تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۵/۲۳ ساعت ۱۶:۴۷
کد مطلب : ۱۳۵۱۲۰
صرفا جهت یادآوری به جناب عارف
محمد توکلی
محمدرضا عارف، رییس فراکسیون امید برای بار چندم از اینکه تعدادی از اعضای فهرست امید پس از حضور در مجلس به اصلاح‌طلبان پشت کرده‌اند گله کرده است و بر این نظر اصرار دارد که این افراد تنها اصلاح‌طلبان را برای پیروزی در انتخابات می‌خواستند و پس از برگزیده شدن از جانب مردم به اصلاحات پشت کردند. درباره آنچه این فعال سیاسی اصلاح‌طلب می‌گوید می‌بایست نکاتی را یادآور شد. نکاتی که ظاهرا یا فراموش کرده‌اند و یا مصلحت آن است که به خاطر نیاورند.
۱- در زمستان۹۴ و روزهای منتهی به انتخابات مجلس شاهد آن بودیم که مطابق معمول شورای محترم نگهبان با تیغ تیز نظارت استصوابی بسیاری از چهره‌های مطرح و شناخته شده جریان اصلاحات را از رقابت حذف کرد. این اتفاق دو راه را پیش روی بزرگان جریان اصلاح‌طلبی کشور قرار داد. یک راه مشارکتی انفعالی در انتخابات همچون مجالس هفتم، هشتم و نهم بود و راه دوم استفاده از تجربه انتخابات۹۲. بزرگان اصلاحات راه دوم را برگزیدند و با مبنا قرار دادن دو ویژگی موافقت با میانه‌روی و مقابله با تندروی وارد یک ائتلاف سیاسی با اصولگرایان معتدل نزدیک به رییس مجلس و همینطور اعتدالیون نزدیک به رییس جمهور شدند.
۲- نتیجه این ائتلاف فهرستی متشکل از اصولگرایان معتدل، اصلاح‌طلبانی که از سد شورای نگهبان عبور کرده بودند و اعتدالیون بود که به «لیست امید» مشهور شد. لیست امید با حمایت بزرگان جریانات میانه‌رو کشور روبرو شد و حمایت قاطع و علنی رهبر جریان اصلاح‌طلبی کشور اکثریت قابل توجهی از جامعه را با آن همراه کرد که نتیجه آن «تَکرار»، تصاحب اکثریت کرسی‌های مجلس از سوی فهرست ائتلافی امید بود.
۳- با اعلام نتیجه انتخابات مجلس دهم برخی رسانه‌ها و چهره‌های اصلاح‌طلب بی توجه به آن که فهرست پیروز انتخابات یک فهرست ائتلافی است از پیروزی اصلاح‌طلبان سخن گفتند، در حالی که می‌شد به سادگی متوجه شد که اکثریت کرسی‌های مجلس به واسطه قلع و قمع اصلاح‌طلبان پیش از شروع انتخابات همچنان در اختیار اصولگرایان است. همین توهم اکثریت بودن در مجلس سبب آن شد که معاون اول دولت اصلاحات خود را برای ریاست مجلس آماده کند. شکست قابل پیش‌بینی عارف در رقابت برای کسب کرسی ریاست مجلس اولین جرقه‌های اختلاف در ائتلاف را به وجود آورد.
۴- گلایه آقای عارف مبنی بر اینکه بخشی از اعضای فهرست امید به اهداف اصلاح‌طلبی پایبند نیستند به هیچ وجه مسموع و قابل پذیرش نیست زیرا هیچ یک از اصولگرایان حاضر در آن فهرست ائتلافی قرار نبوده است که اصلاح‌طلب شده و فرمان‌بردار تصمیمات بزرگان اصلاحات باشند و تنها به واسطه یک تصمیم خردمندانه مبنی بر حضور فعال در انتخابات برای حذف تندروها از مجلس از سوی جریان اصلاحات به لیست امید افزوده شده بودند.
۵- بیاییم و با واقعیات روی زمین و نه احساسات و تصورات به عرصه سیاست بنگریم. اصلاح‌طلبان با در اختیار داشتن نزدیک به ۱۱۰کرسی مجلس در قیاس با مجالس هفتم، هشتم و نهم به موفقیت و کامیابی بزرگی دست یافتند اما این به معنای در اکثریت بودن آن‌ها در مجلس نیست. اکثریت مجلس در اختیار جریانی میانه‌رو متشکل از اصولگرایان معتدل و اصلاح‌طلبان است و تنها زمانی که این هر دو به توافق برسند می‌توان از نظر اکثریت نمایندگان مردم در مجلس سخن گفت. از همین رو این انتظار وجود دارد که به عنوان مثال در موضوع رای اعتماد به وزرا یا موارد مشابه نمایندگان اصلاح‌طلب مجلس به اندازه‌ای که امکان، ظرفیت و توان تصمیم‌گیری در خانه ملت را دارند در جامعه انتظار ایجاد کنند.
