هیچ‌کس سقوط شاگردان کلوپ را باور نداشت

اولین عنوان قهرمانی فصل یعنی سوپرکاپ هم به آنها رسید و گل‌های هنریک میختاریان و پیرامریک اوبامیانگ براحتی دارنده دو عنوان فصل، بایرن مونیخ را کنار زد. همه چیز در چشم به هم زدنی گذشت و به امروز رسید. شب‌های سرد ماه فوریه که نه از درخشش طلای ناب وست فالن خبری است و نه قرار است دورتموندی‌ها به فکر رسیدن به جام طلایی انتهای فصل باشند. ورزشگاه همان ورزشگاه است، اما سرد و بی روح. هواداران همان هواداران هستند، اما بیشتر دشمن این تیم هستند تا هوادار. بازیکنان همان بازیکنان هستند، اما در اوج ناامیدی عجیب است که هیچ کسی منتظر رسیدن چنین روزهایی نبود.

مدت زیادی از شکست تلخ خانگی مقابل آگزبورگ نمی‌گذرد شکستی که آخرین خاطره تلخ هواداران در فصل فاجعه بار دورتموند تاکنون بوده است. شکستی که رومن ویدنفلر و مت هوملز را ناچار کرد با هواداران خشمگین صحبت کنند و از آنها بخواهند مدتی بیشتر به تحمل‌شان ادامه دهند. هوملز از فنس‌های زرد رنگ وست فالن بالا رفت تا با هواداران تیمش راحت‌تر صحبت کند، اما آنها به این آسانی آرام نمی‌شوند. دورتموند فصل را با شکست خانگی 2 بر صفر مقابل لورکوزن آغاز کرد، نتیجه‌ای که به شرایط تیم در پیش فصل نسبت داده شد، زیرا به‌دنبال آن دو پیروزی برای دورتموند به دست آمد. اما این دو پیروزی کافی نبود زیرا آنها به شکل ناباورانه‌ای در هفت بازی بعدی خود، شش بازی را با شکست پشت سر گذاشتند. در آن مقطع یورگن کلوپ و شاگردانش راهی برای فرار از انتقادات داشتند و آن لیگ قهرمانان اروپا بود؛ جایی که دورتموند توانسته بود در بازی‌های مرحله گروهی هر چهار بازی‌اش را با پیروزی سپری کند. ضمن این‌که پیروزی مقابل تیم‌های مونشن گلادباخ و هافنهایم اوضاع ملتهب تیم را کمی آرام‌تر کرد. پس از آن هفته‌ها و بازی‌ها بدون هیچ پیشرفتی دنبال شد، اعتماد به نفس بازیکنان کمتر و کمتر شد و سوال‌هایی که برای منتقدان و هواداران به‌وجود می‌آمد، بی‌جواب باقی می‌ماند. اشتباهات خط دفاعی به‌طور پیاپی امتیازات تیم را به باد می‌داد و انتقادات آزاردهنده بیشتر می‌شد.

دورتموند پیش از رسیدن به تعطیلات زمستانی هر چه بیشتر به قعر جدول و منطقه سقوط نزدیک می‌شد و شکست مقابل وردربرمن تیم را به پایین‌ترین نقطه جدول در پنج سال گذشته رساند. پس از تعطیلات اوضاع از این هم بدتر شد و شکست هفته گذشته در برابر آگزبورگ این تیم را در قعر جدول قرار داد. دورتموند گرچه در خارج خانه، فرایبورگ را شکست داد و ننگ قعر جدولی بودن را از خودش زدود اما هنوز با کوچک‌ترین تلنگری می‌تواند بازهم خودش تنها فانوس به دست بوندس لیگا باشد.

افول دراماتیک کلوپ
هنوز به دو سال نرسیده. شاید برای همین است که پذیرش بحران کنونی دورتموند نه تنها برای هوادارانش، بلکه برای آنهایی که چندی پیش محو تماشای فوتبال دیدنی این تیم شده بودند، دشوار است. هنوز لحظه به لحظه از فینال لیگ قهرمانان سال 2013 را به یاد داریم؛ فینالی که دورتموند در آن پس از قهرمانی در بوندس لیگا در برابر بایرن مونیخ به سوی قهرمانی اروپا خیز برداشته بود. اکنون کمتر از دو سال از آن شب می‌گذرد.

