روز دانشجو؛ به «تحکیم وحدت» نیازمندیم

بسم الله الرحمن الرحیم
به پاسداشت آزادیخواهی، استبداد ستیزی ،آگاهی و وطن پرستی سه آذر اهورایی، ۱۶ آذر را به عنوان روز دانشجو نام نهاده اند. دانشجویی که در ورای تمام دسته بندی ها روحیه ی حق طلبی و مطالبه گری آن زبان زد خاص و عام است. جنبش دانشجویی مسلمان با تکیه بر تشکیلات انجمن های اسلامی خود، از یک سو با سینه ای ستبر به جنگ با جهل و نادانی ها می رود و از سوی دیگر با مشت هایی گره کرده به مبارزه با استبداد داخلی و استعمار خارجی می پردازد.

جنبش دانشجویی مسلمان در جریان انقلاب اسلامی پیشگام شد تا با روحیه ای مجاهدانه جامعه ای آرمانی برای این مرز و بوم رقم بزند. دست به مبارزه با استبداد زد تا میزان، رای ملت باشد نه اینکه عده ای به خود اجازه دهند به نام ملت و به کام خود اعمال قدرت کنند. شعار استقلا ل و آزادی داد تا حکومتی تشکیل شود که اولویت خود را حفظ و مراقبت از آزادی های مدنی و حقوق شهروندی ولی نعمتان خود قرار دهد. امام خمینی را به عنوان رهبر جاویدان خود برگزید، چرا که تنها او برخلاف قرائت مقدس نماهای متحجر از اسلام، معتقد به پیشبرد و تحقق اندیشه های مردم سالار بود. معتقد به ظرفیت اسلام برای دفاع از آزادی، استقلال، عدالت و حقوق مردم در جامعه بود.

به پای صندوق های رای رفت و به جمهوری اسلامی رای داد تا بر مبنای جمهوریتِ نظام انتخابات حداکثری و آزاد برگزار شود و عصاره ی فضایل ملت در مجلس شورای اسلامی به نمایندگی از ملت خروشان انقلابی به وظیفه ی قانون گذاری و نظارتی خود عمل کند نه اینکه چون قبل مشتی دست نشانده ادعای نمایندگی داشته باشند و بس. و برمبنای اسلامیتِ علوی روح ظلم ستیزی،عدالت خواهی و مکارم اخلاقی در میان جامعه مستولی شود نه اینکه چون منش اصحاب صفین و بر مبنای اسلام اموی، قرآن بر نیزه و باران رحمت از دولتی سر قبله‌ی عالم باشد و سیل و زلزله از معصیت مردم.

و به جبهه های جنگ برای نبرد حق و باطل رفت تا چکمه ی اجنبی پا بر خاک مقدس این میهن ننهد و استقلالی که با خون به دست آمده است این بار نیز با خون حفظ شود. پس چون هزاران آرش، جان خود در تیر کرد و سر سپرد. و اکنون ۶۱ سال پس از آغشته شدن دانشگاه به سه قطره خون پس از فراز و فرودهای گذشته همچنان جنبش دانشجویی در این راه گام بر می دارد اما وای بر ما اگر در این راه بازیچه ی دست صاحبان زر و زور و تزویر شویم و از اصالت گفتمانی خود بازمانده باشیم.

نکند که روشنفکری را برای ما لامذهبی و آزادی را بی بند و باری معنا کنند. نکند که اصلاحگری را بی مسئولیتی و استقلال را ارتجاع یا انزوا بدانیم و مشت گره کرده ی خود را از مقابل چهره ی پلید و زورگوی استعمار خارجی به عقب برگردانیم. نکند چون مترسکانی منجمد فقط مامور به راندن زاغ هایی فرصت طلب از مزرعه ی منافع گروهی خاص شویم که چه بد سرنوشتی است برای این سابقه ی درخشان.

امروز اما ما وارثان انجمن های اسلامی و جنبش دانشجویی مسلمان برای احیای تشکیلات خود و بازپس گیری نقش و جایگاه بی بدیل خود باید به اصلی ترین رسالت جنبش دانشجویی یعنی تربیت نسلی مطالبه گر، حق طلب، عدالت خواه و بیدار بپردازیم و برای این مهم به «تحکیم وحدت» نه به عنوان یک اسم، که به عنوان یک ماموریت نیازمندیم لذا از همه ی انجمن های اسلامی می خواهیم به دور از حاشیه پردازی های خودساخته دست برادری و یکدلی به هم دهند تا نهال تازه جان گرفته ی امروز به درخت تنومند و سترگ فردا تبدیل شود. به امید آن روز