بهار نیوز - کابینه نتانیاهو چگونه تغییر شکل می‌دهد؟

گروه بین الملل: اسرائیلی ها تمایل دارند در زمان جنگ گردهم آیند. حمله هولناکی که در 7 اکتبر از غزه توسط حماس جنبش اسلام گرایی که کنترل آن منطقه را اداره می کند آغاز شد همین اتحاد را در کشوری که ماه ها به دلیل اصلاحات قضایی دولت دست راستی "بنیامین نتانیاهو" دوپاره شده بود برانگیخت. در تاریخ 11 اکتبر نتانیاهو با "بنی گانتز" رهبر دومین حزب بزرگ اپوزیسیون با تشکیل کابینه جنگ اضطراری موافقت کرد. گانتز به‌عنوان وزیر دفاع سابق و فرمانده نیروهای مسلح اسرائیل به دولتی که وزیران معدودی با تجربه این نوع درگیری‌ ها را دارد می تواند وزن نظامی سنگینی به کابینه تحت رهبری نتانیاهو اعطا کند. حتی نتانیاهو که پیش تر سابقه هدایت اسرائیل در میانه درگیری ‌ها و جنگ‌ های کوتاه متعدد در غزه را داشته نیز هیچ گاه مجبور به مقابله با جنگی در مقیاس کنونی نبوده است. تشکیل کابینه داخلی جدید بر روند جنگ و به طور بالقوه بر اتفاقاتی که برای نتانیاهو پس از توقف جنگ رخ خواهد داد، تاثیر خواهد گذاشت.
به گزارش فرارو به نقل از اکونومیست، گانتز به یک کابینه اضطراری کوچک پنج نفره به ریاست نتانیاهو خواهد پیوست. یکی دیگر از اعضای اصلی این کابینه "یوآو گالانت" وزیر دفاع خواهد بود که اوایل امسال به دلیل انتقاد از اصلاحات قضایی دولت نتانیاهو تقریبا اخراج شد. دو کرسی باقیمانده توسط ناظران تصاحب خواهند شد هرچند در واقع شرکت کنندگان در آن "گادی آیزنکوت" یکی دیگر از فرماندهان سابق نیروهای دفاعی اسرائیل و "رون درمر" وزیر امور استراتژیک خواهند بود.
این کابینه داخلی که تصمیمات اصلی مربوط به جنگ را اتخاذ خواهد کرد شامل هیچ یک از وزرای راست افراطی که نتانیاهو سال گذشته برای تشکیل دولت خود به ائتلاف خود آورده نمی شود. این گروه نظامی و امنیتی است اما با توجه به سطح خشم در اسرائیل این لزوما بدان معنا نیست که آن کابینه در غزه جایی که در معرض خطر مواجهه با حمله زمینی اسرائیل قرار دارد از خود خویشتن داری نظامی نشان خواهد داد.
دولت وحدت ملی اسرائیل اما هنوز یک غائب قابل توجه دارد: "یائیر لاپید" نخست وزیر سابق و رهبر رسمی اپوزیسیون. اگرچه لاپید بلافاصله پس از حمله رخ داده از سوی حکاس اعلام کرد که به یک دولت اضطراری خواهد پیوست اما او هم چنین گفت که نمی توان جنگ را "با کابینه امنیتی افراطی و ناکارآمد فعلی" مدیریت کرد. این در اصل خواسته ای بود مبنی بر آن که نتانیاهو رهبران احزاب راست افراطی را از دولت ائتلافی خود کنار بگذارد. نتانیاهو البته به جای اخراج آنان با ایجاد کابینه اضطراری این موضوع را حل و فصل کرد. مشخص نیست که برداشتن این گام برای تغییر نظر لاپید کافی خواهد بود یا خیر. با این وجود، اگر لاپید تغییر نظر دهد در کابینه اسرائیل کرسی ای در اختیار او قرار داده خواهد شد.
نتانیاهو برای احزاب راست افراطی احترام خاصی قائل نیست. "ایتامار بن گویر" رهبر حزب قدرت یهود که به منصب وزیر امنیت ملی رسیده به دستور نتانیاهو از اکثر جلسات توجیهی امنیتی در سطوح بالا کنار گذاشته شده است. تعداد اندکی از اسرائیلی ها حتی آنانی که در اردوگاه راست اسرائیل قرار دارند از غیبت بن‌ گویر و دیگر متعصبان مذهبی یا ملی ‌گرا در تصمیم ‌گیری نظامی در طول یک بحران ملی، آزرده خاطر خواهند شد.
