چرا پای دیابتی‌ها‌در معرض خطر‌است

دکتر رضا کریمی در این باره چنین توضیح می‌دهد: اول این‌که در دیابت، حس لمس و درد در پاها کاهش می‌یابد و این مشکل، باعث می‌شود بدون این که بیمار بفهمد، پایش آسیب ببیند و این آسیب، زمینه‌ساز ایجاد زخم می‌شود.
 دوم این‌که تشخیص حس موقعیت در پای بیمار دیابتی به تدریج کاهش می‌یابد و باعث می‌شود، هنگام راه رفتن بر سطوح ناصاف، فشار بیش از حد معمول به پاها وارد شود. مشکل سوم این‌که رگ‌هایی که وظیفه خون‌رسانی به بافت‌های محیطی را دارند، براثر دیابت طولانی به‌تدریج دچار تنگی می‌شوند و خون‌رسانی به پاها کم می‌شود. به این ترتیب، بافت‌های آسیب‌دیده سیر ترمیم طولانی‌تری دارند و ایجاد زخم تسریع می‌شود. چهارمین مشکل این است که بالا بودن قند خون، ایجاد عفونت در زخم را تسریع می‌کند و از طرف دیگر، از عوامل کند کردن روند ترمیم زخم است. خوشبختانه آسیب پاها در دیابت کاملا قابل پیشگیری است و اگر همراهی و هماهنگی تیم درمان دیابت و بیمار وجود داشته باشد، در اکثریت بیماران این زخم‌ها گرچه سخت، ولی بهبود می‌یابند و پاها حفظ می‌شوند.
 
نکات مهم برای نیل به این مقصود شامل این موارد است:
 1ـ فرد دیابتی هر روز باید قبل از خواب پاهایش را کاملا وارسی کند و کوچک‌ترین آسیب را مورد توجه قرار دهد.
 2ـ باید در انتخاب کفش دقت شود که به هیچ نقطه از پا فشار وارد نیاورد. در ضمن، بیماران باید از راهپیمایی طولانی در مسیرهای ناهموار اجتناب کنند.
 3ـ فرد دیابتی نباید با پای برهنه راه رود. حتی در منازلی که کف اتاق‌ها مفروش است، همواره احتمال وجود اجسام زبر و برنده وجود دارد .
 4 ـ هرگونه زخم در پاها ولو کوچک به نظر برسد باید جدی گرفته شده، درباره آن با پزشک آشنا به عوارض دیابت مشورت شود.