محمدرضا عارف، رییس فراکسیون امید برای بار چندم از اینکه تعدادی از اعضای فهرست امید پس از حضور در مجلس به اصلاح‌طلبان پشت کرده‌اند گله کرده است و بر این نظر اصرار دارد که این افراد تنها اصلاح‌طلبان را برای پیروزی در انتخابات می‌خواستند و پس از برگزیده شدن از جانب مردم به اصلاحات پشت کردند. درباره آنچه این فعال سیاسی اصلاح‌طلب می‌گوید می‌بایست نکاتی را یادآور شد. نکاتی که ظاهرا یا فراموش کرده‌اند و یا مصلحت آن است که به خاطر نیاورند.
۱- در زمستان۹۴ و روزهای منتهی به انتخابات مجلس شاهد آن بودیم که مطابق معمول شورای محترم نگهبان با تیغ تیز نظارت استصوابی بسیاری از چهره‌های مطرح و شناخته شده جریان اصلاحات را از رقابت حذف کرد. این اتفاق دو راه را پیش روی بزرگان جریان اصلاح‌طلبی کشور قرار داد. یک راه مشارکتی انفعالی در انتخابات همچون مجالس هفتم، هشتم و نهم بود و راه دوم استفاده از تجربه انتخابات۹۲. بزرگان اصلاحات راه دوم را برگزیدند و با مبنا قرار دادن دو ویژگی موافقت با میانه‌روی و مقابله با تندروی وارد یک ائتلاف سیاسی با اصولگرایان معتدل نزدیک به رییس مجلس و همینطور اعتدالیون نزدیک به رییس جمهور شدند.
۲- نتیجه این ائتلاف فهرستی متشکل از اصولگرایان معتدل، اصلاح‌طلبانی که از سد شورای نگهبان عبور کرده بودند و اعتدالیون بود که به «لیست امید» مشهور شد. لیست امید با حمایت بزرگان جریانات میانه‌رو کشور روبرو شد و حمایت قاطع و علنی رهبر جریان اصلاح‌طلبی کشور اکثریت قابل توجهی از جامعه را با آن همراه کرد که نتیجه آن «تَکرار»، تصاحب اکثریت کرسی‌های مجلس از سوی فهرست ائتلافی امید بود.
۳- با اعلام نتیجه انتخابات مجلس دهم برخی رسانه‌ها و چهره‌های اصلاح‌طلب بی توجه به آن که فهرست پیروز انتخابات یک فهرست ائتلافی است از پیروزی اصلاح‌طلبان سخن گفتند، در حالی که می‌شد به سادگی متوجه شد که اکثریت کرسی‌های مجلس به واسطه قلع و قمع اصلاح‌طلبان پیش از شروع انتخابات همچنان در اختیار اصولگرایان است. همین توهم اکثریت بودن در مجلس سبب آن شد که معاون اول دولت اصلاحات خود را برای ریاست مجلس آماده کند. شکست قابل پیش‌بینی عارف در رقابت برای کسب کرسی ریاست مجلس اولین جرقه‌های اختلاف در ائتلاف را به وجود آورد.
۴- گلایه آقای عارف مبنی بر اینکه بخشی از اعضای فهرست امید به اهداف اصلاح‌طلبی پایبند نیستند به هیچ وجه مسموع و قابل پذیرش نیست زیرا هیچ یک از اصولگرایان حاضر در آن فهرست ائتلافی قرار نبوده است که اصلاح‌طلب شده و فرمان‌بردار تصمیمات بزرگان اصلاحات باشند و تنها به واسطه یک تصمیم خردمندانه مبنی بر حضور فعال در انتخابات برای حذف تندروها از مجلس از سوی جریان اصلاحات به لیست امید افزوده شده بودند.
۵- بیاییم و با واقعیات روی زمین و نه احساسات و تصورات به عرصه سیاست بنگریم. اصلاح‌طلبان با در اختیار داشتن نزدیک به ۱۱۰کرسی مجلس در قیاس با مجالس هفتم، هشتم و نهم به موفقیت و کامیابی بزرگی دست یافتند اما این به معنای در اکثریت بودن آن‌ها در مجلس نیست. اکثریت مجلس در اختیار جریانی میانه‌رو متشکل از اصولگرایان معتدل و اصلاح‌طلبان است و تنها زمانی که این هر دو به توافق برسند می‌توان از نظر اکثریت نمایندگان مردم در مجلس سخن گفت. از همین رو این انتظار وجود دارد که به عنوان مثال در موضوع رای اعتماد به وزرا یا موارد مشابه نمایندگان اصلاح‌طلب مجلس به اندازه‌ای که امکان، ظرفیت و توان تصمیم‌گیری در خانه ملت را دارند در جامعه انتظار ایجاد کنند.
