به گزارش ورزش سه،تراکتور این هفته از سوی زنوزی به عنوان پر هوادارترین تیم آسیا مطرح شد، اما حتی اگر این جایگاه را غلوآمیز بدانید هم در لقب پر تماشاگرترین تیم ایران برای تراکتور تردیدی نخواهد بود، خصوصاً زمانی که به یاد بیاورید سه مدعی دیگر امکان میزبانی در استادیوم خود را ندارند. پرسپولیس و استقلال به دلیل بازسازی ورزشگاه آزادی در تبعید به سر می‌برند و سپاهان هم بعد از اوضاع فاجعه‌بار استادیوم نقش جهان، موقعیتی مشابه سرخابی‌ها را پیدا کرده است. در چنین شرایطی تراکتور از این امتیاز ویژه بیشترین بهره را می‌برد. آن‌ها در روزی که تنها ۵۰ هزار صندلی سالم داشتند، به گفته داوود رفعتی، ۹۰ هزار تماشاگر را در دل استادیوم سهند گنجاندند تا مدافع عنوان قهرمانی را مقهور خود کنند.

تراکتور که تاکنون قهرمان لیگ نشده، حالا بعد از چند فصل نظم و انضباط مالی، توانسته سرمربی و اسکواد خوبی را هم جمع و جور کند و همدلی را هم به سکو‌ها بیاورد تا با این چهار ضلعی، به استقبال شکستن طلسم ۵۴ ساله برود.

جو استادیوم یادگار، چیزی است که هرگز تجربه نخواهید کرد. اگر اهل استادیوم رفتن در دهه ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰ باشید، زیرنویس تلویزیون و درخواست برای عدم حضور در استادیوم چند ساعت مانده به بازی را در ذهن خود دارید. اگر به این نوستالژی علاقه داشته باشید، می‌توانید به تبریز بیایید و ببینید که چند ساعت مانده به شروع بازی، چگونه استادیوم لبریز از جمعیت می‌شود (انگار که سوار ماشین زمان شده‌اید و به دو سه دهه قبل رفته‌اید).

این یک سرمایه بزرگ و یک نیروی اجتماعی مهم است که محمدرضا زنوزی گرمای آن را پشت سر خود حس می‌کند. البته تراکتوری‌ها هم از داشتن چنین مالکی که توانسته تیمی پر مهره و امیدبخش را برایشان تشکیل بدهد، خرسند و راضی هستند.

در کنار همه این زیبایی‌ها، یک نکته هم نباید مغفول بماند. یادگار نیاز دارد تا سروصدای بیشتری را در خود حس کند، حتی آن‌ها که از تلویزیون بازی را دیدند، این سکوت عمیق سکو‌ها روی اعصابشان بود، چه برسد به ستاره‌هایی که نیاز به ۹۰ دقیقه تشویق دارند (نه قبل از شروع بازی). پس این خط برای تی‌تی‌های پر شور: نام تراکتور و ستاره‌هایش را بیشتر فریاد بزنید، شعار‌های قدیمی را زنده کنید (یاتماز تیراختور پرچمی…، تیراختور حمله اله و…).