به گزارش سیناپرس، محققان دانشگاه هاروارد با استفاده از این مخازن می توانند جایگزینی برای روشهای درمانی موجود ایجاد کرده و از تمایل سلولهای ایمنی نادرست برای ورود به بافت هایی که باعث التهاب می شوند، استفاده کنند که این موضوع ترمیم عصبی را ترغیب می کند. مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری خود ایمنی به ویژه ناتوان کننده است که باعث می شود عایق میلین در اطراف اعصاب خراب شده، باعث ایجاد اختلال در ارتباطات بدن شود و برای برخی حرکت و عملکرد را سخت تر می کند.

اگرچه ام اس هیچ درمانی ندارد، داروهایی که سلولهای ایمنی واکنشی را هدف قرار می دهند یا التهاب را کاهش می دهند می توانند مسیر این بیماری را تغییر دهند. متأسفانه بسیاری از این درمانها با خطرات قابل توجهی از افسردگی و عفونت گرفته تا مشکلات تیروئید و سایر اندامها، همراه هستند.

محققان در مطالعات خود یادآوری می کنند: با وجود نقش اصلی سلولهای میلوئیدی در پاتوفیزیولوژی بیماری ام اس، درمان های فعلی به طور خاص سلولهای میلوئیدی را هدف قرار نمی دهند و یا مستقیماً از آنها برای تعدیل بیماری استفاده می کنند.

برای تبدیل سلولهای بالقوه التهابی، محققان نوعی سلول میلوئیدی را از موش های سالم گرفته و آنها را در خارج از بدن خود رشد دادند. محققان سپس اشیاء دیسک مانند میکروسکوپی به شکل میکرو ذرات دارویی را به سطوح سلول ها وصل کردند که به طور موثری به آنها یک کوله پشتی کوچک از دارو می داد.هنگامی که سلولهای کوله پشتی در یک مدل موش مبتلا به ام اس قرار گرفتند، سلول ها توانستند پاسخ های ایمنی خاص برای شرایط فلج را به طور قابل توجهی بهبود بخشند و تا حدودی فلج را معکوس کرده و عملکردهای حرکتی را تقویت کنند.

سمیر میتراگوتری (Samir Mitragotri) پژوهشگر ارشد این مطالعه توضیح می دهد: این سلولها می توانند بین حالتهای مختلف جابجا شوند و از این رو کنترل آنها دشوار است. رویکرد کوله پشتی مبتنی بر بیولوژیک انسان روشی بسیار مؤثر برای نگه داشتن آنها در حالت ضد التهابی است.

به گفته میتراگوتری، سلولهای میلوئیدی سیستم ایمنی ذاتی که باعث ایجاد التهاب در سیستم عصبی مرکزی (CNS) می شود، عامل اصلی در بیماری ام اس است. این ضایعات ملتهب سپس سلولهای میلوئیدی بیشتری و همچنین سلولهای T و B را از سیستم ایمنی تطبیقی جذب کرده و باعث آسیب به پوشش میلین اطراف اعصاب می شوند.

میتراگوتری و همکارانش قبلاً درمانی را برای مبارزه با تومورها ایجاد کرده بودند که از ماکروفاژهای دارای کوله پشتی و نوعی سلول میلوئیدی استفاده می کند. این تیم با قرار دادن مولکول های خاص در کوله پشتی ها، قادر به کنترل نحوه رفتار سلول ها بود. این مخازن یا کوله پشتی ها حتی در حالی که سلولهای دیگر به سرعت جذب و غیرفعال می شوند، روی سطح ماکروفاژها ماندند. این بار تیم کوله پشتی را به مونوسیت ها وصل کرد که پر از مولکول های اینترلوکین و دگزامتازون بودند که با هم کار می کنند تا عملکردهای ضد التهابی و نظارتی را تقویت کرده و عملکردهای التهابی را کاهش دهند.

به گفته پژوهشگران، این روش همچنین التهاب را در داخل ضایعات کاهش داده و پاسخ ایمنی و سیستمیک مرتبط با بیماری ام اس را به سمت یک نتیجه درمانی مطلوب تغییر می دهد.شرح کامل این مطالعه در مجله PNAS منتشر شده است.

بهار نیوز