آنچه روز گذشته در صحن علنی مجلس رخ داد، چندان دور از انتظار نبود و این در حالی است که فضاسازی‌های چند روز قبل نیز به آن افزوده شد. از سوی دیگر در این میان به نظر می‌رسد دولت چه به لحاظ دفاع و چه به لحاظ تعامل می‌توانست عملکردی بهتر داشته باشد. آنچه بیش از هر موضوع دیگری سبب رنجش نمایندگان مجلس نهم و مجالس ادوار گذشته می‌شود، نبود یک برنامه و چارچوب مشخص است که بر اساس آن بتوان انتظار داشت دولت بر چنین مداری حرکت نماید به عبارت دیگر اگر چارچوب و اهداف مشخص شود دیگر اهمیت چندانی وجود ندارد که دولت چه فردی را به وزارت می‌گمارد بلکه رسیدن به هدف مهم است که در این راستا اگر فرد مذکور ضعیف عمل نماید، کل دولت زیر سوال خواهد رفت اما روال امروز غیر از این است و مشاهده می‌شود که برنامه‌ها و اهداف رها شده است، همه چیز گرد اشخاص می‌گردد و گویا این افراد هستند که تعیین کننده هستند، درحالی که چنین تصوری اشتباه است و چه بسا اگر نوابغ هم بر سر کار بیایند اما نتواند برنامه‌ها را به پیش برند قطعا این مسئله یک نقطه ضعف خواهد بود و نقطه مقابل این احتمال نیز وجود دارد و آن اینکه ممکن است فردی بر سر کار گمارده شود که به‌زعم برخی ضعیف به نظر بیاید اما در پیشبرد مقاصد و رسیدن به اهداف عملکردی قابل توجه داشته باشد.

در نتیجه، نگاه‌ها باید به برنامه، هدف و جهتی که قرار است به آن سمت حرکت کرد، باشد. لذا در این مسیر لازم است دست دولت برای انتخاب افرادی که می‌توانند هماهنگ باشند و نه افرادی که در ایده‌آل‌ها وجود دارند باز باشد؛ چراکه ممکن است آن فرد ایده‌آل را نتوان یافت کما اینکه به نظر تندروها هنوز مدیر برجسته‌ای که همگان در برابرش لب به تحسین بگشایند، وجود ندارد و همه به نوعی با انواع برچسب‌ها مسئله‌دار شده‌اند. حال سوال اینجاست چطور امکان دارد کسانی که در این مملکت کار کرده‌اند، دارای چنین خصوصیاتی باشند؟! نکته قابل تاملی که در جلسه رای اعتماد روز گذشته رخ داد، آن بود که تنها به گذشته وزیر پرداخته شد و نماینده‌ای سخن از تخصص و برنامه‌هایی که وزیر قرار است در اولویت خود قرار دهد، به میان نیاورد.

در صحن علنی فیلمی بدون صدا پخش می‌کنند و بعد گفته می‌شود که در این فیلم چه حرف‌هایی بیان می‌شود. حال باید پرسید از کجا معلوم حرف‌هایی که از زبان شما بیرون می‌آید، همان حرفهایی است که در فیلم مطرح می‌شود؟! برآیند این مجلس و دولت حکایت از شدت یافتن اختلافات دارد که اگر این رابطه اصلاح نشود قطعا مشکل‌ساز خواهد شد و به اعتقاد شهید بهشتی «بزرگتریی منکر، اختلاف مسلمانان است و هیچ منکری به آن اندازه نیست» اما غافل از آن بحث بر سر مسائل واهی شدت می‌یابد و اختلاف برانگیز می‌شود.

بهار نیوز