دولت مودی با بولدوزر به جنگ مسلمانان می‌رود

گروه بین الملل: صد‌ها تن از ساکنان مسلمان هالدوانی در ایالت اوتاراکند در شمال هند پس از آن که دادگاهی در آن کشور دستور تخریب بیش از چهار هزار خانه را به اتهام تجاوز به زمین‌های راه آهن صادر کرد برای چندین روز در سرما تظاهرات کردند. در حالی که ماه گذشته دیوان عالی کشور دستور توقف این حکم را صادر کرد که می‌تواند ۵۰۰۰۰ نفر را تحت تاثیر قرار دهد هنوز در مورد موضوع مالکیت زمین حکمی صادر نکرده است.
به گزارش فرارو به نقل از میدل ایست آی، علیرغم آن که تخریب‌های اخیر در مقیاسی منحصر بفرد رخ می‌دهند اولین مورد در نوع خود نیستند. سال گذشته املاک مسلمانان در اوتار پرادش، مادهیا پرادش، دهلی نو، گجرات و مناطق دیگر هدف تخریب قرار گرفتند به این بهانه که عموما ذیل عنوان "تجاوز و تصرف غیرقانونی" قرار می‌گرفتند. ماهیت ناگهانی تخریب‌ها که فضای کمی برای تحقیقات قانونی باقی می‌گذارد نحوه تلقی مسلمانان از زندگی عادی در هند را عمیقا تغییر می‌دهد و خطوط بین فضای عمومی و خصوصی را محو می‌کند. تخریب‌ها باعث آسیب اقتصادی بر مسلمانان می‌شوند و در عین حال به جایگاه سیاسی آنان آسیب می‌رساند.
به نوعی، به نظر می‌رسد این باور وجود داشته باشد که خشونت علیه خانه‌های مسلمانان کم‌تر از خشونت علیه بدن افراد است نوعی "خسارت جانبی" که نیازی به اقدام فوری ندارد. با این وجود، این رویکرد بعد سیاسی تخریب خانه‌ها نادیده می‌گیرد که هدف آن حذف توانایی گروه هدف برای زنده ماندن است. در پرونده هالدوانی رسانه‌های دولتی هند روایتی شرورانه را مطرح کردند که طبق آن معترضان مسلمان را به عنوان یک "باند جهادی" معرفی کرد یک نظریه توطئه مبتنی بر آن که گویی مسلمانان قصد دارند از طریق غیر قانونی سرزمین‌های "هندو" را اشغال کنند. در سالیان اخیر سیاست تخریب خانه‌ها به بخشی جدایی ناپذیر از گفتمان اداری بهاراتیا جاناتا تبدیل شده است.
در حالی که اقداماتی مانند قانون اصلاح شهروندی هند و ثبت ملی شهروندان وضعیت حقوقی مسلمانان را به عنوان شهروند در کشور تهدید می‌کند عنوان سازی نقش مسلمانان به عنوان "متجاوزان به زمین" از سوی تخریب کنندگان خانه‌های آنان به دنبال ایجاد چهره مجرم از مسلمانان هند است. ایالت اوتاراکند که هالدوانی را نیز شامل می‌شود کانون تبلیغات قوی هندوتوا بوده است که آن را به عنوان "سرزمین خدایان" تبلیغ می‌کند و این مفهوم را مطرح می‌کند که مسلمانانی که در آنجا زندگی می‌کنند خارجی هستند.
تصادفی نیست که در طول پاندمی کووید -۱۹ ملی گرایان هندوتوا ادعا کردند که محله‌های مسلمان مسئول انتشار ویروس کووید در هندوستان بوده اند. رسانه‌های دولتی هند از آن موضوع تحت عنوان "جهاد کرونا" مسلمانان علیه هندو‌ها یاد کردند. اصطلاحات تحقیرآمیز مانند "موریانه"، "سوسک" و "زالو" نیز بخشی از فرهنگ لغت هندوتوا است که به طور منظم علیه مسلمانان به کار می‌رود. بنابراین، تخریب خانه‌های مسلمانان به عنوان یک اقدام ضروری به توده‌ها معرفی می‌شود.
سیاست‌های بهاراتیا جاناتا به شدت متکی بر ایجاد تخیل مجدد از سرزمین هند به عنوان سرزمین مقدس هندو‌ها تحت تهدید دائمی از سوی "مهاجمین" (مسلمانان) است. با این وجود، علیرغم آن که این روایت در سالیان اخیر در هندوستان محبوبیت زیادی کسب کرده ریشه‌های آن بسیار عمیق‌تر است. شخصیت‌های مهمی که بنیان‌های ناسیونالیسم هندو را پایه گذاری کردند به ویژه "وینایاک دامودار سوارکار" و "مدهاو ساداشیو گلوالکار" بر حذف فرهنگی فضا‌های مسلمانان به عنوان گامی ضروری در جهت تحقق اهداف ناسیونالیستی (ملی گرایانه) تاکید کرده بودند.
