تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۲/۲۰ ساعت ۰۸:۱۱
کد مطلب : ۱۴۹۸۱۴
چه می‌کنید آقایان؟!
صادق صدرایی
دختر و پسر جوان دست در دست یکدیگر، مادر جوانی به همراه فرزند خردسالش، کودکانی به همراه پدر و مادرشان و. . . برای چند ساعت تفریح و استراحت از خانه بیرون آمده‌اند. مقصدشان یک مجتمع فرهنگی، تفریحی است تا در کنار بازی و تفریح یکی دو ساعتی را هم به تماشای یک فیلم اختصاص دهند؛ فیلمی که رکورد تبلیغات در صداوسیما را شکسته است! همه چیز به خوبی و خوشی ادامه دارد که ناگاه مردانی با هیبت داعش جلوی چشم‌هایشان ظاهر می‌شوند. همان ریش‌های بلند و چهره‌های برافروخته؛ اینکه حال و روز آن دختر و پسرجوان، آن مادر و فرزند خردسالش و آن خانواده پس از دیدن این صحنه‌ها چه خواهد بود روشن‌تر از آن است که نیازی به شرح و توضیحی داشته باشد.
اما این حالت‌ترس و اضطراب که تفریح را در کام آن‌ها تلخ کرده چند دقیقه بعد و با مشخص شدن آن که این بازی مضحک و احمقانه تبلیغاتی برای همان فیلمی است که برای دیدنش آمده‌اند به حس و حال بدی نسبت به فیلم و فیلمساز تبدیل می‌شود و آثار پشیمانی و عصبانیت در چهره تک تک آنان که خود را گرفتار در نمایش داعشی‌های تقلبی دیده‌اند دیده خواهد شد.به بیان دیگر‌ترفند تبلیغاتی تیم سازنده «به وقت شام» نه فقط کمکی به فروش بیشتر و دیده شدن فیلم‌شان نمی‌کند بلکه سبب تنفر و دوری مخاطب از این فیلم پر هزینه و نه چندان با کیفیت خواهد شد.
مشکل کجاست که نه «به وقت شام» با وجود کارگردان با سابقه و هزینه‌های قابل توجهش فیلم در خور توجهی شده است و نه حتی الفبای تبلیغات هم در تبلیغ این فیلم از تیزرهای بی شمار تلویزیونی تا این نمایش داعشی‌های فیلم در بین مردم رعایت شده است؟ به نظر می‌رسد می‌باید علت این میزان از اشتباه‌های تکراری را در عدم شناخت از حوزه‌ای که سرمایه‌گذار این پروژه وارد آن شده است جستجو کرد. مركز هنری و تهیه كننده این فیلم در اغلب پروژه‌هایی که وارد شده است بیشتر از آنکه سبب بهبود فضا و جذب مخاطب شود با برنامه‌ریزی نادرست و مبتنی بر نوعی سیاست‌زدگی فضا را به سمت و سویی برده است که در نقطه مقابل اهداف اعلامی خودشان است.
عدم شناخت کافی از ابزار، موضوع و مخاطب سه نکته‌ای است که سبب می‌شود برنامه‌ریزی این موسسه در حوزه فرهنگ و هنر در اغلب اوقات شکست خورده و به بن‌بست برسد. آقایان تصور می‌کنند که منابع مالی و عبور از برخی محدودیت‌ها می‌تواند سبب موفقیت در سینما و یا تلویزیون شود. آنان با این تصور که برخورداری از رانت سبب موفقیت فرهنگی است وارد این میدان شده‌اند و همانطور که به سادگی قابل حدس است نتیجه چنین رویکردی هدر رفتن میلیاردها میلیارد از منابع عمومی کشور خواهد بود. منابع مالی که در دستان غیر حرفه‌ای‌ها در موسساتی مانند موسسه سرمایه‌گذار در «به وقت شام» و «پایتخت۵» از بین می‌رود و نه تنها کمکی به جذب مخاطب نمی‌کند بلکه از آمار مخاطبان علاقه‌مند قبلی نیز خواهد کاست.