یورگن کلوپ تیمش را به دو قهرمانی در بوندس لیگا و فینال لیگ قهرمانان سال 2013 رساند، اما پس از آن حالا شاهد افول دراماتیک وی هستیم. مدیر باشگاه، هانس یواخیم وازکه، نشان داده به مربی‌اش وفادار است و احتمالا تا بیست و هشتم فوریه و دربی وست فالن میان دورتموند و شالکه در «آیدونا پارک» این وفاداری‌اش را حفظ می‌کند. گرچه او هم تحت فشار قرار دارد، اما به نظر می‌رسد تا آن زمان وازکه هم به اندازه کافی به کلوپ وقت داده و از سوی دیگر می‌تواند جانشین مناسب وی را پیدا کند؛ فقط این‌که کلوپ پس از دورتموند بتواند در باشگاه‌های ممتاز اروپایی جایی داشته باشد، بحث دیگریست.

سلطه بایرن مونیخ
دورتموند پس از بازی این هفته مقابل فرایبورگ باید از ماینتس میزبانی کند و پس از آن به اشتوتگارت برود تا با این تیم روبه‌رو شود. پس از این بازی‌ها رویارویی در مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل یوونتوس فرا می‌رسد که این دیدارها در شرایطی به کمک دورتموند می‌آید که با پیروزی یا حداقل بدون شکست پشت سر گذاشته شود. دورتموند در حالی بدترین روزهای سال‌های اخیرش را تجربه می‌کند که رقیب دیرینه‌اش، بایرن مونیخ بر فوتبال آلمان حکمرانی می‌کند. این تیم سال 2013 را با 25 امتیاز اختلاف نسبت به دورتموند به پایان برد، فصل قبل این اختلاف 19 امتیاز بود و اکنون با وولفسبورگ رده دومی 8 امتیاز اختلاف دارد. این در حالی است که رئیس باشگاه دورتموند می‌گوید: «بایرن مونیخ می‌خواهد ما را نابود کند. سلطه آنها بر فوتبال آلمان طی چند سال گذشته، با خرید بازیکنان ما از جمله روبرت لوواندوفسکی و ماریو گوتزه افزایش پیدا کرد و شکل گرفت.»

با این حال به نظر می‌رسد مارکو رویس جداشونده بعدی تیم باشد. او به فکر حضور در لالیگاست و با توجه به مصدومیتی که در دوازدهم ماه گذشته داشته، نتوانسته برای تیمش که با خطر سقوط دست و پنجه نرم می‌کند، موثر باشد. روزنامه بیلد آلمان در گزارشی از جدایی این بازیکن می‌نویسد: « با توجه به رابطه بایرن و دورتموند، وست فالنی‌ها حاضرند رویس را به هر باشگاهی بجز بایرن بفروشند، اما احتمالا این اتفاق در جهت عکس رخ می‌دهد.»

خریدهای بی‌مصرف
در این سال‌ها دورتموند در حالی ستاره‌هایش را یکی پس از دیگری از دست داد که نتوانست جایگزین‌های مناسبی برای آنها داشته باشد. چیرو ایموبیله با 17 میلیون پوند از تورینو به آلمان آمد، اما در لیگ فقط سه گل برای تیمش به ثمر رساند. این در حالی است که وی قرار بود جانشین لواندوفسکی شود. از سوی دیگر آدرین راموس کلمبیایی هم، چنین شرایطی داشت. او که فصل قبل 20 گل زده بود، این فصل فقط دو بار گلزنی کرده است. میختاریان که با 24 میلیون پوند به دورتموند آمده همچنان جور همه تیم را می‌کشد و در 14 نمایشی که برای دورتموند در بوندس لیگا و لیگ قهرمانان اروپا داشته، حساب ویژه‌ای برای خودش باز کرده است. لیورپول و آرسنال او را می‌خواهند و بعید نیست در تابستان شاهد جدایی وی باشیم. شینجی کاگاوا هم اوضاع مناسبی ندارد و پس از مصدومیتی که در منچستریونایتد به آن دچار شد، هنوز به شرایط خوبی نرسیده است. در خط دفاعی هم اشتباهات پیاپی اعتماد به نفس را کاهش داده و هیچ تمرکزی در آن دیده نمی‌شود. بازی ماه نوامبر دورتموند مقابل فرانکفورت را به یاد داریم که در آن ماتیاس گینتر با ضربه سری توپ را از بالای سر ویدنفلر عبور داد و در غیاب نون سوبوتیچ، نه فقط به تیمش کمک نکرد بلکه زمینه شکست دورتموند را فراهم کرد. مت هوملز هم که مدت‌ها مورد توجه یونایتد قرار داشته، با گذشت هفته‌ها و بدتر شدن اوضاع، ارزش مالی‌اش کاهش پیدا کرده است. در این مدت مصدومیت‌ها هم به اندازه کافی روی برنامه‌ها و عملکرد کلوپ تاثیر گذاشته و نبود نوری شاهین، هوملز، رویس، میختاریان و ایلکای گوندوگان اوضاع را برای او و تیمش بدتر کرده است.