گروه بین الملل:روزنامه  گاردین نوشت: در بحبوحه شکست سخت انتخاباتی حزب دموکرات ایتالیا در پاییز گذشته، الی شلاین یکی از ستارگان جوان و تازه‌وارد این حزب در جریان یک راهپیمایی حزبی در رم فریاد زد: «من یک زن هستم، و با این که مادر نیستم، اما این چیزی از زن بودن من کم نمی‌کند». واکنشی هوشمندانه و لیبرال به جورجیا ملونی نخست‌وزیر حال حاضر ایتالیا که با سخنانی که نشان‌دهنده محافظه‌کاری اجتماعی ذاتی حزب دست راستی‌اش- در مورد مسایلی مانند حقوق دگرباشان جنسی و سقط جنین- بود، گفته بود: «من جورجیا هستم، یک زن، و یک مادر. من ایتالیایی هستم ، من مسیحی هستم».
 انتخاب غافلگیرانه خانم شلاین در آخر هفته گذشته به عنوان اولین رهبر زن حزب دموکراتیک، نشان‌دهنده و تضمین‌کننده این واقعیت است که برخورد رادیکال دیدگاه‌ها- در مورد مسایلی چون عدالت و نابرابری، روند گذار به انرژی سبز و بحران مهاجرت- به عنوان نقطه محوری و مرکز سیاست ایتالیا ادامه خواهد داشت. یک چرخش شگفت‌انگیز در روند رویدادها که موجب شده چپ میانه که قبلاً در حال مرگ بود، دوباره به نقطه مرکزی سیاست ایتالیا بازگردد.
صعود سیاسی سریع و رادیکالیسم خانم شلاین باعث شده او را با الکساندریا اوکازیو کورتز مقایسه کنند. پیروزی قاطعانه او در دور دوم کاملاً روند دور اول رای‌گیری را تغییر داد که با برتری آشکار رقیب معتدل‌تر او استفانو بوناچینی تمام شده بود. به نظر می‌رسد که در دور دوم تعداد زیادی از خارج از حزب خواسته‌اند قدرت را در این حزب به طیف چپ منتقل کنند.
پیروزی غیرمنتظره خانم شلاین منعکس‌کننده حس انباشته ناامیدی در میان طیف مترقی و پیش‌روی رای‌دهندگان ایتالیایی است که از امواج پوپولیستی متوالی که چشم‌انداز سیاسی را تغییر داده و به قدرت گرفتن راست رادیکال جدید منجر شده است، خسته شده‌اند. در سال‌های اخیر حزب دموکراتیک خلق به دلیل ناتوانی در ایجاد هویت مشخص و هم‌چنین حمایت از دولت‌های بحران‌زده و تکنوکرات همواره مورد انتقاد بوده. با این حال انتخاب خانم شلاین به عنوان یک مبارز 37 ساله با سابقه فعالیت در زمینه نابرابری و محیط زیست- که پیش‌تر حزب را در اعتراض به مرکزگرایی تحت رهبری ماتئو رنتزی ترک کرده بود- در واقع زمان را به دورانی بازگردانده که هنوزحزب به دفاع از وضع نامطلوب موجود متهم نشده بود.
این حرکت که احتمالات پرشماری را پیش پای حزب دموکراتیک خلق قرار می‌دهد، در عین حال می‌تواند خطرات قابل توجهی را نیز به همراه داشته باشد. در واقع فضای سیاسی کشور طوری بوده که بسیاری از رهبر جدید حزب دموکراتیک خلق می‌خواهند رادیکال باشد، ولی اگر خانم شلاین بخواهد موفق شود، باید به اندازه کافی عملگرا هم باشد تا بتواند یک ائتلاف برنده ایجاد کند. و گرنه استمرار شکاف مزمن بین حزب دموکراتیک خلق و جنبش پنج ستاره و البته اختلافات موجود بین حزب خانم شلاین با دیگر احزاب کوچک‌تر میانه‌رو، به مثابه هدیه‌ای خواهد بود که به جورجیا ملونی اجازه خواهد داد به تسلط خود بر دولت ادامه دهد.
این‌که آیا تلاشی برای دستیابی به تفاهم با  رنزی نیز- که اکنون حزب ویوا ایتالیا را رهبری می‌کند- صورت خواهد گرفت یا نه، باید منتظر ماند و دید. اما با این حال خانم شلاین با وظایفی به مراتب گسترده‌تر و فراتر از فعالیت در جنبش‌های اجتماعی عمدتاً جوان و شهری که او را تا به امروز به قدرت رسانده‌اند، روبرو خواهد بود. در آلمان، حزب سوسیال دموکرات اولاف شولتز تلاشی هماهنگ را برای گسترش طیف هواداران خود و جلب حمایت جماعتی فراتر از پایگاه همیشگی حزب که همواره جوانان حرفه‌ای و تحصیل‌کرده شهری را شامل بوده، انجام داده است. حزب دموکراتیک خلق هم برای بازیابی جایگاه خود و عبور از موقعیت نازل و ناامیدکننده‌ای که اخیراً در نظرسنجی‌ها داشته، باید راهی پیدا کند تا رای‌دهندگان یقه آبی را که به سمت احزاب دست راستی متمایل شده‌اند، دوباره به سوی خود بازگرداند.

بهار نیوز