اینجا نه خبری از بیلبورد‌های بزرگ هست و نه از نقاشی‌های دیواری غول‌پیکر از ستاره‌ها. سوپراستار شدن هالند برای مردم نروژ هم یک اتفاق جدید و تازه است؛ آن‌ها به این مساله عادت ندارند.متس آرنتزن، خبرنگار روزنامه VG توضیح می‌دهد: «ما به داشتن سوپراستار عادت نداریم. پوستر‌های بزرگ جزئی از فرهنگ ما نیست. ما سوسیالیست هستیم... بهش قانون یانته می‌گویند. این یک قانون نروژی است که نباید خودت را بهتر از بقیه بدانی.

یان آرنه ریسه قربانی این قانون شد، با خوشگذرانی، با ماشین‌های پر زرق و برق. این شخصیت یک آدم نروژی نیست. شاید بتوانی این را هم در مورد هالند بگویی. بعضی‌ها به دلایل سیاسی از او انتقاد می‌کنند، چون با مالکان اماراتی سیتی و ورزش‌شویی آن‌ها همکاری می‌کند.

بعضی‌ها به خاطر این که سوار جت خصوصی می‌شود از او انتقاد می‌کنند، چون نگران محیط زیست هستند. علاوه بر این، مردم اینجا یک کم خجالتی هستند. بعد از تمرین بیرون ورزشگاه شاید ۱۰ تا بچه منتظر او باشند تا بیاید و امضا بدهد. در کشور‌های دیگر واکنش خیلی شدیدتر از این است.»

در نروژ هیاهویی که اطراف یک سوپراستار را پر کرده، وجود ندارد. تیم ملی هم در یک هتل متوسط اردو زده که اجاره هر اتاق آن ۱۸۰ پوند در روز است و پنج دقیقه تا ورزشگاه فاصله دارد. هالند در خانه معروف است، اما از جنونی که در سایر کشور‌ها برایش راه می‌افتد، خبری نیست.