هنگامی که به کشورهای اطرافمان نگاهی می‌اندازیم شاهد آن هستیم که رژیم‌های مستبدی که بر مردم این کشورها حکومت می‌کنند برخورد خشن و ناجوانمردانه‌ای را با منتقدان حکومتشان انجام می‌دهند. از حکومت بحرین که رهبران معترضان این کشور را که روش اعتراضی مسالمت جویانه‌ای را برای اصلاحات برگزیده بودند دچار محدودیت‌های شدیدی کرده است تا حکومت آل سعود که با اعدام رهبر جریان اعتراضی شیعی در این کشور باعث بهت و حیرت بسیاری از فعالان حقوق بشر و مسئولان رسمی کشورهایی که حتی روابط دوستانه با سعودی‌ها دارند شد.
با نگاهی به چنین وقایعی که مثال‌های بسیاری از آن را می‌توان در کشورهای همسایه مشاهده کرد در بین بخشی از مردم این تصور ایجا شده است که نوع مواجهه نظام سیاسی مستقر در ایران نیز با جریانات اعتراضی و منتقدان یک چنین شکلی است. با نگاهی به آرمان‌های انقلاب57 مردم ایران و همچنین بیانات مرحوم امام و جانشین ایشان آیت‌الله خامنه‌ای و دیگر بزرگان انقلاب در خصوص موضوعاتی مانند نقد و ایجاد فضای آزاد برای اعتراضات مردمی می‌توان به این نتیجه رسید که چنین مقایسه‌ای که در بخشی از جامعه مطرح می‌شود چندان به واقعیت نزدیک نیست اما پرسش این است که چه می‌شود که در برخی از اذهان این مقایسه شکل می‌گیرد؟ به نظر می‌آید که حتی اگر تنها ده درصد جامعه نیز چنین نگاهی را داشته باشند باید دلواپس شد و ریشه این موضوع را با دقت و وسواس جستجو کرد.
قطعا آنها که دلسوز و نگران آینده انقلاب هستند به جای کتمان این واقعیت موجود در سطح جامعه به دنبال ریشه‌یابی این قبیل مسائل خواهند رفت. شاید بتوان ریشه وقایعی که باعث آن شده است که برخی به چنین مقایسه‌ای روی بیاورند در همان حکایت «دوستی خاله خرسه» جستجو کرد. حکایتی کودکانه که وصف برخی رفتارهاست که اقلیتی تندرو به شکل مداوم مرتکبش می‌شوند و هر بار هم هزینه‌های سنگینی را برای نظام به بار می‌آورند.
راه حل پایان دادن به چنین معضلی می‌تواند برخورد قاطع و سریع با این جماعت افراطی و در کنار آن مدارا با افرادی که به هر دلیلی نسبت به برخی تصمیمات نظام اعتراض دارند باشد. اگر بتوانیم مانند حضرت امیر (ع) مخالفان را تحمل کنیم و رفتاری مبتنی بر مدارا را پیشه خود‌سازیم آنگاه هیچ فردی از سر غرض یا جهل نظام جمهوری اسلامی را با حکومت‌های مستبد منطقه قیاس نخواهد کرد.
دریافت لینک صفحه با کد QR