تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۳/۱۶ ساعت ۱۴:۴۴
کد مطلب : ۱۵۱۶۴۲
تابلوهای «هشدار» و جاده انقلاب!
مهدی نورمحمدزاده
همه ما وقتی توی جاده ها، تابلو هشدار می‌بینیم که خبر از خرابی جاده، پیچ خطرناک و یا دست‌انداز می‌دهد، معمولا سرعت کم می‌کنیم و با احتیاط حرکت می‌کنیم. حالا فرض کنید کسی به جای توجه به هشدار جاده ها، از اصل وجود خرابی در جاده عصبانی شود و تابلوها را به باد فحش و ناسزا بگیرد که در مورد جاده سیاه نمایی می‌کنند! قضاوت ما در مورد این افراد چگونه خواهد بود؟ !
وجود مشکلات و ناهنجاری‌ها در همه جوامع تاحدی طبیعی است، اما بی توجهی به نظر صاحب نظران و نشنیدن هشدارهای آنان در خصوص ناهنجاری‌ها و مشکلات پیش رو، غیر طبیعی است و دور از منش عقلانیت! متاسفانه این رفتار غیرعقلانی در بخشهایی از جامعه ما نهادینه شده است و حاکمان و مسئولان هیچ توجهی به هشدارها و اعلام خطرهای نخبگان و صاحب نظران نشان نمی‌دهند. حتی درد بزرگ اینجاست که بسیاری از مشکلات و ناهنجاری‌های جامعه امروز ما، در سالهای قبل توسط برخی از صاحب نظران دلسوز هشدار داده شده بود که متاسفانه جز اتهام سیاه نمایی و همکاری با دشمنان ثمری برایشان نداشت و ندارد!
بودند اساتیدی که ده سال قبل، بحران آب امروزمان را پیش بینی کرده بودند و داد می‌زدند، دلسوزانی بودند که از عواقب خصوصی‌سازی بی رویه مدارس و به کارگیری معلمان و مربیان بدون صلاحیت علمی و اخلاقی می‌نالیدند، اقتصاددانان جسور به رواج بی عدالتی، اقتصاد وابسته به نفت و فاصله طبقانی نقد داشتند و حنجره پاره می‌کردند و اهالی فرهنگ، لزوم توجه به ریشه‌های فرهنگی و زبانی همه اقوام ایرانی را گوشزد می‌کردند. . . اما حیف که هیچ وقت جدی گرفته نشدند!
همین الان هم فارغ از خط و رسم سیاسی، بزرگان و نخبگانی هستند که در مورد بحران ناکارآمدی نظام و معضلات سالهای آینده هشدار می‌دهند. رونق فساد، بی توجهی به حقوق اساسی مردم، بحران اقتصادی، بحران آب و محیط زیست، لزوم اصلاح قوه قضاییه، لزوم گسترش فضای باز سیاسی و اجتماعی، توجه به واقعیات جهان امروز و پرهیز از شعار زدگی، توجه واقعی به مطالبات مردمی و شایسته سالاری در مناصب حکومتی و. . . از جمله دردها و درمان هایی هستند که در جامعه امروز فریاد زده می‌شوند و همانند تابلوهای هشدار، همه مسئولان را به دقت و احتیاط در حرکت و پذیرش وجود اشکالات در جاده نظام دعوت می‌کنند، اما متاسفانه آنچنان که باید، شنیده نمی‌شوند. به نظر می‌رسد ما دو راه بیشتر نداریم، یا باید هشدارها را باور کنیم و با احتیاط حرکت کنیم و حتی کمر همت ببندیم به اصلاح جاده و رفع موانع، و یا خدای ناکرده تابلوهای هشدار را به اتهام سیاه نمایی و بی بصیرتی زیر بگیریم و با انکار اشکالات مسیر پیش رو، تخت گاز برویم در جاده‌ای که معلوم نیست چه دست‌اندازهای بزرگی دارد و چه پیچ‌های خطرناکی که در همسایگی دره‌های عمیق، به کمین کوچکترین اشتباه و بی احتیاطی ما نشسته اند!
