لارزلره: اسمیت پشت خط هستی؟
اسمیت: بله
لارزلره: پیر پشت خط هستی؟
آگوستینی: بله
لارزلره: عالی است. من شما دو نفر را به هم وصل کردم.
آگوستینی: بسیار خوب
اسمیت: تبریک‌های بسیار مرا برای برنده شدن جایزه نوبل بپذیرید.
آگوستینی: سپاسگزارم، بسیار سپاسگزارم
اسمیت: شما در فرانسه هستید. بنابراین، فکر می‌کنم که آنها تلاش کردند، اما نتوانستند با شما تماس بگیرند تا خبر را به شما بدهند. پس چگونه خبر دریافت جایزه را شنیدید؟
آگوستینی: خیلی ساده. دخترم با من تماس گرفت و پرسید: «این خبر درست است؟ من آن را در گوگل می‌بینم.» بنابراین، من نمی‌دانستم واقعا باید چه انتظاری داشته باشم. فکر کردم که اشتباه شده، اما ظاهرا این طور نیست.
اسمیت: به نظر می‌رسد اصلا این طور نیست.
آگوستینی: بسیار خوشحالم که این را می‌شنوم.
اسمیت: این پاسخ خیلی رسمی است. وقتی متوجه شدید که این خبر درست است، چه کار کردید؟
آگوستینی: به دور شدن از تلفن فکر کردم. (می‌خندد)
اسمیت: (می‌خند)
آگوستینی: اما حدس می‌زنم که نمی‌توانم این کار را به ‌طور کامل انجام دهم.
اسمیت: برای ما خوب است که شما این کار را نمی‌کنید، اما من این فکر را درک می‌کنم؛ زیرا شما اکنون تقاضاهای زیادی را برای حرف زدن دارید. به غیر از این که می‌خواهید پنهان شوید، چه چیزی شما را به فکر کردن وامی‌دارد؟
آگوستینی: خوب، این باعث می‌شود فکر کنم که دلایل کمیته نوبل مبهم هستند و دلیل این که چرا آنها اکنون این نوع پژوهش را انتخاب کرده‌اند، نوعی راز است؛ اما از سوی دیگر می‌گویم چرا که نه؟ پس از همه (من انتخاب شدم). برای من زمان زیادی است. حدود ۲۰ سال از زمانی که آزمایش را انجام دادیم، می‌گذرد؛ اما بهتر از هرگز نرسیدن است.
اسمیت: در سال ۲۰۰۱ وقتی اولین قطار پالس‌های نوری اتوثانیه را تولید کردید، آیا می‌دانستید این همان پژوهشی است که شاید روزی بتواند جایزه نوبل را دریافت کند؟
آگوستینی: یک نوع رقابت بین گروه حاضر در کمون «ساکلی»(Saclay) و «هارم گیرت مولر»(Harm-Geert Muller) همکار ما در آمستردام وجود داشت. بنابراین، یک رقابت بین ما و دو نفر دیگر درگرفت. آن دو نفر، «فرنک کراوس»(Ferenc Krausz) و «آن لوهیلیر»(Anne L’Huillier) بودند. همه ما در یک نشست در اروپا شرکت داشتیم و واقعا خوشحال بودیم که اولین کسی هستیم که این موضوع را اعلام می‌کنیم.
اسمیت: و هنوز رقابت ادامه دارد. اکنون رقابت بر سر گرفتن پالس‌های کوتاه‌تر است.
آگوستینی: بله، فکر می‌کنم در آن زمان اولین اندازه‌گیری چیزی حدود ۴۰۰ اتوثانیه بود و اکنون این عدد ۵۰ است.
اسمیت: آیا می‌توانید به کسانی که در دنیای فیزیک اتوثانیه زندگی نمی‌کنند، کمک کنید تا درک کنند یک اتوثانیه چقدر کوتاه است؟
آگوستینی: بله، من در یک نشست بودم و یک نفر درباره فمتوثانیه‌ها صحبت می‌کرد. او یک سکه پنج سنتی نیکل را با کسری بودجه آمریکا مقایسه کرد. یک اتوثانیه، یک هزارم فمتوثانیه و بسیار کوتاه است.
اسمیت: من این ایده را دوست دارم. این ایده کارآیی دارد و کمک می‌کند. می‌دانم که پرسش عجیبی است، اما فکر می‌کنید از برنده شدن جایزه نوبل لذت خواهید برد؟
آگوستینی: در مورد آن مطمئن نیستم. من خیلی برای «فرنس» و «آن» خوشحالم و لطفا اگر تلفنی با آنها صحبت می‌کنید، به آنها تبریک بگویید.
اسمیت: حتما. بقیه امروز را چطور جشن می‌گیرید و از آن لذت می‌برید؟
آگوستینی: سؤال خوبی است. من تلاش خواهم کرد تا با نوه‌هایم که در حال حاضر در پاریس هستند، تماس بگیرم. بنابراین، تلاش می‌کنیم تا دور هم جمع شویم و به نوعی در خانواده جشن بگیریم.
اسمیت: خیلی دوست‌داشتنی به نظر می‌رسد. من آرزوی یک روز خوب را برای شما دارم و امیدوارم به نحوی بتوانید حداقل از برخی تماس‌هایی که با شما گرفته می‌شوند، فرار کنید.
آگوستینی: سپاسگزارم، سپاسگزارم. سعی می‌کنم.
لارزلره: از هر دو نفر شما سپاسگزارم.
اسمیت: من قطع می‌کنم تا شما دو نفر روی خط قرار بگیرید. از «دون» برای سازمان‌دهی این تماس بسیار سپاسگزارم. سپاسگزارم پیر. خدانگهدار.
لارزلره: سپاسگزارم آدام.

بهار نیوز