سازها برای اين نوازنده به صدا در نمی‌آیند

این روزنامه تیتر یک را به عنوان با تمدید مذاکرات مخالف نیستیم، اختصاص داد و نوشت: حضرت آیت الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی صبح پنجشنبه در دیدار اعضای مجمع عالی بسیج و نمایندگان اقشار مختلف بسیج، احساس مسوولیت انسانی و الهی و بصیرت را دو پایه اصلی تفکر منطقی بسیج دانستند و ضمن تحسین تلاش، جدیت و ایستادگی هیات مذاکره کننده ایرانی، به بی نیازی ملت ایران به جلب اعتماد امریکا اشاره کردند و افزودند: به همان دلیلی که با اصل مذاکرات مخالف نبودیم با تمدید مذاکرات هم مخالف نیستیم البته هر قرار عادلانه و عاقلانه را قبول می‌‌کنیم اما می‌دانیم که این دولت آمریکا است که نیازمند توافق است و از هرگونه عدم توافق ضرر خواهد کرد و اگر این مذاکرات در نهایت نیز به نتیجه نرسد، جمهوری اسلامی ایران ضرر نخواهد کرد.

روزنامه اعتماد با برجسته کردن موضوع اوپک، بهای نفت را پایین نگه داشت، آورد: میزان تولید ثابت می‌ماند؛ سرد، خشک و رسمی. شاید تنها خبری که می‌توانست آتش نزول قیمت نفت در بازارهای جهانی را برافروخته‌تر کند همین تصمیم بود. اعضای اوپک در نشستی که تمام نگاه‌ها را به خود جلب کرده بود، تصمیم خود مبنی بر تثبیت تولید نفت را تکرار کردند تا بازار جهانی و تحلیلگران نفتی را با شرایطی غیر قابل تحلیل و بهت آور مواجه کنند. گویا اعضای اوپک در عهد و پیمانی پنهانی قول داده‌اند تا در فراز و فرودهای تصمیم گیری خود تنها به فکر دوربرگردان‌ها باشند و با بازگشت به خانه اول تصمیم جدیدی را اتخاذ نکنند. البته پیش از این نیز می‌شد پیش بینی کرد که اتحادهای پنهانی سران عرب اوپک هیچگاه اجازه نخواهد داد تا تصمیم گیری در اوپک به سمتی پیش برود که دلخواه شیخ نشینان نباشد اما تحلیل‌های بازار جهانی و ادامه روند سقوط بهای نفت، این پیش بینی‌ها را کمی با نگاه شک و تردید می‌نگریست، و در تحلیلی امیدوارانه معتقد بود که اعضا با کاهش میزان تولید بر روند قیمت گذاری بازار تاثیر خواهند گذاشت.

خبرهای خوش وزیر بهداشت از بیمه و دارو، تیتر دیگر این روزنامه است. روز گذشته که سیدحسن هاشمی وزیر بهداشت برای نخستین بار در طول وزارت خود در تریبون نماز جمعه حضور یافت تا گزارشی از وضع سلامت مردم و عملکرد دولت در این حوزه ارایه کند هم نیم نگاهی به نتایج بازمانده از سوء مدیریت‌های گذشته داشت؛ هرچند هاشمی چندان عادت به گله گذاری از پیشینیان ندارد اما روز گذشته در میان جملات خود نگاهی داشت به وضعیت دارویی کشور و به همین سبب بود که درباره کمبودهای دارویی که یکی از مهم‌ترین چالش‌های ایجاد شده در دولت دهم بود توضیح داد که در این مدت و در دولت یازدهم، کمبودهای دارویی از ٣٠٠ قلم به ٣٠ قلم کاهش یافته و افزود: در ابتدای شروع کار دولت یازدهم، با کمبود دارو به ویژه برای بیماران صعب العلاج مواجه بودیم که در همان ابتدا دولت با اختصاص ٢ هزار میلیارد تومان بخشی از مشکلات را برطرف کرد و امروز از ٣٠٠ قلم داروی کمیاب، کمتر از ٣٠ قلم دارو کمیاب است. کشورهای غربی ادعا می‌کردند در حوزه دارو و تجهیزات پزشکی تحریمی صورت نگرفته که تمامی این حرف‌ها دروغ بود چرا که در مبادی که باید پول وارد می‌شد مشکل ایجاد کردند اما امروز در همه نقاط کشور دارو وجود دارد و خوشبختانه کمیابی دارو کاهش و پوشش بیمه‌ای افزایش پیدا کرده است.

روزنامه اعتماد با بازتاب خبر من جزیی از طالبان نیستم، به نقل از گلبدین حکمتیار رهبرحزب اسلامی افغانستان نوشت: افراط گرایی عوامل درونی و بیرونی دارد، در برخی از موارد استخبارات نیروهایی که جنگ‌ها را بر این منطقه تحمیل کرده‌اند عامل و فاعل این پدیده‌اند، در برخی دیگر این پدیده عکس العملی طبیعی در برابر تجاوز و ظلم و ستم است. ما با طالبان هیچ ارتباط و هماهنگی‌ای نداریم و میان اهداف و سیاست‌های ما و آنان تفاوت‌های زیادی وجود دارد.

این روزنامه با انعکاس موضوع سازها برای نوازنده پیشکسوت به صدا در نمی‌آیند، آورد: آدم ها زندگی نمی‌کنند که کار کنند، بلکه کار می‌کنند که زندگی کنند. گزاره و جمله قصاری در برقراری تعادل میان کار و زندگی. نگرشی دیگر کار را تبلور زندگی می‌داند و معنای زندگی را در آن جست وجو می‌کند. اما این گزاره‌های عام برای هنرمندانی که در ایران زندگی می‌کنند در گشاده دست ترین حالت نیز بی‌خاصیت هستند. چنان که علیرضا خورشید فر نوازنده زبده و چیره دست کنترباس، در این سال ها که 2 ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر موسیقی ملی، تعطیل شده‌اند، اگر نگوییم بیکار، حداقل کم کار بوده است. یقینا در تمام این سال‌ها که نوای سکوت این 2 ارکستر در گوش خورشیدفر می‌پیچید و خاک گرفتگی سازهای نوازندگانش را به چشم می‌دید، افسوس می‌خورد و بر تمام چهل و اندی سالی که زندگی‌اش را بی دریغ وقف موسیقی کرده بود، انگشت حیرت می‌گزید که چطور ارکستری ٨١ ساله به واسطه بی‌تدبیری و غرض ورزی عده‌ای، رفته رفته خمیده و به ناگاه شکسته شد. مساله دیگر بدون شک قدر ناشناسی آنهایی را نمایان می‌کند که متاسفانه به حضور هنرمندان شان بی‌اهمیت یا در خوش بینانه ترین حالت کم اهمیت هستند و تنها پس از مرگ شان تازه یاد شور زندگی می‌افتند و در مراسم ترحیم، شوری غریب می‌گیرند که چه و چه.