به گفته محققان، این آنتی بیوتیک ها ممکن است بر جمعیت باکتریایی روده که به نوبه خود ممکن است در خطر ابتلاء به پارکینسون نقش داشته باشد، تأثیر بگذارند.

نتایج نشان داد افرادی که پنج دوره یا بیشتر پنی سیلین را در یک بازه زمانی پنج ساله دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که آنتی بیوتیک مصرف نکردند، ۱۵ درصد کمتر در معرض خطر ابتلاء به پارکینسون قرار داشتند.

دکتر «جیان پال»، محقق ارشد و متخصص مغز و اعصاب در دانشکده پزشکی راتگرز رابرت وود جانسون در نیوجرسی، خاطرنشان کرد: «هر چه تعداد دوره‌های دریافت پنی سیلین افراد بیشتر باشد، خطر پارکینسون در آنها کمتر می‌شود.»نتایج به شواهد فزاینده ای اضافه می‌کند که نشان می‌دهد میکروب‌های ساکن در دستگاه گوارش انسان ممکن است در بروز پارکینسون، اختلال مغزی انحطاطی که بر حرکت و تعادل تأثیر می‌گذارد، نقش داشته باشند.

به عنوان مثال، برخی از محققان فکر می‌کنند که التهاب ناشی از باکتری‌های روده می‌تواند خطر پارکینسون را افزایش دهد، و برخی دیگر معتقدند که برخی از باکتری‌ها ممکن است سمومی را آزاد کنند که بر سیستم عصبی تأثیر می‌گذارد.

پال توضیح داد: «این باور وجود دارد که بیماری از روده شروع می‌شود و التهاب در روده می‌تواند روده را نشت‌پذیرتر کند و اجازه دهد سموم یا التهاب از طریق عصب واگ به مغز برود.»برای این مطالعه، محققان بیش از ۱۲۵۰۰ پرونده پزشکی بیماران بریتانیایی مبتلا به پارکینسون را با بیش از ۸۰۸۰۰ فرد مشابه بدون این اختلال مقایسه کردند.

این مطالعه همچنین نشان داد افرادی که دو یا چند دوره از داروهای ضد قارچ را طی پنج سال مصرف کردند، ۱۶ درصد بیشتر در معرض خطر پارکینسون قرار داشتند.با این حال، پال خاطرنشان کرد که این ارتباط‌ها نسبتاً کوچک هستند و قبل از اینکه در تصمیمات پزشکی فرد سنجیده شوند، نیاز به مطالعه بیشتر دارند.

پال گفت: «این ارتباط‌ها بسیار جزئی هستند، بنابراین نباید در تصمیم گیری درباره زمان استفاده از آنتی بیوتیک ها یا ضد قارچ‌ها تأثیر بگذارد. اهمیت این مطالعه این است که این ایده را بیان می‌کند که چیزی در میکروبیوم روده می‌تواند بر بیماری پارکینسون تأثیر بگذارد.»پال می‌افزاید: «تحقیقات بعدی باید بر ارتباط قارچ‌ها یا باکتری‌های خاص با خطر ابتلاء به پارکینسون در افراد مشخص شود.»