همه ما وقتی توی جاده ها، تابلو هشدار می‌بینیم که خبر از خرابی جاده، پیچ خطرناک و یا دست‌انداز می‌دهد، معمولا سرعت کم می‌کنیم و با احتیاط حرکت می‌کنیم. حالا فرض کنید کسی به جای توجه به هشدار جاده ها، از اصل وجود خرابی در جاده عصبانی شود و تابلوها را به باد فحش و ناسزا بگیرد که در مورد جاده سیاه نمایی می‌کنند! قضاوت ما در مورد این افراد چگونه خواهد بود؟ !
وجود مشکلات و ناهنجاری‌ها در همه جوامع تاحدی طبیعی است، اما بی توجهی به نظر صاحب نظران و نشنیدن هشدارهای آنان در خصوص ناهنجاری‌ها و مشکلات پیش رو، غیر طبیعی است و دور از منش عقلانیت! متاسفانه این رفتار غیرعقلانی در بخشهایی از جامعه ما نهادینه شده است و حاکمان و مسئولان هیچ توجهی به هشدارها و اعلام خطرهای نخبگان و صاحب نظران نشان نمی‌دهند. حتی درد بزرگ اینجاست که بسیاری از مشکلات و ناهنجاری‌های جامعه امروز ما، در سالهای قبل توسط برخی از صاحب نظران دلسوز هشدار داده شده بود که متاسفانه جز اتهام سیاه نمایی و همکاری با دشمنان ثمری برایشان نداشت و ندارد!
بودند اساتیدی که ده سال قبل، بحران آب امروزمان را پیش بینی کرده بودند و داد می‌زدند، دلسوزانی بودند که از عواقب خصوصی‌سازی بی رویه مدارس و به کارگیری معلمان و مربیان بدون صلاحیت علمی و اخلاقی می‌نالیدند، اقتصاددانان جسور به رواج بی عدالتی، اقتصاد وابسته به نفت و فاصله طبقانی نقد داشتند و حنجره پاره می‌کردند و اهالی فرهنگ، لزوم توجه به ریشه‌های فرهنگی و زبانی همه اقوام ایرانی را گوشزد می‌کردند. . . اما حیف که هیچ وقت جدی گرفته نشدند!
همین الان هم فارغ از خط و رسم سیاسی، بزرگان و نخبگانی هستند که در مورد بحران ناکارآمدی نظام و معضلات سالهای آینده هشدار می‌دهند. رونق فساد، بی توجهی به حقوق اساسی مردم، بحران اقتصادی، بحران آب و محیط زیست، لزوم اصلاح قوه قضاییه، لزوم گسترش فضای باز سیاسی و اجتماعی، توجه به واقعیات جهان امروز و پرهیز از شعار زدگی، توجه واقعی به مطالبات مردمی و شایسته سالاری در مناصب حکومتی و. . . از جمله دردها و درمان هایی هستند که در جامعه امروز فریاد زده می‌شوند و همانند تابلوهای هشدار، همه مسئولان را به دقت و احتیاط در حرکت و پذیرش وجود اشکالات در جاده نظام دعوت می‌کنند، اما متاسفانه آنچنان که باید، شنیده نمی‌شوند. به نظر می‌رسد ما دو راه بیشتر نداریم، یا باید هشدارها را باور کنیم و با احتیاط حرکت کنیم و حتی کمر همت ببندیم به اصلاح جاده و رفع موانع، و یا خدای ناکرده تابلوهای هشدار را به اتهام سیاه نمایی و بی بصیرتی زیر بگیریم و با انکار اشکالات مسیر پیش رو، تخت گاز برویم در جاده‌ای که معلوم نیست چه دست‌اندازهای بزرگی دارد و چه پیچ‌های خطرناکی که در همسایگی دره‌های عمیق، به کمین کوچکترین اشتباه و بی احتیاطی ما نشسته اند!
