پارلمان اصلاحات کلمه‌ای آشنا برای سیاسیون است و به نظر می‌رسد اکنون فضا برای تشکیل این پارلمان سیاسی مهیاتر از هر زمان دیگری است البته اگرچه نمی‌توان به دولت یازدهم عنوان اصلاح‌طلب را داد اما پربیراه نیست که شرایط اصلاح‌طلبان از زمان آغاز به کار دولت تدبیر و امید قابل قیاس با 8 سال دولت اصولگرا نیست و آنها امروز به‌طور جدی می‌توانند به آینده‌ای روشن تحت لوای مدیران میانه‌روی دولت بیندیشند و بر طبق آن برنامه‌ریزی کنند.

پارلمان اصلاحات چیست؟
پارلمانی که از سال 87 زمزمه تشکیل آن به گوش رسید. طرح پارلمان اصلاحات كه اولین‌بار توسط دكتر محمدعلی نجفی در سال 1387 طرح شد، پیشنهاد خوبی برای این سازمان‌دهی جدید است. ایجاد پارلمان اصلاحات براساس سهمیه‌بندی احزاب اصلاح‌طلب كاری است كه از سیدمحمد خاتمی برمی‌آید و می‌تواند تجربه شیرین 24 خرداد 92 را به یك رویه سیاسی دائمی تبدیل كند. درصورت تاسیس پارلمان اصلاحات رفتارهای اصلاح‌طلبان منسجم خواهد شد و این انسجام هم برای خود آنها و هم برای دولت سودمند خواهد بود. پارلمان اصلاحات (یا نام‌های مشابهی مانند مجمع ملی اصلاح‌طلبان) می‌تواند از تندروی و كندروی در بدنه اصلاحات جلوگیری كند.  مسئولیت‌پذیری اصلاح‌طلبان را افزایش دهد و چپ‌روی اجتماعی و راست‌روی دولتی را كنترل كند. می‌توان در این پارلمان برای احزاب مهم براساس سابقه، بدنه، نفوذ اجتماعی و برنامه سیاسی مضربی از حضور در ساخت پارلمان را درنظر گرفت و به نتایج بهتری در اداره كشور رسید.

دیدگاه اصلاح‌طلبان نسبت به تشکیل پارلمان اصلاحات
یک فعال سیاسی اصلاح طلب سوم شهریور سال گذشته یعنی زمانی که دکتر حسن روحانی، رئیس‌جمهور و کابینه او تثبیت شده بود، درباره پارلمان اصلاحات که از نظر برخی سیاستمداران زمان تشکیل آن فرا رسیده بود، به آسمان گفت: «پارلمان اصلاحات ایده خوبی است. ایده‌ای است که می‌خواهد از پایین شکل بگیرد، از سطح مناطق، شهرستان‌ها، استان‌ها و مرکز. هرمی باشد که افراد درون آن سازمان می‌یابند. پارلمان اصلاحات چند خوبی دارد اول اینکه موانع کنونی بر سر فعالیت احزاب پیش‌روی فعالیت پارلمان قرار ندارد. دوم آنکه پارلمان محیطی شبیه به پلاسما را به وجود می‌آورد که احزاب بتوانند داخل آن عضو‌گیری کنند. سوم، در مواقع انتخابات پارلمان قدرت بسیج‌ کردن برای جمع‌آوری آرا را دارد. منتها مشکل پارلمان این است که قرار باشد جای احزاب را بگیرد.

چراکه پارلمان یعنی قوه مقننه. مادامی که نگوییم قوه مجریه این پارلمان چیست و کیست؛ این طرح ابتر خواهد بود. باید نشان داد بازوی اجرایی پارلمان چیست؟ مصوبات پارلمان اصلاحات را قرار است چه کسی اجرایی کند؟ آیا قرار است پارلمان اصلاحات جایگزین دفتر سیاسی احزاب شود که محال است یا آنکه می‌خواهد مستقلا بازوی اجرایی بسازد که خلاف قانون احزاب است و قانون خاص می‌خواهد.» سعید حجاریان این دیدگاه را زمانی عنوان کرد که اصلاح‌طلبان راضی از نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری بودند و تشکیل این پارلمان نمی‌توانست تاثیری در انتخابات داشته باشد اما برخی اوقات بحث تشکیل این پارلمان در مواقعی مطرح می‌شد که نیاز به وحدت بیش از هر زمان دیگری در میان گروه‌های سیاسی احساس می‌شد مانند مهر 87 که اصلاح‌طلبان درصدد یافتن راهکاری برای وحدت جهت نیل به پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری دهم بودند.

