مرگ مغزی چه تفاوتی با کما دارد؟

هسته اعصاب دوازده گانه در سیستم عصبی مرکزی قرار دارند و ساقه‌ مغز منشا تنفس، تنظیم فشار خون، و ضربان قلب است.با اختلال در خونرسانی قشر مغز، تمامی حس و حرکت بیمار از بین می‌رود و تنفس و سایر موارد ذکر شده که از ساقه‌ مغز منشا گرفته است، باقی می‌ماند.

با اختلال در عملکرد مغز، فرد دچار کاهش شدید سطح هوشیاری می شود و به کما می رود، تنفس خود به خود دارد ولی دارای هیچ گونه حرکت و ادراک نیست.فرد به کمارفته نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی ندارد و ممکن است سالها در این حالت باقی بماند و سپس به حیات مجدد بازگردد یا از دنیا برود.

شانس بهبود برای برخی از بیماران در کما وجود دارد.  اختلال در خونرسانی به هر دو قسمت قشر مغز و ساقه‌ مغز و تخریب این دو قسمت به صورت برگشت ناپذیر باعث ایجاد شرایطی می شود که به آن مرگ مغزی گفته می شود.

فرد هیچگونه حرکت و ادراکی ندارد، بافت مغز به صورت فراگیر، نابود می‌شود و حالتی بی شکل و برگشت ناپذیر، شبیه به ماست را به خود می‌گیرد. این آسیب برگشت ناپذیر است.پس از بروز مرگ مغزی هر چه زمان بگذرد، یک به یک اعضا نیز دچار از بین رفتگی یا تجزیه شده و قابل استفاده نخواهند بود.

بعد از شناسایی مورد مشکوک به مرگ مغزی، رابطین پیوند در بیمارستان ها که با هماهنگی ریاست بیمارستان انتخاب شده اند، واحد فرآهم‌ آوری اعضا را مطلع می کنند تا بر بالین بیمار حاضر ‌شوند و بیمار را ویزیت کنند.
شرح حال بیماری و پرونده بیمار، به دقت بررسی می شود، بیمار از نظر عملکرد اعصاب دوازده گانه ساقه مغزی با وسواس تمام معاینه می‌شود و از بیمار، نوار مغز گرفته می‌شود.

پس از اخذ رضایت انتقال از همراهان بیمار، یافتن گیرنده عضو و انتقال اهداکننده به بیمارستان پیوند عضو، یک متخصص بیهوشی، هماهنگ کننده، پرستار و کمک پرستار وضعیت بیمار را مرتب کنترل می کنند.مرگ مغزی باید توسط متخصصان جراحی اعصاب، اعصاب، داخلی، بیهوشی و پزشکی قانونی تایید شود. اخذ رضایت برداشت، هماهنگی با تیم های مختلف سراسر کشور و مسئولان اتاق عمل و پرسنل درباره زمان عمل و مراحل بعدی، برداشت عضو و انتقال متوفی از دیگر مراحل پیوند عضو است.امکان بهبود و بازگشت فرد مرگ مغزی به هیچ عنوان وجود ندارد.