حالا به دلایلی که فارل را به یک قدمی اسکار رسانده توجه می‌کنیم؛ مهم‌ترین آن‌ها به فیگور بدنی و میمیک چهره او مربوط می‌شود. او همچون کو‌دکی خردسال در پی آشتی با دوستش کالم (گلسن)‌ به این در و آن در می‌زند. گریه، خشم و تنهایی او هویتی معصومانه را به شخصیتش می‌بخشد. در تعریفی ساده خوب انسان خوبی است و همانطور که خودش در سکانسی از فیلم می‌گوید: انسان‌های خوب جاودانه هستند.

سمپاتی شخصیت‌ فارل (سولیوان) در یک تکنیک رفتاری قرار دارد؛ کنجکاوی. او همواره از عشق به خواهر، دوست و هم‌محلی‌هایش زخم می‌خورد. سپس در مواجهه با این زخم‌ها و تنهاییِ برآمده از آن مات و مبهوت می‌ماند. کنجکاو می‌شود. چرا من را از خود می‌رانند؟ چگونه؟ و پرسش‌هایی از این قبیل. کنجکاوی و سردرگمیِ معصومانه او قلب مخاطب را نرم و او را دوستدار خویش می‌کند.

به همین ترتیب کاراکتر و هدف‌های او مورد توجه بیننده واقع شده و همذات‌پنداری لازم را به ارمغان می‌آورد. همذات‌پنداری از عناصر مهم در ساختمان درام و روایت است و کالین فارل در به وجود آمدن این امر نقش مهمی را بازی می‌کند.در نهایت با توجه به گلدن‌گلوبی که کالین فارل برای این حضور در این فیلم دریافت کرد، شانس بیشتری برای او نسبت به سایر رقبایش در اسکار قابل تصور است.

بهار نیوز