همزمان با افزایش محبوبیت ناسیونالیسم هندو تاکید مجدد خشونت آمیز بر انحصار بر فضا‌های عمومی نیز افزایش یافته و تصور کثرت گرایانه از سرزمین هند را به چالش می‌کشد. ملی گرایان هندو کارزار‌هایی را علیه اقامه نماز جماعت مسلمانان و استفاده از بلندگو‌های مساحد برای اذان راه اندازی کرده اند. فضای فیزیکی نه تنها به هدفی برای ناسیونالیست‌های هندو بلکه به رسانه‌ای تبدیل شده که از طریق آن یک جنگ داخلی اعلام نشده علیه مسلمانان هند انجام می‌شود. در حالی که یک جنگ سنتی در میدان نبرد راه اندازی شده این جنگ به تمام جنبه‌های زندگی اهداف خود نفوذ می‌کند و حتی پیش پا افتاده‌ترین لحظات را به درگیری و نظامی سازی زندگی روزمره تبدیل می‌کند.
برای درک این پدیده تنها باید به تحولاتی که پیش پا افتاده‌ترین رویداد‌ها دستخوش آن شده اند نگاه کرد. سال ۲۰۲۲ میلادی تغییر عظیمی در نحوه سازماندهی راهپیمایی‌های مذهبی هندو صورت گرفت. جشن رام ناوامی و مراسم برزگداشت هانومان جایانتی از منشاء مذهبی آن جدا شد و به مناسبت‌هایی برای تظاهرات سیاسی علیه مسلمانان در مورد تسلط و مالکیت تبدیل شدند.
به دنبال آن مردان در محل‌های مسلمان نشین شعار‌هایی را علیه نسل زدایی سر دادند که منجر به بروز درگیری‌هایی شد. دولت با واکنش شدید وارد عمل شد و املاک را با بولدوزر تخریب کرد و خانواده‌های مسلمان بی خانمان شدند. طبق گزارش‌ها در چندین تظاهرات از این دست اوباش هندو سعی کردند پرچم‌های زعفرانی رنگ نماد هندو‌ها را بر فراز مساجد نصب کنند که با نشانه گذاری فتوحات در قلمرو دشمن قابل مقایسه بود روشی تاریخی برای ادعای مالکیت یا حاکمیت بر یک منطقه.
"نارندرا مودی" نخست وزیر هند هنگام افتتاح بزرگراه گانگا در اوتار پرادش در دسامبر ۲۰۲۱ میلادی سیاست تخریب خانه‌ها با بولدوزر را مورد تایید قرار داد و گفته بود:"زمانی که بولدوزر از روی مافیا و ساختمان‌های غیر قانونی می‌گذرد شخصی که آنان را پرورش داده درد را احساس می‌کند".
این سخنان مودی حکایت از جنبه مهمی از انگیزه پشت سیاست تخریب دارد که لزوما حمله فیزیکی به مردم نیست بلکه در سطح روانی است و باعث می‌شود مسلمانان هند از هرگونه امیدی برای آینده‌ای امن محروم شوند.
پوچی‌ای که پس از خروج بولدوزر باقی می‌ماند مملو از تناقض است: فقدان معنایی که در آوار باقی مانده است و اهمیت سیاسی بسیار زیادی که دارد. این فضا گواهی بر اعمال بیش از حد قدرت سیاسی است. چیزی که زمانی خانه‌ای برای یک خانواده بود تبدیل به یک مصنوع عمومی از نیستی برای شهر می‌شود یادآوری تهاجمی علیه مسلمانان که دیگر حق زندگی خصوصی را ندارند. در کشوری که مسلمانان را از نظر اجتماعی طرد کرده محاسبه ویرانی ایجاد شده به دلیل از دست دادن سرپناه دشوار نیست. وضعیت حقوقی مبهم چنین اقداماتی نیز مقابله با آن را بسیار دشوارتر می‌سازد.
افرادی که بیش از همه از تخریب‌های هدفمند در جامعه مسلمانان متاثر می‌شوند کسانی هستند که از نظر اقتصادی در وضعیت نامناسبی قرار دارند و منابع و قدرت لازم برای مقابله به مثل را ندارند. در عین حال، افرادی در جامعه مسلمان که آشکارا علیه سیاست‌های تبعیض آمیز دولت صحبت می‌کنند به اهداف اصلی تبدیل می‌شوند.
اساسا قانون و نظم به خواست مقام‌های دولتی به طور موقت به حالت تعلیق درآمده است و پیام بزرگتری برای مسلمانان ارسال می‌شود: دولت لزوما از آنان محافظت بعمل نمی‌آورد.
بنابراین، تخریب‌ها باید به همان شکلی که واقعا هستند دیده شوند و این تنها حمله به دیوار‌های خانه نیست. این تنها حقوق مسلمانان نیست که مورد حمله قرار می‌گیرد بلکه همان گونه که "هانا آرنت" فیلسوف آن را چارچوب بندی کرده "حق داشتن حقوق" و دفاع از آنان است.
دولت با معرفی بولدوزر‌ها دیگر مجبور نیست با صراحت بگوید چه رفتاری قابل قبول است بلکه می‌تواند به سادگی چارچوب محدودی از احتمالات را پیش ببرد جایی که مسلمانان باید بین زندگی ذلت بار یا مرگ ذلت بار یکی را انتخاب کنند.