چرا ایرانی کالای ایرانی نمی‌خرد؟

در واقع مصرف کننده ایرانی نیز مانند مصرف‌کننده‌های هر نقطه از جهان، زمان خرید یک کالا ابتدا به کیفیت آن توجه و پس از آن قصد خرید می کند. پر واضح است تا زمانی که کالاهای داخلی در رقابت با نمونه های خارجی، قابلیت و کیفیت لازم را نداشته باشند، هموطنان ما به ندرت حاضر به خرید آن می‌شوند و در این شرایط کالای ایرانی همواره بازنده خواهد بود. بنابراین باید به دنبال ابزارهایی برای ارتقای کیفیت کالای داخلی بود تا با کاهش واردات، هم از سرمایه و کار ایرانی حمایت شود و هم مصرف کننده ایرانی با طیب خاطر اقدام به خرید این کالاها بکند.

یکی از اصول فراموش شده در تولید داخلی و توسعه و گسترش آن، ایجاد فضای رقابتی در بازارهای کشور است. پیش شرط رشد فضای رقابتی در داخل، کم کردن انحصارات دولتی و نیمه دولتی است. انحصار، کارآیی بازارها و کیفیت کالا را کاهش داده و موجب افزایش قیمت آن می شود؛ در حالی که شرایط برابر رقابتی به دور از رانت‌های اطلاعاتی خاص(!) موجب افزایش تلاش تولیدکننده در راستای ارتقای کیفیت کالای عرضه شده می شود و رضایت مصرف کننده را هم به دلیل قیمت تعدیل شده در این بازار به دنبال دارد.

به نظر می‌رسد تشکیل شورای رقابت در چند سال گذشته به هدف رشد و توسعه رقابت در اقتصاد ایران، اقدامی است که در صورت طی کردن مسیر صحیح می‌تواند راهگشا باشد. این شورا با حمایت از بخش خصوصی، تسهیل در ورود بنگاه‌های جدید و بازنگری در قوانین دست و پاگیر و سخت گیرانه‌ای مانند مراحل اعطای مجوز، حدود صنفی و .... می تواند در رشد فضای رقابتی موثر واقع شود.

اتفاقی که البته در خصوص صنعت خودروسازی و ماجرای قیمت گذاری خودرو ها رخ نداده است اما در هر حال شاید در دراز مدت نتیجه بخش باشد. باید منتظر ماند و دید بالاخره در این زمینه چه اقدامات موثری انجام خواهد شد و آیا شورای رقابت می تواند وظایف خود در این زمینه را اجرایی کند یا خیر؟