حل این نوع معماهای غذایی بسیار دشوار است. باستان‌شناسان خصوصا در مواردی که مردم از نوشتار استفاده نمی‌کردند، به بقایای جامد متکی هستند تا دریابند در گذشته چه اتفاقی افتاده است. بیشتر اقلامی که مردم در گذشته استفاده می‌کردند از چوب، مواد حیوانی یا پارچه ساخته می‌شد. این موارد خیلی زود تخریب می‌شدند و باستان‌شناسان موفق نمی‌شوند آن‌ها را پیدا کنند.
شواهد زیادی از اقلام سخت مانند ظروف سفالی و ابزارهای سنگی داریم، اما پیدا کردن شواهد موارد نرم‌تر مانند باقیمانده غذاها بسیار سخت‌تر است. گاهی اوقات خوش‌شانس هستیم و مواد نرم را در مکان‌های بسیار خشکی پیدا می‌کنیم که آن‌ها را حفظ کرده‌اند. همچنین اگر مواد بسوزند، می‌توانند به مدت بسیار طولانی بمانند.
گیاه ذرت دارای بخش‌های سختی مانند پوسته‌ی هسته است. آن‌ها همان تکه‌های باقیمانده در ته ظرف ذرت هستند که در دندان‌های شما گیر می‌کنند.
ذرت برای آنکه قابل خوردن شود، باید حرارت ببیند؛ به همین دلیل گاهی اوقات می‌سوزد و باستان‌شناسان توانسته‌اند بدین وسیله به برخی شواهد دست یابند. جالب‌تر اینکه برخی از گیاهان ازجمله ذرت دارای قطعات زیر سنگ‌مانندی به نام فیتولیت هستند که می‌توانند هزاران سال دوام بیاورند.
ذرت احتمالا توسط بومیان آمریکا در مکزیک امروزی پرورش داده شد. کشاورزان اولیه در آنجا ذرت را از گیاهی به نام  تئوزینت اهلی کردند.
جد ذرت گیاهی به نام تئوزینت بوده است.

قبل از کشاورزی، مردم تئوزینت‌های وحشی را جمع می‌کردند و دانه‌های آن را که حاوی نشاسته زیادی بود، می‌خوردند. آن‌ها تئوزینت‌هایی را که دانه‌هایشان بزرگ‌تر بود، انتخاب می‌کردند و درنهایت کاشت آن‌ها را شروع کردند. با گذشت زمان، این گیاه وحشی به چیزی تبدیل شد که امروزه آن را ذرت می‌نامیم. ذرت نسبت به تئوزینت دانه‌های بزرگ‌تری دارد.
شواهدی از پرورش ذرت در غارهای مکزیک وجود دارد که به ۹ هزار سال پیش برمی‌گردد. از آنجا پرورش ذرت به سراسر آمریکای شمالی و جنوبی گسترس یافت.