در آن مقطع مرتضی حاجی درباره پارلمان اصلاحات اظهار کرد: «پارلمان اصلاحات چیز جدیدی نیست، همواره جلساتی بین گروه‌ها و شخصیت‌های اصلاح‌طلب از جمله در انتخابات شورای شهر و مجلس صورت می‌گرفته است و احتمالا این طرح ادامه همان رایزنی‌هاست حالا ممكن است نام‌های دیگری برای این رایزنی‌ها انتخاب كنند». نمونه دیگری در همین راستا اظهارات محمدجواد حق‌شناس است که در سال 91 که اصلاح‌طلبان درصدد راهکاری برای پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم بودند، گفت: «راه‌حل رسیدن به نامزد نهایی، تشکیل پارلمانی از نخبگان اصلاح‌طلب است و بعد از آن، می‌توانیم به سمت تشکیل پارلمان اصلاحات برویم و در تمامی مناطق کشور با حضور چهره‌های شاخص اصلاح‌طلبی که در قوه مجریه دولت اصلاحات و همچنین در قوه مقننه از مجلس پنجم تا به امروز حضور داشتند، نخبگان فکری و چهره‌ها شناسایی شوند و پارلمانی در اواخر پاییز تشکیل و در یک نظرسنجی تعداد حداقلی از چهره‌هایی که امکان حضور در رقابت را دارند معرفی شوند.»

آشفتگی اردوگاه اصولگرایان از پارلمانی که تشکیل نشده است!
پس از شکست اصولگرایان در انتخابات ریاست‌ جمهوری سال 92 با طرح احتمال تشکیل پارلمان اصلاحات از سوی برخی اعضای اردوگاه اصلاح‌طلبان، اردوگاه اصولگرایی دچار سراسیمگی شد که دو دلیل داشت. اول اینکه تصور نمی‌کردند پس از 8 سال حضور در دولت به یکباره عرصه را به رقیب واگذار کنند چون برخی مثل بادامچیان اعتقاد داشتند که اصلاحات مرده است اما دیدند که اصلاح‌طلبان زنده و پویاتر از همیشه با سازماندهی نیروهایشان به پیروزی رسیدند. دوم اینکه مشاهده می‌کردند در 8 سالی که قدرت سیاسی در اختیار آنها بود، نتوانستند هیچ تشکیلات سیاسی را سازماندهی کنند اما اصلاح‌طلبان به محض یک پیروزی، به فکر سازماندهی و ایجاد تشکیلاتی برای سازماندهی نیروهایشان افتاده‌اند.

فارس در مهرماه سال گذشته در اینباره نوشت؛ «جریان اصلاحات درحال حاضر نه از مهره‌های نسوخته برای بازی در شطرنج سیاست برخوردار است و نه می‌تواند تصویری غیرمنطبق بر واقعیت را از خود به جامعه و افکار عمومی ارائه کند. شاید خوانش این نظر در ابتدا کمی غامض به نظر بیاید اما توضیحاتی دقیق‌تر می‌تواند چارچوب‌های آن را به‌صورتی سهل‌تر بیان کند. حقیقت این است که جریان اصلاحات به‌شدت و به صورت سیستماتیک با دو رخداد مهم در سال‌های 78 و 88 در ارتباط است. رخدادهایی که البته ما از آنها با لفظ «فتنه» یاد می‌کنیم!» این نوشتار چه معنایی در اردوگاه اصولگرایی می تواند داشته باشد؟

اصلاح‌طلبان چه کنند؟
به نظر می‌رسد اکنون فضا برای فعالیت سیاسی بیش از همیشه برای اردوگاه اصلاح‌طلبی مهیاست البته نمی‌توان منکر برخی سنگ‌اندازی‌ها در این مسیر شد. با تشکیل پارلمان اصلاحات به‌طور قطع ریاست آن برعهده سیدمحمد خاتمی گذاشته خواهد شد چراکه اکنون او در قالب شورای مشورتی اصلاح‌طلبان را به گردهم می‌‌آورد که این جمع به نوعی پارلمان اصلاحات کوچک است اما پارلمان اصلاحاتی که مدنظر اصلاح‌طلبان است، گروه‌های بیشتر و حتی نمایندگانی از شهرهای دیگر را در خود خواهد داشت.

بهار نیوز