در عملیات نرماندی چه اتفاقی افتاد؟

گروه بین الملل:پادشاه، ملکه و ولیعهد بریتانیا برای گرامی‌داشت ۸۰ سالگی عملیات نرماندی، در شهر پورتسموث به کهنه‌سربازان آن عملیات در جنگ جهانی دوم پیوستند.

تعدادی از سربازانی که در آن عملیات شرکت داشتند، به نرماندی سفر کرده‌اند، جایی که جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، در یک مراسم یادبود بین المللی به همراه بیش از ۲۰ رئیس دولت دیگر شرکت خواهد کرد.

در روز ۶ ژوئن ۱۹۴۴ نیروهای بریتانیا، آمریکا، کانادا و فرانسه به نیروهای آلمانی در سواحل شمال فرانسه حمله کردند.

عملیات نرماندی بزرگترین عملیات نظامی دریایی، هوایی و زمینی بود که تا آن روز انجام شده بود و آغازگر نبرد آزادسازی شمال غرب اروپا بود که به اشغال نازی‌ها درآمده بود.

این عملیات شامل پیاده‌سازی هم‌زمان ده‌ها هزار نیرو در پنج ساحل جداگانه در منطقه نرماندی بود.Skip مطالب پیشنهادی and continue reading

در ادبیات نظامی به اولین روز آغاز یک عملیات «دی دِی» (D-Day یا روز دی) می‌گویند و اولین روز نبرد نرماندی نیز به همین نام مشهور است.

عملیات روز دی که تدارکات و برنامه‌ریزی‌های آن از بیش از یک سال پیش آغاز شده بود، ابتدا قرار بود در روز ۵ ژوئن آغاز شود، چون تصور می‌شد بهترین زمان از ترکیب دریای آرام، ماه کامل و سطح پایین آب در سپیده‌دم بود. اما توفان‌ باعث شد که این عملیات ۲۴ ساعت به تعویق بیفتد و در روز ۶ ژوئن انجام شود.

نیروهای هوابرد در ساعات اولیه بامداد در پشت خطوط دشمن پیاده شدند، در حالی که هزاران شناور در ساحل نرماندی برای حمله اصلی جمع شده بودند.

رهبران نظامی آلمانی اگرچه منتظر یک حمله بودند، اما فکر می‌کردند که حملات اولیه فقط یک تاکتیک گمراه‌کننده است.یک طرح فریب در هفته‌های پیش از حمله باعث شده بود که آنها انتظار حمله اصلی را در محل دیگری از ساحل داشته باشند.

عنصر غافلگیری به نیروهای بریتانیایی کمک کرد تا در ساحلی با نام رمز «طلا» پایگاه خود را تثبیت کنند.علاوه بر این، نیروهای کانادایی در ساحل دیگری به نام «جونو» مستقر شدند وبریتانیایی‌ها نیز به ساحل «شمشیر» رسیدند.

سربازان آمریکایی هم موفق شدند بدون تلفات جدی در غربی‌ترین ساحل به نام «یوتا» پیاده شوند.اما در ساحل اوماها نیروهای آمریکایی تلفات جدی داشتند. حمله دریایی و حملات هوایی به سنگرهای آلمانی‌ها موثر واقع نشد و آمریکایی‌ها با یک لشکر ویژه از نیروهای آلمانی روبرو شدند.

کمی پس از نیمه‌شب، سه لشکر هوابرد آمریکایی و بریتانیایی با بیش از ۲۳ هزار نیرو به پرواز درآمدند تا امنیت جناح‌های سواحل را تامین کنند. انبوهی از کشتی‌های نیروی دریایی و شناورهای پیاده‌سازی نیرو، درمحدوده‌ای در کانال گرد آمده بودند که نام آن را به آن «پیکادلی سرکس» (نام میدان مشهوری در لندن)‌ گذاشته بودند.

از ساعت شش و نیم صبح پنج لشکر تهاجمی اول با پوشش آتش توپخانه نیروی دریایی، به سواحل تعیین‌شده فرستاده شدند.

در طول روز، نیروها یکی پس از دیگری در سواحل پیاده شدند. تا نیمه‌شب، متفقین پایگاه‌های ساحلی خود را در اختیار گرفته بودند و از سواحل طلا، جونو، شمشیر و یوتا به داخل خاک پیشروی کرده بودند.

حدود ۷۰۰۰ کشتی و شناور آب‌خاکی در این عملیات شرکت داشتند که در مجموع ۱۵۶ هزار نفر و ۱۰ هزار خودرو را به پنج ساحلی که محل آنها به دقت انتخاب شده بود، منتقل کردند.

پیاده سازی نیروها بدون حمایت نیروهای پرشمار هوایی و دریایی، که بسیار قوی‌تر از نیروهای آلمانی بودند، امکان‌پذیر نبود.اما فقط در روز دی، حدود ۴۴۰۰ نفر از نیروهای متفقین کشته شدند. نزدیک به ۹۰۰۰ نفر هم زخمی یا مفقود شدند.تعداد دقیق تلفات آلمانی‌ها در آن روز مشخص نیست، اما بین ۴۰۰۰ تا ۹۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود.

هزاران غیرنظامی فرانسوی هم عمدتا در حملات هوایی نیروهای متفقین کشته شدند.

با این که نیروهای متفقین در پایان روز توانستند در فرانسه پایگاهی داشته باشند، اما نیروهای آنها تا مدتی در معرض خطر عقب رانده شدن به دریا قرار داشتند.

آنها باید نیروها و توان نظامی خود را سریع‌تر از آلمانی‌ها تقویت می‌کردند.

پیش‌روی از میان خیابان‌های باریک و شهرهای نرماندی که به شدت دفاع می‌کردند، کند بود.

اما با تعداد نفرات بیشتر از دشمن و همین طور حمایت هوایی برتر، متفقین توانستند مقاومت شدید را -هرچند با بهایی سنگین- شکست دهند.

تا زمان آزادی پاریس در اواخر ماه اوت ۱۹۴۴، حدود ۱۰ درصد از دو میلیون نیروی متفقین که تا آن زمان به فرانسه رسیده بودند، کشته، زخمی یا مفقود شده بودند.

مشخص نیست که چند سرباز عملیات نرماندی هنوز زنده هستند. همه آنها که زنده‌اند اکنون در ۹۰ یا ۱۰۰ سالگی عمر خود هستند.

گفته می‌شود که تنها حدود ۱۰۰ سرباز بریتانیایی حاضر در آن عملیات هنوز زنده هستند.

 ۲۳ نفر از آنها برای شرکت در مراسم ۸۰ سالگی به نرماندی سفر می‌کنند و ۲۱ نفر دیگر نیز در مراسم بزرگداشتی در آرامگاه ملی یادبود در استافوردشر حضور خواهند داشت.

همچنین به گفته کمیسیون آرامگاه‌های جنگی آمریکا که بر امور آرامگاه‌ها و یادمان‌های آمریکایی در خارج از این کشور نظارت دارد، انتظار می‌رود بیش از ۲۰ کهنه‌سرباز آمریکایی نیز به فرانسه سفر کنند.