تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۹/۲۸ ساعت ۱۰:۵۳
کد مطلب : ۱۲۲۰۱۳
ابتدا باید از داخل شروع کنیم
اتحاد اسلامی در جهان و وحدت ملي در داخل
صادق صدرایی
آنچه در یک هفته‌ی پیش شاهدش بودیم مراسم و نشست‌های مختلفی بود که به شکل هر ساله و به بهانه‌ی هفته‌ی وحدت با دعوت از برخی علمای جهان اسلام برگزار می‌شود. فارغ از آنکه چنین همنشینی هایی تا چه حد در عملکرد مسئولان تصمیم گیر در جهان اسلام اثرگذار بوده و تا کجا توانسته است تغییراتی را به سمت افزایش وحدت بین مذاهب اسلامی باعث شود پرسشی که می‌توان مطرح نمود این است که آیا می‌توان با رفتارهایی در داخل که هیچ شباهتی به تلاش برای وحدت آفرینی ندارد انتظار داشت که جهان اسلام را به سمت وحدت گرایی پیش برد؟
در شرایطی که اقلیت‌های مذهبی در ایران خودمان همچنان درگیر برخی حقوق اولیه شان هستند و حتی کار به جایی رسیده است که نمایندگان مجلس هم از بی احترامی‌ها به شخصیت‌های مورد احترام آن‌ها در خانه‌ی ملت هم رنجیده خاطر هستند، یا در صداوسیمایی که می‌بایست مروج وحدت باشد بی اعتنا به تذکرات همیشگی رهبری نظام درباره‌ی احترام به مقدسات سایر فرق و مذاهب توجه کافی به این امر نمی‌شود چگونه می‌توان از تقریب مذاهب و وحدت بین مسلمین سخن گفت؟
از این مرحله یک گام عقب‌تر برویم و به این پرسش بیندیشیم که آیا رفتار و گفتارمان در راستای افزایش وحدت ملی بین خودمان است؟ آیا اساسا بین افراد ایرانیِ شیعه‌ی اثنی عشریِ معتقد به نظام وحدتی وجود دارد؟ اصلا تلاشی می‌شود که وحدتی ایجاد شود؟ یا بالعکس تنها و تنها شاهد رفتارها و گفتارهایی برای افزایش انشقاق هستیم؟ به واقع تا چه حد به توصیه‌های مرحوم امام درباره‌ی وحدت کلمه در این سالها وفادار بوده ایم؟ این حجم از کینه‌ای که برخي حضرات سیاسی نسبت به یکدیگر دارند و پس از وقایع 88 هم به اوج خودش رسیده است چگونه می‌تواند به وحدت ملی بینجامد؟
اگر به واقع به دنبال وحدت در جهان اسلام هستیم ابتدا باید از داخل شروع کنیم، به خواسته‌های اقلیت‌های مذهبی احترام بگذاریم و به درخواست هایشان که به حداقلی‌ترین شکل ممکن است توجه نماییم، آن‌ها را در انجام مناسکشان آزاد بگذاریم و افراد را برای مناصب مختلف بر اساس شایسته سالاری و نه مذهب و اعتقادی که دارند برگزینیم.
با افرادی که سالها در این نظام زحمت کشیده‌اند و برخی شان از بزرگان انقلاب هستند با انصاف و مروت رفتار کنیم و همواره یادمان باشد که تمام حق پیش ما و اندیشه هایمان نیست، نمی‌توان با دوری گزیدن از گفتگو و مدارا و حق مطلق انگاشتن خود و باطل مطلق دانستن دیگران به وحدت افزایی کمکی نمود. ادبیات هتاکانه‌ای که عده‌ای که در شعار و ظاهر خود را حامی نظام و رهبری معرفی می‌کنند نسبت به بزرگان انقلاب و دلسوزان نظام دارند سم مهلکی برای وجدت آفرینی در کشور خواهد بود.
آنچه در یک هفته‌ی پیش شاهدش بودیم مراسم و نشست‌های مختلفی بود که به شکل هر ساله و به بهانه‌ی هفته‌ی وحدت با دعوت از برخی علمای جهان اسلام برگزار می‌شود. فارغ از آنکه چنین همنشینی هایی تا چه حد در عملکرد مسئولان تصمیم گیر در جهان اسلام اثرگذار بوده و تا کجا توانسته است تغییراتی را به سمت افزایش وحدت بین مذاهب اسلامی باعث شود پرسشی که می‌توان مطرح نمود این است که آیا می‌توان با رفتارهایی در داخل که هیچ شباهتی به تلاش برای وحدت آفرینی ندارد انتظار داشت که جهان اسلام را به سمت وحدت گرایی پیش برد؟
در شرایطی که اقلیت‌های مذهبی در ایران خودمان همچنان درگیر برخی حقوق اولیه شان هستند و حتی کار به جایی رسیده است که نمایندگان مجلس هم از بی احترامی‌ها به شخصیت‌های مورد احترام آن‌ها در خانه‌ی ملت هم رنجیده خاطر هستند، یا در صداوسیمایی که می‌بایست مروج وحدت باشد بی اعتنا به تذکرات همیشگی رهبری نظام درباره‌ی احترام به مقدسات سایر فرق و مذاهب توجه کافی به این امر نمی‌شود چگونه می‌توان از تقریب مذاهب و وحدت بین مسلمین سخن گفت؟
از این مرحله یک گام عقب‌تر برویم و به این پرسش بیندیشیم که آیا رفتار و گفتارمان در راستای افزایش وحدت ملی بین خودمان است؟ آیا اساسا بین افراد ایرانیِ شیعه‌ی اثنی عشریِ معتقد به نظام وحدتی وجود دارد؟ اصلا تلاشی می‌شود که وحدتی ایجاد شود؟ یا بالعکس تنها و تنها شاهد رفتارها و گفتارهایی برای افزایش انشقاق هستیم؟ به واقع تا چه حد به توصیه‌های مرحوم امام درباره‌ی وحدت کلمه در این سالها وفادار بوده ایم؟ این حجم از کینه‌ای که برخي حضرات سیاسی نسبت به یکدیگر دارند و پس از وقایع 88 هم به اوج خودش رسیده است چگونه می‌تواند به وحدت ملی بینجامد؟
اگر به واقع به دنبال وحدت در جهان اسلام هستیم ابتدا باید از داخل شروع کنیم، به خواسته‌های اقلیت‌های مذهبی احترام بگذاریم و به درخواست هایشان که به حداقلی‌ترین شکل ممکن است توجه نماییم، آن‌ها را در انجام مناسکشان آزاد بگذاریم و افراد را برای مناصب مختلف بر اساس شایسته سالاری و نه مذهب و اعتقادی که دارند برگزینیم.
با افرادی که سالها در این نظام زحمت کشیده‌اند و برخی شان از بزرگان انقلاب هستند با انصاف و مروت رفتار کنیم و همواره یادمان باشد که تمام حق پیش ما و اندیشه هایمان نیست، نمی‌توان با دوری گزیدن از گفتگو و مدارا و حق مطلق انگاشتن خود و باطل مطلق دانستن دیگران به وحدت افزایی کمکی نمود. ادبیات هتاکانه‌ای که عده‌ای که در شعار و ظاهر خود را حامی نظام و رهبری معرفی می‌کنند نسبت به بزرگان انقلاب و دلسوزان نظام دارند سم مهلکی برای وجدت آفرینی در کشور خواهد بود.
