این ابزار توسط «گروهی از دانشمندان علم مواد، مهندسان زیست‌پزشکی، خوانندگان اپرا و یک آسیب‌شناس گفتار زبان» به سرپرستی پروفسور جان آ. راجرز از دانشگاه نورث وسترن ساخته شده است. این محصول شامل دو دستگاه است: یک حسگر که به پوست منطقه جناغ فرد در زیر گلو می‌چسبد و یک واحد بازخورد لمسی که روی مچ دست او بسته می‌شود. هر دو دستگاه به صورت بی سیم از طریق بلوتوث به یک برنامه در گوشی هوشمند کاربر متصل می‌شوند.

این حسگر به طور مداوم ارتعاشات تارهای صوتی کاربر را بررسی می‌کند و خوانش‌های خود را به یک نرم افزار منتقل می‌کند. سپس الگوریتم‌های مبتنی بر یادگیری ماشینی، داده‌ها را پردازش می‌کنند و فرکانس، حجم، دامنه و مدت تمام صداهای کاربر را به همراه زمان‌هایی از روز که در آن رخ می‌دهند، مشخص می‌کنند. همچنین الگوریتم‌های طراحی شده بیش از ۹۵ درصد در ایجاد تمایز بین آواز خواندن و صحبت کردن دقیق هستند.

اگر برنامه تشخیص دهد که شخص به طور خطرناکی به آستانه خاصی که قبلاً برای خود تعیین کرده بود نزدیک می‌شود، با ایجاد لرزش در واحد بازخورد لمسی به او هشدار می‌دهد. سپس کاربر می‌داند که باید برای مدتی سکوت کند - یا در نهایت کمی ساکت شود - تا به تارهای صوتی خود استراحت دهد. حتی یک استراحت فقط ۱۵ تا ۲۰ دقیقه‌ای ممکن است کافی باشد.نرم افزار همراه این برنامه اطلاعات بیشتری در مورد فعالیت صوتی کاربر به همراه توصیه‌هایی برای استراحت مناسب ارائه می‌دهد و مهمتر از همه این برنامه برای رعایت حقوق افرادی که به حفظ حریم خصوصی آگاه هستند، آنچه را که کاربر می‌گوید ضبط نمی‌کند.