آنچه امروز در خوزستان شاهدش هستیم و در فردا به سایر استان‌ها نیز تسری خواهد یافت حاصل سال‌ها بی توجهی به بحرانی آشکار بود. بحران آب و بیش و پیش از آن بحران مدیریت. مدیران مملکت آن روزها که بدون ذره‌ای کار کارشناسی یکی یکی سدها را با افتخار افتتاح می‌کردند، آن روزی که دستور انتقال آب از این سو به آن سو را صادر می‌کردند، آن روزی که تالاب‌ها و دریاچه‌ها را فدای کشاورزی می‌کردند، آن روزی که الگوی کشت را بی اهمیت جلوه می‌دادند، آن روزی که متخصصان حوزه محیط‌زیست و به خصوص آب را نفوذی و جاسوس خطاب کردند و. . . می‌باید به فکر این روزهای سخت می‌بودند. روزهایی که اعتراض به آب تبدیل به مسئله اول کشور شود. بحران آب موضوعی بود که حداقل از یک دهه پیش به زبان‌های مختلف درباره آن هشدارها داده شد. هشدارهایی که در عمل گوش شنوایی برای آن یافت نشد تا امروز که این زخم دیگر سر باز کرده است.

 می‌توانیم این بار هم همچون همیشه اعتراضات مردمی را نادیده بگیریم و دست خارجی‌ها را در این قبیل اعتراضات کشف کنیم اما واقعیت این است که مردم خوزستان آب ندارند و اعتراضشان به دریغ شدن این مایه‌ حیات از آن‌ها است. مردمی که سال‌هاست سختی‌ها را تحمل کرده‌اند و با ایثاری ادامه‌دار از دوران دفاع دم بر نیاورده‌اند حداقل انتظار دارند که مسئولان با آنها صادق باشند و مایه حیات را از آنان دریغ نکنند. در همین روزهای اخیر که شاهد اعتراضاتی در شهرهای خوزستان بودیم الگوی رفتاری مدیران مرکزنشین و رسانه ملی چگونه بوده است؟

آیا اثری از دغدغه‌های مردم خرمشهر و آبادان در سخنان مقامات مرکزنشین و رسانه رسمی کشور پیدا می‌شد؟ آیا وضعیت بغرنج این روزها در خرمشهر و دیگر شهرهای خوزستان ضرورت حضور وزیر نیرو و نماینده ویژه رییس‌جمهور در استان خوزستان را نشان نمی‌دهد؟ از نمایندگان استان چه خبر؟ آن‌ها کجایند؟ آیا اصلا حواسشان به سختی‌های مردم است یا تنها در حال رایزنی برای انتخاب شدن مجدد هستند؟ 

آنچه سبب اعتراض مردم خوزستان شده است تنها آب نیست؛ آنان به نادیده گرفته شدن از سوی مسئولان و رسانه‌ها هم معترضند؛ نادیده گرفته شدنی که برای امروز و دیروز نیست و با وجود شعارهای پر طمطراقی که داده می‌شود به زمانی چند دهه‌ای باز می‌گردد. چند دهه ندیده گرفتن مردم، پاسخی جز اعتراض نخواهد داشت؛ چه در موضوع آب و چه در دیگر موضوعات و معضلات.

بهار نیوز