بهار نیوز - نشریات دانشجویی: نفس ما را بریده‌اند!

گروه سياسي: جمعی از دست اندرکاران نشریات دانشجویی دانشگاه تهران با ارسال نامه‌اي به دکتر نیلی احمدآبادی سرپرست اين دانشگاه گفته‌اند: پاره‌ای جریانات معلوم الحال، نفس همکاران ما را بریده اند.

بسمه تعالی
سرپرست محترم دانشگاه تهران
هنوز چند ماه از سخنان قاطع شما در حمایت از حقوق نشریات دانشجویی و قول شما در توصیه به سعه صدر در برخورد با آنها در نشست با دست اندرکاران نشریات دانشگاه تهران نگذشته که موج حملات به نشریات دانشجویی از سوی پاره‌ای جریانات معلوم الحال، نفس همکاران ما را بریده است. بارزترین نمونه این حملات سازماندهی شده در ماه‌های اخیر، اقدامات هماهنگ طیفی خاص از اساتید دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در مقابل یک نشریه دانشجویی مستقل با نام «آگاه» بوده است؛ دو بار شکایت به کمیته ناظر بر نشریات دانشگاهی دانشگاه تهران به همراه شکایت به کمیته انضباطی و از همه مهم‌تر طرح شکایت در مراجع قضایی، همه و همه از جمله اقدامات هماهنگی است که در مسیر همان سیاست تحدید فضای باز انتقادی و تداوم رکود و رخوت هشت ساله حاکم بر دانشگاه در دولت پیشین دربرابر تنها یک نشریه منتقد صنفی از سوی گروهی خاص صورت گرفته است و می‌دانید و می‌دانیم که اعضای آن گروه خاص، چگونه برنامه ریزی شده و با حساب و کتاب به جان معدود صداهای نیمه جان دردمند باقی مانده در دانشگاه افتاده اند.

این گروه هرچند از مجموعه تحت مدیریت شما برچیده شده اند، اما کماکان نفوذ و قدرت خود را در میان پاره ای از مسئولین میانی دانشگاه مادر ایران حفظ کرده‌اند و از چنگ زدن به هر ریسمانی برای تداوم رویه‌های دولت سابق مهرورز دریغ نمی ورزند؛ چه کمیته ناظر بر نشریات، چه کمیته انضباطی و چه حتی کلانتری و دادسرا و مراجع قضایی. و البته مایه تأسف است که سکوت و بی تفاوتی شما و مسئولین دانشگاه، به خوبی میدان را برای ترکتازی ایشان مهیا کرده است و مراجعات مکرر دانشجویان و حتی برخی اساتید دلسوز، تغییری در مشی و منش مسئولین به وجود نیاورده است و همین امر آن جریان خاص را در برخوردهای تند و غیرآکادمیک خود، روز به روز جسورتر و گستاخ تر کرده‌است تا بی‌نگرانی میدان را برای اعمال تنگ نظری هایشان فراهم ببینند.

سرپرست منصوب دولت امید و اعتدال
عمیقا متأسفیم از اینکه می‌بایست این مهم را به شما یادآور شویم که حتی در دوران ریاست قبلی دانشگاه علی الظاهر تمامی تلاش ها بر این بود تا مسائل درون دانشگاه در خود دانشگاه حل و فصل شده و از کشیده شدن کار به نهادهای بیرون از دانشگاه حتی الامکان جلوگیری گردد، اما در مدت سرپرستی حضرت عالی بر دانشگاه تهران، به دفعات مسائل درون دانشگاه توسط طیفی معلوم و مشخص به کلانتری و دادسرا و حتی برخی نهادهای دیگر کشانده شده و در این میان هیچ گونه واکنشی از سوی شما مشاهده نشده است.

مسئول گرانقدر دانشگاه تهران
مسئولیت همواره پاسخگویی را در بطن خود به همراه دارد؛ ما نیز از جنابعالی می‌پرسیم اگر دانشجویی از یک استاد در یک مرجعی بیرون از فضای دانشگاه شکایت می‌کرد، باز هم همه چیز اینقدر آرام بود؟ و شما نیز به سکوت مداوم خود بی هیچ واکنش خاصی ادامه می‌دادید؟ آیا این چنین می‌خواستید از حقوق نشریات دفاع کنید؟ پس تکلیف درخواست شما از همکاران تان برای برخورد با سعه صدر بیشتر با نشریات چه شد؟ آیا نسیم اعتدال به مشام شما نیز رسیده است و اگر رسیده، آیا می‌دانید چه افرادی و با چه سوابقی در مجموعه تحت مدیریت شما در دانشگاه تهران در اهداف و آرمان های دانشجویان آزاداندیش و مطالبه گر کارشکنی می‌کنند؟

مگر هزینه یک تذکر جدی ولو در قالب یک نامه ساده اداری خطاب به برخی افراد آن جریان خاص چقدر است که شما تا کنون از انجام آن اجتناب کرده اید؟ آیا درست است که شاهد آماج حملات بدخواهان به شخصیت و حیثیت دانشجویان نخبه کشور باشید و فشارهای غیرمنصفانه افرادی که خط و ربط شان معلوم است را بر گلوی بی‌رمق دانشجویان نظاره گر باشید و هیچ نگویید؟ آیا دلسردی و رخوت ناشی از حملات پیاپی به فعالین دانشجویی از سویی و بی پشتوانگی آنان از سوی دیگر را نمی بینید و نگران بی تفاوتی مفرط حاکم بر فضای دانشگاه (که بی تفاوتی مسئولین در مقابل هجمه های گوناگون به دانشجویان فعال در آن موثر بوده‌است) نیستید؟

آقای دکتر نیلی احمدآبادی
نشریات دانشجویی یکی از معدود راه های تنفسی بوده و هست که حتی در زمان مدیریت سابق دانشگاه نیز کم و بیش از گزند تعرض بدخواهان و جزم‌اندیشان به دور ماند و اینک این میراث، امانتی است در دستان شما و شما موظف به پاسداری از موجودیت و حفظ و ارتقای حقوق و آزادی های مشروع آن هستید. پس اگر از آنچه در جریان است، مطلعید و از ترس عواقب برخورد با تنگ نظری ها، با مسببان آن مماشات می‌کنید که تنها می توان گفت وا أسفا؛ اما اگر در جریان اتفاقات ماه های اخیر در برخورد با نشریات دانشجویی نیستید، که دیگر جای تأسف صدچندان دارد؛ هرچند با تقدیم این نامه سرگشاده، حجت بر ما و شما و تمامی دانشجویان دانشگاه تهران تمام است.