دختر و پسر جوان دست در دست یکدیگر، مادر جوانی به همراه فرزند خردسالش، کودکانی به همراه پدر و مادرشان و. . . برای چند ساعت تفریح و استراحت از خانه بیرون آمده‌اند. مقصدشان یک مجتمع فرهنگی، تفریحی است تا در کنار بازی و تفریح یکی دو ساعتی را هم به تماشای یک فیلم اختصاص دهند؛ فیلمی که رکورد تبلیغات در صداوسیما را شکسته است! همه چیز به خوبی و خوشی ادامه دارد که ناگاه مردانی با هیبت داعش جلوی چشم‌هایشان ظاهر می‌شوند. همان ریش‌های بلند و چهره‌های برافروخته؛ اینکه حال و روز آن دختر و پسرجوان، آن مادر و فرزند خردسالش و آن خانواده پس از دیدن این صحنه‌ها چه خواهد بود روشن‌تر از آن است که نیازی به شرح و توضیحی داشته باشد.
اما این حالت‌ترس و اضطراب که تفریح را در کام آن‌ها تلخ کرده چند دقیقه بعد و با مشخص شدن آن که این بازی مضحک و احمقانه تبلیغاتی برای همان فیلمی است که برای دیدنش آمده‌اند به حس و حال بدی نسبت به فیلم و فیلمساز تبدیل می‌شود و آثار پشیمانی و عصبانیت در چهره تک تک آنان که خود را گرفتار در نمایش داعشی‌های تقلبی دیده‌اند دیده خواهد شد.به بیان دیگر‌ترفند تبلیغاتی تیم سازنده «به وقت شام» نه فقط کمکی به فروش بیشتر و دیده شدن فیلم‌شان نمی‌کند بلکه سبب تنفر و دوری مخاطب از این فیلم پر هزینه و نه چندان با کیفیت خواهد شد.
مشکل کجاست که نه «به وقت شام» با وجود کارگردان با سابقه و هزینه‌های قابل توجهش فیلم در خور توجهی شده است و نه حتی الفبای تبلیغات هم در تبلیغ این فیلم از تیزرهای بی شمار تلویزیونی تا این نمایش داعشی‌های فیلم در بین مردم رعایت شده است؟ به نظر می‌رسد می‌باید علت این میزان از اشتباه‌های تکراری را در عدم شناخت از حوزه‌ای که سرمایه‌گذار این پروژه وارد آن شده است جستجو کرد. مركز هنری و تهیه كننده این فیلم در اغلب پروژه‌هایی که وارد شده است بیشتر از آنکه سبب بهبود فضا و جذب مخاطب شود با برنامه‌ریزی نادرست و مبتنی بر نوعی سیاست‌زدگی فضا را به سمت و سویی برده است که در نقطه مقابل اهداف اعلامی خودشان است.
عدم شناخت کافی از ابزار، موضوع و مخاطب سه نکته‌ای است که سبب می‌شود برنامه‌ریزی این موسسه در حوزه فرهنگ و هنر در اغلب اوقات شکست خورده و به بن‌بست برسد. آقایان تصور می‌کنند که منابع مالی و عبور از برخی محدودیت‌ها می‌تواند سبب موفقیت در سینما و یا تلویزیون شود. آنان با این تصور که برخورداری از رانت سبب موفقیت فرهنگی است وارد این میدان شده‌اند و همانطور که به سادگی قابل حدس است نتیجه چنین رویکردی هدر رفتن میلیاردها میلیارد از منابع عمومی کشور خواهد بود. منابع مالی که در دستان غیر حرفه‌ای‌ها در موسساتی مانند موسسه سرمایه‌گذار در «به وقت شام» و «پایتخت۵» از بین می‌رود و نه تنها کمکی به جذب مخاطب نمی‌کند بلکه از آمار مخاطبان علاقه‌مند قبلی نیز خواهد کاست.
