پائولو تاویانی در کنار برادرش ویتوریو (که سال ۲۰۱۸ در ۸۸ سالگی درگذشت)، درام‌های برجسته متعدد روستایی درباره منطقه ساردینیا ساخته‌اند که «پدرسالار» از جمله آنهاست که برنده نخل طلای کن سال ۱۹۷۷ شد. «سزار باید بمیرد» هم برنده خرس طلایی برلین ۲۰۱۲ شد.جیانو نازارو مدیر هنری لوکارنو در بیانیه‌ای گفت: داستان پائولو و ویتوریو تاویانی داستان سینمای ایتالیا پس از پایان جنگ جهانی دوم است. جشنواره فیلم لوکارنو در چندین نوبت از آثار آن‌ها که لحظه‌ای مهم از مدرنیته سینمایی بود، قدردانی کرده است.

به نقل از اسکرین،وی با اشاره به فیلم آخر پائولو تاویانی که با عنوان «لئونورا آدیو» در بخش رقابتی برلیناله ۲۰۲۲ حضور یافت، افزود: پائولو در دسترس و سخاوتمند بود. او دوره‌های مهمی از تاریخ ما و سینمای ایتالیا را گذرانده بود، با این حال تمایل او به اشتراک‌گذاری و رویارویی با افزایش سن کم نشد.

از دیگر فیلم‌های قابل توجه برادران تاویانی که کار خود را به عنوان روزنامه‌نگار آغاز کردند، می‌توان به فیلم «سن میکله یک خروس داشت» اقتباسی از لئو تولستوی در سال ۱۹۷۲ با بازی مارچلو ماسترویانی، درام جنگی فانتزی «شب سن لورنزو» برنده جایزه ویژه هیات داوران جشنواره کن سال ۱۹۸۲ و «خویشاوندی‌های اختیاری» با بازی ایزابل هوپر که سال ۱۹۹۶ راهی کن شد، یاد کرد.

برادران تاویانی از کارگردان‌های برجسته نسل میانیِ سینمای ایتالیا محسوب می‌شدند. آن‌ها فیلم‌های کوتاه و بلند بسیاری تولید کردند. این ۲ برادر آنقدر به هم نزدیک بودند که مارچلو ماسترویانی بازیگر مشهور ایتالیایی آن‌ها را «پائولو ویتوریو» صدا می‌کرد.برادران تاویانی در دهه ۱۹۶۰ میلادی کار خود را در عرصه سینمای موج نوی ایتالیا آغاز کردند. آخرین فیلم مشترک آن‌ها «یک سوال خصوصی» در سال ۲۰۱۷ تولید شد.