زن و شوهر مهاجر ایرانی ۷ ماه در کلیسا!

به گزارش دویچه‌وله، سرویس خبری کلیسای پروتستان آلمان (EPD) گزارش می‌دهد که یک زن و شوهر ایرنی که هردو ۳۶ ساله‌اند، با این که ۷ ‌ماه تمام است که پا از پناهگاه خود بیرون نگذاشته‌اند، از این که توانسته‌اند از کلیسا پناهندگی بگیرند، ابراز خرسندی‌ می‌کنند. این خبرگزاری از زن و شوهر ایرانی با نام‌های سارا و امیر نام برده، اما توضیح داده که اسامی آن‌ها را به دلایل امنیتی تغییر داده‌ است. این دو نفر ۳ ‌سال پیش از ایران به سوئد فرار کردند و آنجا تقاضای پناهندگی دادند. درخواست پناهندگی آن‌ها رد شد و دولت سوئد می‌خواست آنان را به ایران مسترد کند. به همین دلیل از سوئد فرار کردند و به آلمان پناهنده شدند. اما مسئولان آلمانی نیز درخواست پناهندگی آن‌ها را رد کردند.

زندگی در سایه ترس دائمی
دلیل این که زن و شوهر ایرانی ظرف ۷ ماه گذشته نتوانسته‌اند از ساختمانی وابسته به کلیسای پروتستان شهر اسن بیرون بیایند، این است که مسئولان امور خارجیان منطقه آن‌ها را "فراری" می‌دانند و حکم بازداشتشان را صادر کرده‌اند. آن‌ها در صورت بازداشت با خطر استرداد به سوئد و در نهایت ایران روبرو هستند. براساس قوانین فعلی آلمان، پلیس اجازه ندارد برای دستگیری کسی که به کلیسا پناه برده، وارد ساختمان کلیسا و موسسات وابسته به آن شود.

سارا و امیر در گفت‌وگو با سرویس‌ خبری کلیسای پروتستان گفته‌اند که قبل از ترک ایران به مسیحیت گرویدند و با توجه به این که در قوانین جمهوری اسلامی ایران خروج از اسلام و گرویدن به مسیحیت می‌تواند با مجازات مرگ روبرو شود، زن و شوهر گفته‌اند که برای حفظ جان خود مجبور به فرار از ایران شدند. امیر همچنین گفته است که در پی انتخابات پرمناقشه ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ از مخالفان احمدی‌نژاد پشتیبانی می‌کرده و به این دلیل یک ماه و نیم زندانی شده اما با سپردن وثیقه آزاد شده و سپس ایران را ترک کرده است.

مسئولان آلمانی به این دلیل که سارا و امیر پیش‌تر به دولت سوئد درخواست پناهندگی داده‌اند، حاضر به پذیرش درخواست پناهندگی آن‌ها در آلمان نشده‌اند و تصمیم دارند آن‌ها را به سوئد بازگردانند.
بر اساس پیمان معروف به دوبلین، نخستین کشور اتحادیه اروپا که یک پناهجو به آن وارد می‌شود، مسئول رسیدگی به درخواست پناهندگی اوست.

"وایگل‌هاوس" یک موسسه خیریه وابسته به کلیسای پروتستان ایالت راین‌لند آلمان است. این مرکز برای جلوگیری از استرداد امیر و سارا به سوئد و در نهایت ایران، به این زن و شوهر پناه داده‌ است. معمولا کسانی که به کلیسا پناه می‌برند سرانجام موفق به کسب اقامت قانونی آلمان می‌شوند، اما مدت انتظار آن‌ها مشخص نیست. در سال‌های اخیر تعداد زیادی از پناهجویان ایرانی در آلمان و سایر کشورهای اروپائی به دین مسیحیت پیوسته‌اند. کلیساهای کاتولیک و پروتستان نیز می‌کوشند با پناه دادن به نوکیشان مسیحی که تهدید به استرداد می‌شوند، از آن‌ها دفاع کنند.

اقدامی برای جلوگیری از نقض حقوق‌بشر
کشیش "رولف سویک" رئیس وایگل‌هاوس شهر اسن، اعطای پناهندگی از سوی کلیسا را اقدامی برای جبران کمبودهای قانون پناهندگی می‌داند. او می‌گوید: «ما پناهندگی می‌دهیم، زیرا این وظیفه‌ ماست که مانع از نقض حقوق بشر شویم.» این کشیش می‌افزاید: «در بیش از ۸۰ درصد موارد، پناهندگان به کلیسا سرانجام حق اقامت در آلمان را می‌گیرند. در این موارد برای من به‌عنوان یک مسیحی اخلاق مهم‌تر از قانون است.»

مسئول وایگل‌هاوس به اظهارات تازه توماس دمزیر وزیر کشور آلمان اعتراض دارد. دمزیر به تازگی کلیسا را به قانون‌شکنی متهم کرده و رفتار آن را با "شریعت اسلامی" مقایسه کرده است. در آلمان نهادی به نام "تعاون برای پناهدگی به کلیسا" وجود دارد که از پناهندگان به کلیسا پشتیبانی می‌کند. "توماس فلورشینگر" رئیس این نهاد نیز انتقاد وزیر کشور را رد می‌کند. او می‌گوید: «با توجه به وجود ۲۰۰ هزار پناهجو در آلمان و ۲۰۰ نفری که تاکنون به کلیسا پناهنده شده‌اند، خنده‌دار است که بگوییم کلیسا می‌خواهد بر سیاست غلبه کند.»

تشدید مقررات پناه بردن به کلیسا
اداره فدرال امور پناهندگان و مهاجران آلمان به تازگی مقررات خود را علیه پناهندگی به کلیسا تشدید کرده است. براساس این مقررات، با این‌که نشانی محل زندگی پناهندگان به کلیسا روشن است، آن‌ها "فراری" و "مخفی شده" ارزیابی می‌شوند. مسئولان امور خارجیان تا به‌حال ۶ ماه وقت داشتند که یک پناهجوی مخفی‌شده را به کشوری که برای نخستین‌بار به آن وارد شده‌ است باز گردانند.

این مهلت اکنون به ۱۸ ماه افزایش یافته است. به‌این ترتیب سارا و امیر باید دست‌کم ۱۱ ماه دیگر در ساختمان وایگل‌هاوس بمانند تا دیگر خطر اخراج از آلمان آن‌ها را تهدید نکند. با این که این زن و شوهر جوان ایرانی ۷ ‌ماه است ساختمانی را که به آن پناه برده‌اند ترک نکرده‌اند، از وضعیت خود ناراضی نیستند. سارا گفته است: «مردم اینجا خیلی مهربان هستند و به ما خیلی کمک می‌کنند.»