دستگاه‌های یادشده در ابتدایی‌ترین شکل خود، شامل صفحات خورشیدی نصب شده بر روی حوضچه‌ای از آب غیرقابل آشامیدن هستند که در زیر یک پوشش شفاف قرار گرفته است. آب با گرم شدن توسط صفحات خورشیدی تبخیر و متراکم می‌شود. این تراکم به تهیه آب خالص و تمیز منجر می‌شود که در یک ظرف جداگانه برای نوشیدن جمع می‌شود.

به منظور گرم کردن آب کثیف / شور با سرعت بیشتر، دانشمندان موادی ساخته‌اند که روی سطح آب شناور می‌شوند و نور خورشید را به گرما تبدیل می‌کنند. این مواد تنوع زیادی داشته و معمولاً از کربن ناشی از سوختن زغال سنگ به دست آمده‌اند.محققان سنگاپوری با هدف یافتن جایگزینی کم‌هزینه‌تر و سازگار با محیط‌زیست که رایگان بوده و به سادگی دفع شود به سراغ ضایعات میوه و به طور خاص پوسته نارگیل، پوست پرتقال و پوست موز رفتند..

ضایعات میوه به مدت چند ساعت در دمای ۸۵۰ درجه سانتی‌گراد (۱۵۶۲ درجه فارنهایت) حرارت داده شد و با یک واکنش دهنده مولیبدن مخلوط شد. با انجام این کار، ضایعات به ورقه‌های کاربید مولیبدن دو بعدی که متعلق به خانواده‌ای از فلزات معروف به MXenes است، تبدیل شدند.در جریان این آزمایش مواد به دست آمده از پوسته نارگیل بهترین عملکرد را داشتند، زیرا نور خورشید را با بازده ۹۴٪ به گرما تبدیل می‌کردند.