نتایج همچنین نشان داد که هر نوع عفونت کووید- خفیف تا شدید- خطر بروز یک رویداد قلبی بزرگ را تا سه سال پس از بیماری دو برابر می‌کند.دکتر «استنلی هازن»، رئیس علوم قلب و عروق مؤسسه تحقیقاتی لرنر کلیولند و یکی از محققان ارشد این مطالعه، گفت: «این یافته‌ها نشان می‌دهد در حالی که کووید ۱۹ یک عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است، پیامدهای سلامتی مختلفی دارد و تأکید می‌کند که ما باید سابقه عفونت قبلی کووید ۱۹ را هنگام تدوین برنامه‌ها و اهداف پیشگیرانه از بیماری‌های قلبی عروقی در نظر بگیریم».

به گفته محققان، در اوایل همه‌گیری، مشخص شد که کووید خطر لخته شدن خون و مشکلات قلبی را در افراد افزایش می‌دهد، اما درک درستی درباره مدت زمان این خطر و عواملی که بر آن تأثیر می‌گذارند، وجود ندارد.

برای این مطالعه، محققان داده‌های بیش از ۱۰۰۰۰ بیمار مبتلا به کووید در بریتانیا را که بین فوریه تا دسامبر ۲۰۲۰ تشخیص داده شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند و سلامت قلب آنها را با نزدیک به ۲۱۸۰۰۰ نفر که به کووید آلوده نشده بودند مقایسه کردند.این تیم دریافت که بستری شدن در بیمارستان به خاطر کووید یک "معادل خطر" با بیماری عروق کرونر است.

آنها همچنین دریافتند که خطر ابتلای افراد بر اساس گروه خونی آنها متفاوت است.نتایج نشان می‌دهد که افراد با گروه‌های خونی A، B و AB در مقایسه با افراد با گروه خونی O، در معرض خطر بیشتر مشکلات قلبی در آینده به دنبال عفونت شدید کووید هستند.

به گفته محققان، این موضوع نشان می‌دهد که ژنتیک افراد می‌تواند در خطر ابتلاء به بیماری قلبی آن‌ها پس از عفونت کووید نقش داشته باشد.«هومن علایی»، یکی از محققین ارشد و استاد علوم جمعیت و بهداشت عمومی و بیوشیمی و پزشکی مولکولی از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، گفت: «ما در حال تلاش برای رد سایر توضیحات جایگزین هستیم، اما به نظر می‌رسد که واقعاً موضوع بیولوژیکی در مورد این گروه‌های خونی خاص در جریان است.»

علایی افزود: «با توجه به مشاهدات جمعی ما و اینکه ۶۰ درصد از جمعیت جهان دارای این گروه‌های خونی غیر O هستند، مطالعه ما سوالات مهمی را در مورد اینکه آیا باید تلاش‌های تهاجمی‌تری برای کاهش خطرات قلبی عروقی در نظر گرفت، احتمالاً با در نظر گرفتن ساختار ژنتیکی افراد، مطرح می‌کند».

علایی گفت: «اکنون پزشکان باید عفونت کووید را به عنوان بخشی از خطر کلی قلب بیماران بسنجند.»وی افزود: «حال سوال این است: آیا این یافته، همراه با مطالعات بعدی، می‌تواند دستورالعمل‌های بین‌المللی را برای مراقبت‌های پیشگیرانه قلبی، حتی در غیاب بیماری قلبی شناخته شده، تغییر دهد؟»