دو سال از مرگ عسل بدیعی گذشت

عسل بدیعی فارغ التحصیل رشته علوم تغذیه از دانشگاه آزاد اسلامی است. او همسر سابق فریبرز عرب نیا بود و ثمره این ازدواج پسری به نام جانیار است. حضور موفق او در فیلم «بودن یا نبودن» به حدی تاثیرگذار بود که اهالی سینما معتقد بودند که یک ستاره جدید در سینما ظهور کرده است. بدیعی پس از « بودن یا نبودن» در فیلم « دست های آلوده » به کارگردانی سیروس الوند حضور یافت که در آن، در کنار بازیگران نامداری چون هدیه تهرانی ، امین حیایی و ابوالفضل پورعرب ایفای نقش کرد. او برای بازی در این فیلم از هجدهمین جشنواره فیلم فجر نامد دریافت بهترین بازگر نقش مکمل زن شد. یک سال پس از بازی در «دست های آلوده» او در فیلم «هفت پرده» به کارگردانی فرزاد موتمن حضور یافت. او در این فیلم با فریبرز عرب نیا هم بازی بود.

پس از «هفت پرده» عسل بدیعی در فیلم های «شمعی درباد» به کارگردانی پوران درخشنده و «شیرین» ساخته عباس کیارستمی بازی کرد. شاید اوج حضور بدیعی در همین آثار باشد و پس از آن تقریبا او کمتر در فیلم سینمایی حضور یافت و بیشتر در فیلم های تلویزیونی بازی کرد و کمتر نامی از او بود. اما چیزی که بیش از همه باعث شد تا نام عسل بدیعی بار دیگر در روزهای آغازین سال 92 سر زبان ها بیفتد، مرگ نابهنگام او بود. مرگی که باعث به وجود آمدن حاشیه های فراوانی شد.

عسل بدیعی در تاریخ ۱۱ فروردین سال ۱۳۹۲ به حالت کما رفت، پس از انتقال به بیمارستان لقمان در روز ۱۲ فروردین دچار مرگ مغزی شد و بر اثر ایست قلبی و مشکلات تنفسی درگذشت. در ابتدا علت مرگ مغزی از سوی رسانه‌ها مسمومیت شدید دارویی اعلام شد که به قصد خودکشی انجام شده بود. اما در واکنش به ایین حاشیه ها رضا داوودنژاد؛ همسر خواهرعشل بدیعی، مسمومیت دارویی را شایعه دانسته و مشکل قلبی ناشی از دشواری تنفسی و در نهایت مرگ مغزی را سبب مرگش اعلام کرد. در نهایت در روز ۱۳ فروردین پزشک او علت مرگ مغزی را پارگی عروق مغزی و به دنبال آن خونریزی مغزی و ایست تنفسی عنوان کرد و دلیل مرگ مغزی ضایعه نخاعی اعلام شد.

پس از مرگ مغزی بدیعی طبق موافقت خانواده و همچنین میل باطنی او و در خواست برای اهدا اعضایش، همهٔ اعضای داخلی از جمله کلیه، کبد، قلب و ریهٔ او اهدا شد. در یادداشتی که عسل بدیعی روز اول سال 92 در دفتر خاطراتش نوشت، شایعات درمورد خودکشی او را تا حد فراوانی فروکش کرد. در بخش از این یادداشت آمده است: سال 92 شد و در این گذر عمر چیزی قسمت همه ما است. حالا 36 سالم است، دهه 30 هم گذشت با سرعت مثل همه چیز همچون دهه 20. شش سال را در رکود بودم. حالا می توانم مسلط باشم. ضعف درونی ام رنگ باخته است. اشتباه زیاد کرده‌ام. اشتباه زیاد دیده‌ام، اشتباه ارزش دادم و اشتباه بی‌ارزش کردم اما مهر خدا خواست که هنوز سالمم، توانمندم، ریشه دارم، جوانم، زیبایم، پسری دارم، عشق و مهر، خانواده‌ای مثل گوهر ناب و دوستانی مثل برگ گل و دنیایی که هر روزش واقعه است. حالا انرژی خفته‌ای دارم برای رسیدن به زندگی. تمام توانم امسال بر این است که شگفتی بیافرینم، شگفتی‌ای که پسرم "جانیار" و خانواده‌ام به آن افتخار کنند. من می دانم امسال سال من است. پیکرش را روز 18 فروردین در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.