با این وجود، نتانیاهو همواره بقای سیاسی شخص خود را بالاتر از هر اولویت دیگری قرار داده است و به نظر می رسد که حتی در میانه نزاع برای خودداری از بیرون راندن احزاب راست افراطی از دولت اش به این کار ادامه می دهد. بن گویر اما توانایی ایجاد مشکل در لحظه های خطرناک را حفظ می کند. او هم چنان مسئول پلیس است و در روزهای اخیر تنش ها را با جمعیت عرب اسرائیل تشدید کرده است. نتانیاهو حاضر نیست به شرکای راست افراطی خود پشت کند زیرا اگر بخواهد پس از جنگ در قدرت بماند و امیدی به پیروزی در انتخابات دیگری را داشته باشد به حمایت آنان نیاز دارد. نمایندگان رسانه ‌ای که از آقای نتانیاهو حمایت می ‌کنند استدلال کرده اند که او نمی ‌تواند "بزالل اسموتریچ" وزیر دارایی و رهبر حزب راست افراطی صهیونیسم مذهبی را به حاشیه براند زیرا برخی از رای دهندگان به اسموتریچ اکنون در حال حاضر در خط مقدم جنگ علیه حماس هستند.
رهبران اپوزیسیون اسرائیل به دنبال ایجاد یک دولت واحد بودند زیرا تمایل داشتند با نفوذ راست افراطی مقابله کنند و قدری تخصص حرفه ای و تجربه را به کابینه نتانیاهو تزریق کند. با این وجود، آنان می دانند که با پیوستن به کابینه به نتانیاهو این فرصت را خواهند داد تا بخشی از سرزنش های مربوط با شکست های اسرائیل در طول جنگ را از خود دور کند. به علاوه آنان نگران هستند که حضورشان در دولت باعث شود نخست وزیر آلوده اسرائیل و ائتلاف رادیکال تحت رهبری او مشروعیت کسب کنند. این امکان وجود دارد که اسرائیل در نهایت یک تجدید نظر سیاسی داشته باشد که به احزاب میانه رو و کمتر به احزاب افراطی وزن سیاسی دهد اما احتمالا این وضعیت تنها زمانی میسر خواهد شد که نتانیاهو صحنه سیاست را ترک کرده باشد.
نتانیاهو طولانی مدت ‌ترین نخست ‌وزیر در قدرت اسرائیل است اما دستاوردهای او برای اسرائیل در طول حیات سیاسی طولانی ‌مدت عمومی ‌اش هرچه که باشد میراث اش برای همیشه تحت الشعاع این واقعیت قرار خواهد گرفت که حوادث وحشتناک اخیر در دوران زمامداری او رخ داده اند. او معمار اصلی یک مفهوم استراتژیک بر اساس این ایده بود که تهدید ناشی از حماس در غزه را می توان با ایجاد یک مانع مرزی از طریق فناوری پیشرفته به جای جستجوی راه حل بلند مدت و بهبود شرایط در غزه مدیریت کرد. این فرض نتانیاهو در تاریخ 7 اکتبر به شکل بدی با شکست مواجه شد.
نخست وزیران پیشین اسرائیل نیز تجربه مواجهه با شکست های نظامی را داشتند. در تمام موارد پیشین از جمله مورد "گلدا مایر" پس از جنگ یوم کیپور در سال 1973 میلادی و "مناخیم بگین" و "ایهود اولمرت" به ترتیب پس از جنگ های اسرائیل با لبنان در سال های 1982 و 2006 میلادی ظرف مدت دو سال پس از پایان آن جنگ ها استعفای خود از مقام شان را اعلام کردند.
زمانی که موجی از خشم عمومی پس از پایان این جنگ سرازیر شود ممکن است نتانیاهو به همین سرنوشت دچار شود. تقریبا اجتناب ناپذیر به نظر می رسد که چشم انداز پایان کار سیاسی او بر تصمیم گیری فعلی اش تاثیر بگذارد و او ناامیدانه تلاش می کند به آن تصمیم پایبند باشد. این موضوع سبب می شود افرادی که به کابینه اش پیوسته اند او را وادار کنند که برای امنیت اسرائیل و نه بر بقای سیاسی اش تمرکز کند.