترونی بسیار سنگینی را ردیابی کردند که احتمالاً حجم آنها بیش از ۲.۵ برابر خورشید بود و تنها ۳۰۰ میلی ثانیه عمر کردند و پس از آن به سیاهچاله تبدیل شدند. همچنین این ستاره ها بسیار سریع حرکت می کردند.

به گفته محققان ردیاب های امواج گرانشی در آینده بسیار حساس می شوند تا به طور مستقیم نشانه های ستاره های نوترونی بسیار سنگین را ردیابی کنند. همین امر اطلاعات جدیدی درباره ستاره های کم عمر فراهم می کند.تحقیق مذکور در ژورنال نیچر منتشر شده است.