بهار نیوز - اما‌ و اگرهای دیدار تاریخی ترامپ و اون

رضا صادقیان
طی روزها و هفته‌های گذشته تنها خبری که بیش از سایر اخبار در صدر رسانه‌های جهان قرار گرفت دیدار رهبر کره‌ شمالی و رییس جمهور آمریکا بود. تحلیل‌ها و گمانه‌زنی‌های زیادی هم این مورد خاص از سوی ناظران رویدادهای سیاسی به مخاطبان ارایه شد. دیداری که سرانجام روز گذشته به واقعیت پیوست و هر دو رهبری که سالیان طولانی با ادبیاتی غیر دیپلماتیک و بی‌اندازه خشن و تهدید آمیز علیه دیگری سخن می‌گفتند مقابل صدها دوربین عکاسی با یکدیگر دست دادند و شروط خویش را برای همکاری‌های بیشتر در آینده اعلام کردند (دیدن تصاویر این دیدار و حاشیه‌های قبل و بعدش در نوع خودش دیدنی است) . اما ماجرای این دیدار و پذیریش و رد پیشنهادهای دیگری در مذاکرات به همین تحلیل‌ها ختم نخواهد شد و بخش‌های دیگری از سیاست، اقتصاد و حتی امنیت داخلی کشور کره شمالی و حتی آمریکا را در برخواهد گرفت.

کره شمالی به دلیل انتخاب سیاستی خاص در عرصه جهانی و داخلی، طی دهه‌های گذشته بیش از هر امری خبرهای سایر کشورها را با نگاهی سراسر غیریت‌ساز انعکاس می‌داد در مقابل نیز خبرهای شکوفایی بیشتر کره شمالی در تمام زمینه، توانمندی مدیران این کشور و گفتارهای رهبر کره شمالی را با غلظتی باور نکردنی و حماسی به مردم خودش بازگو می‌کرد. از زمانی که گمانه‌زنی‌ها درباره دیدار تاریخی رسانه‌ای شد کمتر نشانه‌ای از ادبیات حماسی و دشمن شکن در تلویزیون این کشور نمایان است و این همه برای سیاست‌مداران، نظامی‌ها و شهروندان این کشور که با هر جمله رهبر کره شمالی دقایق متمادی به تشویق وی می‌پرداختند بدون هزینه در عرصه اجتماعی نخواهد ماند. اقناع شهروندانی که سالیان طولانی با ادبیاتی جنگ طلبانه و تهدید آمیز و گفتارهای هزینه‌ ساز مسئولان مختلف این کشور با سایر کشورها خو گرفته بودند، بی‌اندازه دشوار است. اینکه به مخاطبان اعلام شود از این به بعد کشور آمریکا و کشورهای اروپایی «خوک‌های کثیف» و «احمق‌های نادان» نیستند بی‌نهایت سخت است و انجام شدن چنین کاری از کشوری که ساختارهای بسته اجتماعی و رسانه‌ای داشته بعید به نظر می‌رسد.

طی سال‌های گذشته کره شمالی با زبان تهدید و موشک با همسایگان خود سخن گفته است، ادبیاتی که میان حالت حماسی و تهدید آمیز در نوسان بوده است و نشانه‌ای کوچک از نرم‌خویی و سازش نداشت. مخابره تصاویر و خبرهای حماسی ارسال موشک و آزمایش‌های اتمی در این کشور بخش قابل توجهی از زمان برنامه‌های تلویزیون رسمی این کشور را اشغال کرده بود، حال مشخص نیست از این به بعد و خصوصا بعد از پذیرش خلع سلاح و دوری کردن از آزمایش‌های اتمی کدامین تصویر می‌تواند جایگزین تصاویر سابق شود. عادت دادن مردمی که هفته‌ای دو الی سه بار تصاویر موشک و کف زدن‌های هماهنگ مسئولان را از تلویزیون می‌دیدند، به برنامه‌های متفاوت و رنگین‌تر تبعات سختی در سپهر عمومی برای حاکمان این کشور به همراه خواهد داشت. تبعاتی که دیر یا زود گریبان مسئولان این کشور را با گشوده شدن فضای رسانه‌ای و طرح پرسش‌های چالش‌زا و بی‌تعارف از رهبران سیاسی و نظامی آغاز می‌شود و خواسته و ناخواسته مردم این کشور با فضای جدید آشنا و مطالبات خود را مطرح می‌کنند.

از طرفی دیگر، چنانچه رییس دولت و سیاست‌گذاران آمریکا نتوانند خواسته‌های خود را پای میزه مذاکره به طرف مقابل بقبولانند و امتیازهای لازم را اخذ کنند، توجیه شخصیت‌های سیاسی با نفوذ و تندرو در داخل ساختار سیاسی و اقتصادی آمریکا برای تیم جدید حاشیه‌هایی به همراه خواهد داشت. شخصیت‌هایی که راهی به غیر از جنگ و به راه انداختن جوی خون در کشورهای دیگر و غیر همراه با سیاست‌های آمریکا نمی‌شناسند و برای حل مسائل کوچک نیز راهی به غیر از جنگ معرفی نمی‌کنند،‌ترامپ نیز در صورتی که مدعایش با واقعیت پیوند نخورد همزمان از سوی منتقدان خویش و حتی کشورهایی اروپایی به دلیل انتخاب سیاستی رادیکال با چالش روبرو خواهد شد. همان اتفاقی که در انتخابات آمریکا و به اسم منعقد کردن برجام با ایران رخ داد و عده‌ای جنگ طلب به بهانه امتیازهای واگذار شده گوی سبقت را از سایر رقبا ربودند، امکان تکرارش بعد از سازش با کره شمالی در انتخابات آتی آمریکا پیش بینی می‌شود.

دیدار تاریخی و یا هر عنوان و نامی دیگر که برای آن انتخاب کنیم تفاوتی در کنش‌ها و واکنش‌های شکل گرفته در داخل خاک کره شمالی و آمریکا نخواهد داشت، این دیدار نیز به زودی به صفحه داخلی روزنامه‌ها و مجلات سیاسی کشیده می‌شود و از اهمیت آن کاسته، آنچه بیش از تمام این مسائل باقی خواهد ماند بروز کنش‌هایی در سپهر عمومی دو کشور است. دو کشوری که با تغییر ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی سیاست خارجی خود شمار قابل توجهی از شهروندان خود را با شوک روبرو کردند و این حیران‌زدگی در طولانی مدت پایدار نخواهد بود.