هابل کهکشانی را رصد کرد که میزبان یک انفجار ابرنواختر بود

گروه علمی:تصویر این هفته از تلسکوپ فضایی هابل نمایی خیره‌کننده از یک کهکشان مارپیچی به نام UGC 12295 را نشان می‌دهد که نزدیک به 200 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.کهکشان مارپیچی تازه‌ای که هابل شکار کرده، در رو به روی زمین ظاهر می‌شود، به این معنی که می‌توانیم یک نمای عالی از ساختار و بازوهای مارپیچی آن را مشاهده کنیم و با استفاده از ابزار Wide Field Camera 3 هابل تصویری از آن گرفته شده است.

کهکشان UGC 12295 بیشتر به این دلیل مورد توجه است که محل شکل گیری یک ابرنواختر رصد شده در سال 2015 است. ابرنواختر زمانی شکل می‌گیرد که عمر یک ستاره با جرم بالا و بسیار بزرگتر از خورشید ما به پایان برسد. از آنجایی که ستاره سوخت کمتر و کمتری دارد و دیگر فشار بیرونی زیادی از همجوشی که در هسته‌اش رخ می‌دهد تولید نمی‌شود، نیروی گرانشی که ستاره را به درون فشار می‌دهد باعث فروپاشی ستاره می‌شود. این فروپاشی به قدری سریع اتفاق می افتد که یک موج ضربه ای ایجاد می‌کند که باعث می‌شود لایه های بیرونی ستاره منفجر شوند و رویدادی به نام ابرنواختر شکل بگیرد.

پس از ایجاد یک ابرنواختر، چیزی که باقی می ماند هسته متراکم ستاره منفجر شده است که ممکن است تبدیل به یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی شود. اما اغلب بقایای ابرنواختر نیز وجود خواهد داشت، که ساختاری است که توسط موج ضربه ای ایجاد می شود و از مواد منفجر شده از ستاره به اضافه هر غبار یا گازی که در طول مسیر جمع می شود تشکیل شده است. این بقایای ابرنواختر می توانند وسیع باشند و می توانند ساختارهای زیبایی مانند باقیمانده ابرنواختر معروف به Vela ایجاد کنند.

از هابل برای مطالعه این کهکشان با تمرکز ویژه بر ابرنواختری که میزبان آن بود استفاده شد. دو گروه مختلف از ستاره شناسان از هابل برای رصد UGC 12295 و غربال کردن لاشه های این انفجار عظیم ستاره ای استفاده کردند. اولین گروه ریزه‌های ابرنواختر را برای درک بهتر تکامل ماده در جهان بررسی کردند. گروه دوم اخترشناسان همچنین عواقب ایجاد ابرنواختر UGC 12295 را کاوش کردند. عکس‌های دقیق هابل می تواند ردپایی از این رویدادهای پرانرژی را آشکار کند و ماهیت سیستم هایی را که میزبان آنها هستند روشن کند.